 |
| REUTERS |
Η αλήθεια είναι ότι συνηθίσαμε να μας σοκάρουν τα πολύνεκρα δυστυχήματα. Οι πολύνεκροι φόνοι με τρόπο γκανκστερικό. Μας σοκάρει ο θάνατος των πολλών γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε τι σημαίνει να πεθαίνει ενας και μόνο άνθρωπος σε κάποια γωνιά του πλανήτη με τέτοιο τρόπο.
Το σοκ μας δυστυχώς δεν έγκειται στον νεκρό κάθε αυτόν αλλα στον τρόπο και στον τόπο. Η Γαλλία βλέπεις είναι μια χώρα πολύ «κοντινή» μας. Και το σοκ μας κρύβει ανησυχία. Ανησυχία ότι εγώ που θα ταξιδέψω στην Γαλλία την επόμενη βδομάδα φοβάμαι. Ανησυχία γιατί ακούς το όνομα Νίκαια και αυτομάτως σκέφτεσαι ότι Νίκαια είναι και αυτό το προάστιο των Αθηνών. Ανόητα και με εγωισμό σκέφτεσαι «Μήπως έχουν βάλει στόχο το όνομα;» Εγώ παντού. Ακόμα και στην ζωή.
Και ξέρεις γιατί; Γιατι δε ζεις, γιατι δε ζω. Μεταθέτω την ευτυχία μου σε κάτι παρακάτω. Και θέλω όλο και περισσότερες μέρες για να βρω ευκαιρία να ζήσω ξεχνώντας ότι σήμερα είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου μου.
Μόλις ξυπνάς ξαναγεννιέσαι και κάθε δευτερόλεπτο είναι υποψήφιο για το τέλος. Ακαριαία!
Ξαφνικά. Και είναι μαγικό αυτό. Τι αξία θα ειχε να ξέρεις ότι θα φύγεις από αυτόν τον κόσμο στις 29 Δεκέμβρη του 2021; Άγχος κι εκεί. Τρεχάλα. Να προλάβεις να κάνεις όλες τις φαντασιώσεις σου πραγματικότητα. Διότι με αυτές ζείς. Φαντάζεσαι και φτιάχνεις έναν κόσμο ιδανικό και αγωνίζεσαι να τον φτιάξεις και όταν το φτιάχνεις όλα καταρρέουν! Συνειδητοποιείς ότι αυτή η ιδανική φαντασίωση δεν υπάρχει γιατί πάντα η φαντασίωση είναι καλύτερη από την απτή πραγματικότητα και έτσι έχεις ξεχάσει να ζεις! Να ζεις το τώρα, το σήμερα, την κάθε μοναδική στιγμή!
Το νήμα της ζωής κόβεται ακαριαία όταν μεταθέτεις την ευτυχία σου στο αύριο και αυτό που σε κρατάει ζωντανό είναι η κόλαση της επιβίωσης η οποία πάντα είναι τόσο αδύναμη στην απόφαση σου να ζήσεις οπότε μην απογοητεύεσαι ποτέ. Οπότε μην σε φοβίζει. Απλά το παίρνεις απόφαση κλείνεις μάτια μέχρι να τα ανοίξεις η κόλαση έχει γίνει παράδεισος. Και τίποτα από αυτά δεν είναι ιδανικές καταστάσεις. Είναι η απλή πραγματικότητα. Όλα ανήκουν στην κινητήρια δύναμη του μυαλού την οποία εξουσιάζεις και δεν σε εξουσιάζει.
Έτσι λοιπόν η θλίψη για το Γρηγορόπουλο, για το Γιακουμάκη, για τον Αρξαλιάν για τον Ευαγγελινέλη είναι ίδια με την θλίψη για τους ανώνυμους για εμας Νεκρους της Κένυας της Γαλλίας της Μοζαμβίκης και της Αμερικής. Αξία στην ανθρώπινη ύπαρξη δεν δίνει το ονοματεπώνυμο η κοινωνική θέση ή μια κουκίδα στο χάρτη αλλα η ίδια η ανθρώπινη ζωή. Ένας άνθρωπος νεκρός, είναι ενας άνθρωπος νεκρός και δεν με καθησυχάζει ότι θα μπορούσαν να είναι 10 ή 1000.
Ας αλλάξει αυτός ο κόσμος Κεμάλ…Καλημέρα.