Με τις συνειδησιακές ανησυχίες να μην χαρακτηρίζουν τους Ταρτούφους της πολιτικής, αλλά και τον μέσο Ελληνα της "προβατοποιημένης λογικής", θα μείνει αμαρτύρητη η εποχή που ζούμε και οι Ελληνες αδικαίωτοι.
Μια κοινωνία βυθισμένη στη σύγχυση και την αμηχανία, αντιμέτωπη με την ισοπεδωτική κακογουστιά σ' όλες τις εκφράσεις της. Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες με πληγές ολάνοιχτες από αλλοπρόσαλλες πολιτικές πρακτικές και πολιτικά τεχνάσματα. Και ελάχιστοι οι υπεύθυνοι παράγοντες του τόπου μας ικανοί να εκφράσουν την αγωνία της εποχής, διαθέτοντας υψηλόκορμη συνείδηση.
Εχουν εκλείψει και οι πνευματικοί άνθρωποι με τη βαθιά στόχαση, τη εσωτερική σαφήνεια και το εύρος της ματιάς , που μπορεί να αγκαλιάσει την εποχή μας. Και στη διάλεκτο της ιστορίας, τέτοιες καταστάσεις αποκοπής του πολίτη από την πραγματικότητά του, θέτουν σε δοκιμασία την ελευθερία και την κοινωνική συνείδηση.
Ολα μαζί συναρθρώνονται στη γελοιότητα των αντιδράσεων, όπως κι αν αυτές εκδηλώνονται. Ποιος ενδιαφέρεται για την κορυφογραμμή της ιστορίας; Και όσοι ενδιαφέρονται και αρθρώνουν φωνή διαμαρτυρίας, θεωρούνται "γραφικοί" και τους αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Γιατί οι πολλοί, ανεκδιήγητα αδαείς και προσδεμένοι στην ευκαιριακή αντίληψη των πραγμάτων, υπομένουν την ιστορία, τη ζουν και τη θρέφουν με τα ξυλοκέρατα του μηδενός.
Η ανάγκη τριβής της συνείδησής με την ιστορία που πλάθεται ανήκει σ' αυτούς του λίγους "γραφικούς",που επιμένουν σε μια κλίμακα αξιών, τόσο απρόσφορη για μια κοινωνία εγκλωβισμένη στην πολιτική απάτη και στο πλέγμα των ατομικών αναζητήσεων.
Διαβάζοντας κανείς τις παραπάνω αράδες, μολονότι γραμμένες εξ' επαφής με την οδύνη της εποχής, θα μπορούσε να του φανεί υπερβολικές στην ανησυχία τους, δραματικές στην έκφραση τους ή και ρομαντικές στις προσδοκίες του γράφοντος.
Λίγοι θα θελήσουν να αποδεχθούν την αλήθειά τους, την αλήθεια που οι ίδιοι έχουν σμιλεύσει με την προχειρότητα της σκέψης, τη θητεία τους στην καταναλωτική κοινωνία με το βλακώδες life-style και τον παραμερισμό της ρωμαλέας συνείδησης, που διέκρινε τον Ελληνα και προσπαθούσε να συνθέσει με γερά υλικά μια σχεδία ικανή να τον περάσει στην αντίπερα όχθη.
Κατάντησε ο Ελληνας μια κλειστή οντότητα παγιδευμένος σε μια διαρκή περιπέτεια, με την ελευθερία του να διέρχεται δεινή δοκιμασία, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το πρωτογενές ζεύγμα που υπάρχει ανάμεσα στην ατομική συνείδηση και στην ελευθερία. Γιατί η ελευθερία δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση. Ξεκινά απ' αυτή και προς αυτήν επιστρέφει έχοντας ως προορισμό την ακεραίωση του ανθρώπου.
Οπως δεν μπορεί να αγνοηθεί πως η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας. Μόνο αυτή η αντίληψη κι αυτός ο τρόπος απόκρισης στα διλήμματα μιας παραζαλισμένης κοινωνίας, φανερώνει πείρα του πολίτη και συνειδητή βίωση της ελευθερίας και υπό την ατομική, και υπό την κοινωνική της μορφή..