1. Με το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, θα υπάρξει ένα σκληρό πακέτο φορολογικών και αντιασφαλιστικών μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ, ενώ είναι πιθανότατο (για να μην πούμε σίγουρο) να υπάρξει και ένα πακέτο-καβάτζα, με μέτρα που θα αποφασιστούν τώρα και θα εφαρμοστούν το 2018, αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι.
2. Με το «Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας» παύει να υπάρχει Κοινωνική Ασφάλιση. Οι συντάξεις θα μετατραπούν σε άθλια φιλοδωρήματα, ενώ το ενιαίο ταμείο θα είναι χρεοκοπημένο από τη δημιουργία του, έτσι που οι συντάξεις να κόβονται κάθε χρόνο, δεδομένου ότι το κράτος θα εγγυάται πλέον μόνο τη λεγόμενη εθνική σύνταξη.
3. Το νομοσχέδιο με το ασφαλιστικό και τις ρυθμίσεις στην άμεση (και όχι και στην έμμεση) φορολογία που δόθηκε σε «διαβούλευση» για μιάμιση μέρα και ενδεχομένως να κατατεθεί και στη Βουλή, είναι μια κίνηση καθαρά προπαγανδιστικού χαρακτήρα. Δεν πρόκειται να ξεκινήσουν διαδικασίες ψήφισης, αν προηγουμένως δεν υπάρξει συμφωνία του κουαρτέτου/τρόικας. Και είναι βέβαιο ότι κρίσιμες παράμετροι -και στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό- θα είναι τελικά χειρότερες απ' αυτές που δημοσιοποιήθηκαν.
4. Τα δεδομένα μέχρι την Πέμπτη έδειχναν ότι η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων πάει για μετά το Πάσχα. Δεν πρέπει, όμως, να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ενός αιφνιδιασμού το μεγαλοβδόμαδο, με την ψήφιση ολόκληρου ή τμήματος του «πακέτου». Οι συριζαίοι δεν έχουν μπέσα, ούτε τσίπα.
Τι λένε αυτά τα δεδομένα; Οτι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν ακόμα σταθμό στη βάρβαρη ιστορία των Μνημονίων. Δεν υπάρχει κάτι το ουσιαστικά καινούργιο και στους προπαγανδιστικούς χειρισμούς που γίνονται και στη βεβαιότητα για το τελικό αποτέλεσμα. Οι διαφωνίες της εκάστοτε μνημονιακής κυβέρνησης με τους δανειστές αφορούν επιμέρους στοιχεία και όχι την ουσία, αφορούν την κλιμάκωση των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων και όχι τα ίδια τα μέτρα.
Ενα καινούργιο υπάρχει σ' αυτό το «πακέτο». Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει την «τιμή» να είναι ο δήμιος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτή τη φορά δε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με περικοπές συντάξεων, όπως συνέβη τόσες φορές στα μνημονιακά χρόνια, ούτε με μια ριζική αντιασφαλιστική ανατροπή με μια κάποια μεταβατικότητα, όπως συνέβη με τους νόμους Λοβέρδου-Κουτρουμάνη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κατάργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Δείτε προσεκτικά την ανάλυση στη σελίδα 9 και θα καταλάβετε ότι τα πράγματα επιταχύνονται τρομακτικά σε σχέση με ό,τι είχαμε υπολογίσει όταν δημοσιοποιήθηκε το σχέδιο Κατρούγκαλου.
Το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του. Εχουμε χρέος να τους σταματήσουμε. Να βάλουμε φρένο στην επέλαση της βαρβαρότητας.
Μπορούμε; Λάθος ερώτημα. Από μια γενική, αφηρημένη σκοπιά, η απάντηση είναι καταφατική: ναι, μπορούμε. Ομως το ερώτημα είναι λάθος, γιατί όταν πρέπει να αγωνιστείς δεν κάνεις υπολογισμούς εκ των προτέρων. Ρίχνεσαι στη μάχη με όση δύναμη έχεις και κάνεις τον απολογισμό στο τέλος. Η ταξική πάλη θα κρίνει το αποτέλεσμα και όχι η μεμψιμοιρία, ο φόβος και ο ρεαλισμός του καναπέ. Οποιος δεν ρίχνεται στη μάχη όταν δέχεται επίθεση, ποτέ δε θα μπορέσει να νικήσει.