Κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να χαίρεται όταν η καταστροφή αφανίζει τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Κανείς και ποτέ δεν έζησε ευτυχισμένος σ ένα περιβάλλον που περισσεύουν ερείπια και πτώματα…
Αυτή η μοναξιά στη ζωή, ίσως να είναι πολύ χειρότερη κι από το θάνατο, γιατί βρωμά ο θάνατος σε κάθε μας βήμα.
Τη Ρώμη για δύο χαρακτηριστικά ιστορικά στοιχεία αξίζει να τη θυμάται κανείς, με αναφορές στη σύγχρονη Ελλάδα.
Το ένα είναι να επιλέξει να τη θυμάται για τις... αρένες της.
Αν επιλέξεις ως θεατής να ταχθείς με το πλευρό του ενός μονομάχου, αυτόματα έχεις τοποθετηθεί υπέρ της δολοφονίας του άλλου. Εσύ δε θα λογίζεσαι φιλάνθρωπος… Και σε κάθε περίπτωση, ο Καίσαρας δε θα πάψει να απολαμβάνει το θέαμα του φονικού με γαρνιτούρα την παθητική συνενοχή σου.
Αν επιλέξεις ως φιλόζωος θεατής να ευχηθείς να μην πεθάνει το λιοντάρι, θα έχεις έμμεσα ευχηθεί να πεθάνει ένας άνθρωπος. Ο καίσαρας θα απολαμβάνει το θέαμα σε κάθε περίπτωση. Το δίλημμα του θανάτου θα το έχεις και πάλι εσύ, ενώ ο δολοφόνος θα είναι άλλος.
Το άλλο είναι να τη θυμάται για το Σπάρτακο και για τις σελίδες τιμής που έγραψε η εξέγερση των δούλων.
Μας δείχνουν την αρένα αυτής της αντιπαράθεσης και όχι το Σπάρτακο, γιατί θέλουν να είμαστε η τροφή για το θεριό, ή οι καταδικασμένοι μονομάχοι – θύματα στο βωμό της παντοδυναμίας τους…
Μας δείχνουν την αρένα, για να μη γίνουμε Σπάρτακοι. Για να μην αναδείξουμε το δικό μας Σπάρτακο, στη δική μας φιλόδοξη διαδρομή για τη δική τους παραδειγματική τιμωρία.
Μας μαθαίνουν να κυνηγάμε την ουρά μας Καλλίνικε.
Και όσο δεν αντιδρούμε σ αυτό,τόσο εμείς νομίζουμε οτι κάτι πιάνουμε κι αυτοί συνεχίζουν να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους.
Κυριάκος Κυριακόπουλος
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ