Ας σκεφθούν επί τέλους, όσοι μπορούν από τους ιθύνοντες: Θέλουν να χαμηλώσουν τη Γερμανία, ή την πλήρη διάλυση της Ευρώπης;
Κάποτε πρέπει να αποφασιστεί η ίδρυση ενός μονίμου Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, επανδρωμένου με διακεκριμένους διπλωμάτες και πολιτικούς επιστήμονες, που να καθορίζει την πορεία μας στο διεθνές στερέωμα, και να μη τρέχουμε συνεχώς πίσω από τα γεγονότα, και μάλιστα ανήμποροι να επιτύχουμε κάτι το ελάχιστο προς όφελος του λαού.
Δεν αναφέρομαι στην συμφωνία Ισραήλ-Τουρκίας, που ανατρέπει πολλά δεδομένα επί των οποίων στηρίχθηκαν οι κυβερνητικές πολιτικές της Ελλάδας - μ’ αυτό θα ασχοληθούμε όταν υπάρξουν πλείονες πληροφορίες. Το πλέον ανησυχητικό είναι πως γινόμαστε «μπαλάκι» πότε στη ρήξη Δύσης-Ρωσίας, πότε στον βίαιο -όπως φαίνεται πλέον- ανταγωνισμό ΗΠΑ-Γερμανίας. Και μόλις θελήσουμε να κάνουμε ένα βηματάκι δικό μας, χωρίς καθοδήγηση, πέφτουν οι «σφαλιάρες».
Μεταπολιτευτικά ξεκινήσαμε με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, οποίος εξωτερίκευσε τον θυμό του προς τις ΗΠΑ, βγάζοντάς μας από το ΝΑΤΟ, και μπήκαν οι Τούρκοι στο Αιγαίο, που μέχρι τότε το έβλεπαν από τις φωτογραφίες. Η δεκαετία του Ανδρέα Παπανδρέου αντιθέτως ήταν απροκαλύπτως φιλοαμερικανική, και φρόντιζε να διορθώνει αμέσως κάποιες παρασπονδίες που αποτολμούσε (αλλαγή παραγγελίας των airbus από boeing - θα θελήσει άραγε να μιλήσει κάποτε η Δήμητρα Παπανδρέου για τις συνθήκες αλλαγής της αρχικής απόφασης του Παπανδρέου;).
Από εποχής Μητροτάκη έως και Σαμαρά, βρεθήκαμε στο γερμανικό στρατόπεδο, με μικρή παρένθεση του Γιώργου Παπανδρέου, και σήμερα ένας Θεός (ή καλύτερα, ένας Μαρξ) ξέρει ποιος είναι ο χώρος που κινούμαστε, με τους μεν επικεφαλής της κυβέρνησης να διατηρούν σταθερή ατλαντική τροχιά -με τον Σόιμπλε να μας τιμωρεί-, το δε κυβερνητικό κόμμα να πλέει σε απροσδιόριστα νερά. Δεν κάνω καν λόγο περί «εθνικής πολιτικής», ελπίζοντες πως κάποτε θα βρεθεί ο ηγέτης που θα το αποτολμήσει.
Στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Γερμανίας, έπεσαν οι ινστρούχτορες του ΣΥΡΙΖΑ στην παγίδα να πιστέψουν τις δημόσιες τοποθετήσεις Αμερικανών αξιωματούχων ότι θα φοβηθούν οι αγορές και η Ε.Ε. από το ενδεχόμενο του Grexit και ανήγγειλαν πομπωδώς όχι μόνον ότι θα τις χορεύουν στο ρυθμό των νταουλιών, αλλά και ο Α. Τσίπρας σε ερώτηση προεκλογικώς του Ιανουαρίου 2015, πώς είναι βέβαιος ότι η Μέρκελ θα δεχθεί τις ελληνικές θέσεις, απάντησε με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς εξηγήσεις: «Θα τις δεχθεί».
Δεν ξέρω αν κατάλαβε τώρα, ότι τον χρησιμοποίησαν -και τον ελληνικό λαό, φυσικά- για να ξεκινήσει η αμφισβήτηση της ηγετικής θέσης της Γερμανίας, όπως και έγινε, αλλά μάλλον αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, επειδή «μπήκε στο μαντρί» για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει. Για μας όμως, έχει μεγάλη σημασία να απομακρυνθούμε από τον πυρήνα των χωρών που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία στη διαπάλη των «μεγάλων» εξετάζοντας πολύ σοβαρά τους λόγους που οδήγησαν τον Κάμερον να προκηρύξει δημοψήφισμα.
Το επιχείρημα, όπως έγραψα και άλλοτε, ότι λόγω της πτωχής νοητικής αντίληψής του, χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα ως προεκλογική εξαγγελία και δεσμεύθηκε, δεν με πείθει, επειδή από την εξαγγελία έως την πραγματοποίησή του πέρασαν τρία χρόνια, και αν η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε. δεν συνέφερε τις ΗΠΑ, σίγουρα μέσα σ’ αυτό το διάστημα θα εύρισκαν τρόπο ώστε να μη διεξαχθεί.
Και έχω πάντα δύο ερωτηματικά: Πόσο προβλεπτικός είναι ο Σόρος ώστε πριν από το δημοψήφισμα άλλαξε τις λίρες με χρυσό, και δεύτερο πώς γίνεται η διαφορά +8 μονάδων υπέρ της παραμονής στη μία τα μεσάνυχτα, να γίνει -4 στις πέντε το πρωί, κι ενώ οι επικεφαλής του Brexit είχαν δημοσιοποιήσει τη αποτυχία του. Θα πει κάποιος ότι συμβαίνουν και θαύματα… Μπορεί.
Εκείνο που είναι βέβαιο, όπως έγραψε ο Νίκος Σταματάκης στην ιστοσελίδα του Μιχάλη Ιγνατίου, είναι ότι η δήλωση του Λευκού Οίκου -ταυτόσημη με τις δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Κάμερον- ότι θα γίνει σεβαστή η ετυμηγορία του Βρετανικού λαού για αποχώρηση από την Ενωμένη Ευρώπη σαφώς υποδεικνύει ότι το αγγλοαμερικανικό πολιτικό στερέωμα δεν είναι καθόλου δυσαρεστημένο από το αποτέλεσμα.
Γράφει ο Ν. Σταματάκης: «Εδώ και αρκετό καιρό, στα άδυτα της εξουσίας του δυτικού κόσμου είχε ληφθεί η απόφαση ότι η μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη της Γερμανίας πρέπει να περικοπεί. (…) Το μεγάλο δίδαγμα που αντλείται από τις εξελίξεις είναι ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα πάντοτε και χωρίς εξαιρέσεις υπερισχύουν των οικονομικών συμμαχιών και συμφερόντων και τα υποτάσσουν».
Ας σκεφθούν επί τέλους, όσοι μπορούν από τους ιθύνοντες: Θέλουν να χαμηλώσουν τη Γερμανία, ή και πλήρη διάλυση της Ευρώπης; Από την απάντηση, πρέπει να εξαρτηθεί και η πολιτική μας.
Μακεδών
voria.gr