Ζούμε στην εποχή, όπου ένα δημοψήφισμα είναι ικανό να αλλάξει την πολιτική ροή ενός τόπου, να οδηγήσει σε αποκαθήλωση ενός αρχηγού, αλλά να τρομάξει έστω και για λίγο εκείνους που καθορίζουν τα πάντα...
Χτές αργά το βράδυ, άλλο ένα ΟΧΙ επικράτησε του ΝΑΙ. Στο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στη γείτονα Ιταλία, το ΟΧΙ του λαού ήταν βροντερό. Ηταν μια προσωπική ήττα του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, ενός ανθρώπου που τόσο η άνοδος όσο και η πτώση ήταν αστραπιαίες.
Ο Ρέντσι θέλησε να αναθεωρήσει το Σύνταγμα, ώστε να απονέμεται με ταχύτερους ρυθμούς η δικαιοσύνη και να μειωθούν τα μέλη της Γερουσίας. Και τελικά, αν ο σκοπός του ήταν η ταχύτητα, τότε ο σκοπός αυτός επετεύχθη μιας και η πρώτη αναγγελία της παραίτησής του έγινε μόλις 25 λεπτά μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτέλεσματων.
Για το λαό βέβαια, το θέμα δεν ήταν τόσο στην συνταγματική αναθεώρηση όσο στο ΟΧΙ που ήθελε να φωνάξει σε όλους εκείνους που προσπαθούν να ελέγξουν τη χώρα του, μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία, με ένα χρέος που φτάνει στο 133% του ετήσιου ΑΕΠ και μια οικονομία που παραπαίει.
Ο κόσμος διαμαρτύρεται, προσπαθεί, φωνάζει. Είναι μια αλήθεια όλο αυτό. Όταν δίνεται η ευκαιρία, τοτε ο κόσμος την αρπάζει και κατακρίνει. Έτσι έγινε και στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, έτσι έγινε και στην Μεγάλη Βρετανία πριν μερικούς μήνες, έτσι έγινε και στην Αμερική με την επικράτηση του Ν. Τραμπ στις πρόσφατες εκλογές.
Ο κοσμος κατακρίνει, προσπαθεί έστω και με αυτό τον τρόπο να πάει κόντρα στο κατεστημένο, κόντρα σε όλους εκείνους που προσπαθούν να ελέγξουν ολόκληρο τον πλανήτη.
Βέβαια πολλοί είναι αυτοί που θα πούν: ε και τι έγινε; Κάποιος άλλος θα αναλάβει στην Ιταλία που θα κάνει τα χατίρια, κάποιος άλλος θα αναλάβει στην Αγγλία και θα μετατρέψει το περίφημο Brexit σε Bremain προς το παρόν, κάποιος άλλος θα αναλάβει κάποια στιγμή τα ηνία και σε τούτη τη χώρα και θα ευχαριστεί τους φίλους δανειστές μας (όχι ότι τώρα τους πάμε και κόντρα...), κάποιος άλλος θα υπάρχει πάντα να τελειώνει αυτό που άφησε ο προηγούμενος και ο λαός τον καταψήφισε γιαυτό.
Δεν μπορώ να αγνοήσω πάντως το γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει. Είναι αλήθεια, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν το φαινόμενο αυτό.
Τι θα συμβεί από δω και πέρα; Κανείς δε γνωρίζει, μα δε σημαίνει κιόλας πως δεν αλλάζει κάτι. Θέλει το χρόνο του, θέλει συνέπεια και υπομονή.
Γιατί αν όλη μας η ζωή ήταν ένα δημοψήφισμα δεν θα αρκούσε μόνο μια Κυριακή για να φωνάξεις, θα ήθελες αμέτρητες Κυριακές, έτσι δεν είναι...;