Η επίσπευση της ψήφισης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής έρχεται ως απάντηση της Κυβέρνησης στη χθεσινοβραδινή άρνηση της Christine Lagarde να παραστεί στην συνεδρίαση του Eurogroup της 9ης Μαΐου. Είναι, όμως, έτσι;
Αυτή είναι μία μόνον ανάγνωση της αιφνιδιαστικής αυτής κίνησης της Κυβέρνησης. Μονομερείς ενέργειες εσείς; Μονομερείς κι εμείς! Δεν έρχεστε εσείς στο ραντεβού; Ψηφίζουμε κι εμείς μόνοι μας τα μέτρα.
Μια άλλη ανάγνωση, που φαίνεται να κυκλοφορεί ευρύτερα, πλην όμως -σύμφωνα με την κοινή λογική- δεν ισχύει, είναι ότι με τον τρόπο αυτό η Κυβέρνηση δεν θέλει να πάει με άδεια χέρια στο Eurogroup της Δευτέρας. Κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα, την στιγμή που δεν έχει κλείσει στο 100% ούτε το πρώτο πακέτο, ενώ το δεύτερο –το εφεδρικό- βρίσκεται σε στενή συνάφεια με το πρώτο. Δεν θεωρούμε, συνεπώς, ότι είναι -ούτε κατ’ ελάχιστο- κίνηση υποταγής αυτή στους δανειστές εκ μέρους της Κυβέρνησης, ώστε να το παίξει «το καλό παιδί» την Δευτέρα στο Eurogroup.
Επικρατέστερη φαίνεται, λοιπόν, μια κίνηση απειλής ρήξης προς τους δανειστές ως απάντηση στην υπονόμευση του Eurogroup της Δευτέρας από το ΔΝΤ, απ’ όπου πλέον δεν πρόκειται να προκύψει κάτι οριστικό για τη χώρα. Μια κίνηση bras de fer, με λίγα λόγια.
Μια τρίτη άποψη, ωστόσο, που κυκλοφορεί, είναι ότι η επίσπευση οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει την απαιτούμενη πλειοψηφία να περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο στη Βουλή κάτω από συνθήκες μη πίεσης, και γι’ αυτό επέσπευσε την ψήφισή του, προκειμένου να εκβιάσει τους βουλευτές του να μην το καταψηφίσουν ενόψει της κρίσιμης συνεδρίασης του Eurogroup την επομένη.