Ευάγγελος Κουμπούλης
Ένας από τους λόγους που η χώρα βιώνει όλη αυτήν την πολιτισμική, κυρίως, κρίση και μετά οικονομική, είναι το ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τη σημασία θεσμών, οργάνων, θέσεων. Έτσι, διαβάζει κανείς από όσους έσπευσαν να υπερασπιστούν -από τί αλήθεια;- την Κωνσταντίνα Κούνεβα, πως η συγκεκριμένη γυναίκα αποτελεί σύμβολο (αυτό δεν νομίζω να αμφισβητείται) και πως η θέση της στην Ευρωβουλή αποτυπώνει κάποιο είδος επανόρθωσης των όσων χυδαίων και απάνθρωπων υπέστη.
Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Εκλέγουμε τελικά «σύμβολα» ή εκπροσώπους; Γιατί αυτή η λογική επέτρεψε για χρόνια στη Μαρία Δαμανάκη να σιτίζεται στο πρυτανείον, στο Θοδωρή Ζαγοράκη να εκπροσωπεί τους περήφανους «Ελληνάρες του 2004», κλπ κλπ.
Μία θέση στην Ευρωβουλή, στη Βουλή ή οποιαδήποτε, σε τελική ανάλυση, δημόσια θέση δεν αποτελεί -ή δεν πρέπει να αποτελεί- ούτε αργομισθία, ούτε μπισκοτάκι επιβράβευσης. Εκλέγουμε ανθρώπους που μπορούν να φέρουν σε πέρας μια δουλειά, δηλαδή να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας, του λαού ο όποιος τους εκλεγεί. Δεν είναι η θέση του Ευρωβουλευτή ή του Βουλευτή κάποιο είδος παρασήμου το οποίο απονέμεται ως οφειλόμενο από την ελληνική κοινωνία ή την Πολιτεία αλλά μία ευθύνη, η ανάληψη μιας υποχρέωσης, τιμητικής οπωσδήποτε αλλά πάντως, υποχρέωσης.
Αυτή τη διάκριση η ελληνική κοινωνία μέχρι και σήμερα, δεν την έχει κάνει. Κι αυτό δεν είναι ζήτημα ούτε της τρόικας ούτε των μνημονίων να το αλλάξουν. Αλλά δικό μας. Και μόνο δικό μας.
Τέλος, να σημειώσω πως απονομή δικαιοσύνης δεν είναι το να κάνουμε την Κούνεβα (ή αύριο ενδεχομένως τη Μυρτώ της Πάρου και πάει λέγοντας) ευρωβουλευτή για να’χει να πορεύεται αλλά να βρούμε και να τιμωρήσουμε όπως αξίζει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της εγκληματικής πράξης που διαπράχθηκε σε βάρος της. Αυτό είναι δικαιοσύνη.
Και φυσικά, περιττό να τονίσω πως σέβομαι πολύ περισσότερο την Κωνσταντίνα Κούνεβα κι εκείνους που την ψήφισαν από εκείνους που εξέλεξαν αλήτες όπως ο Κούλογλου ή ο Χρυσόγονος.
Ο Εγκάθετος.