Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο εξελίσσονται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγηθούμε μια ώρα αρχίτερα στην κατάρρευση της αηδίας της σύγχρονης μορφής των αγώνων.
Για ποιους αγώνες μιλάμε όταν τα ρεκόρ και τα μετάλλια είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς χημικών και φαρμάκων;
Τι θα γινόταν δηλαδή αν ο 100ρης τερμάτιζε σε 15 δευτερόλεπτα;
Και τι είδους αγώνες είναι αυτοί όταν οι πόλεμοι συνεχίζονται παγκοσμίως ενώ στην ίδια τη διοργανώτρια πόλη:
- εκδίδονται παιδιά έναντι ελαχίστων ευρώ
- η εγκληματικότητα χτυπά κόκκινο ακόμη και σε ολυμπιακές εγκαταστάσεις
Πού είναι το...ολυμπιακό πνεύμα όταν κουμάντο κάνουν οι χορηγοί με τα βαριά συμβόλαια ή τα μετάλλια εξαργυρώνονται σε καριέρες και εξασφάλιση;
Μπορεί το 1896 ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν να είχε αγαθές προθέσεις, ωστόσο η εξέλιξη της ανθρωπότητας δε δικαίωσε το όραμά του για αναβίωση των αγώνων.
Οι σύγχρονες ολυμπιάδες θα πρέπει να μετονομαστούν, διότι δεν εκπροσωπούν σε καμία περίπτωση αυτό που το όνομά τους αντιπροσωπεύει, μάλλον το εξευτελίζουν.
Οι πραγματικοί Ολυμπιακοί Αγώνες θα μπορούσαν να αναβιώσουν στην πατρίδα τους, την Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, να διεξάγονται με τρόπο λιτό και οικονομικό και όσοι αληθινοί αθλητές το επιθυμούν, να συμμετάσχουν.