Η Ειδομένη θα παραμείνει κλειστή, όπως εκτίμησε προχθές ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, αν συνεχιστεί η ροή ανθρώπων με τους περσινούς ρυθμούς και οι Ευρωπαίοι συνεχίσουν να αρνούνται τις υποχρεώσεις τους για υποδοχή και φιλοξενία προσφύγων, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, η οποία, από χώρα διέλευσης, θα μετατραπεί σε χώρα εγκατάστασης.
Πόσο πιθανό είναι, όμως, οι Ευρωπαίοι να μεταβάλουν στάση; Με τις μέχρι σήμερα ενδείξεις, ελάχιστα. Αντιθέτως όλα δείχνουν ότι αυξάνεται η ισχύς των εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων στην Ευρώπη, και μάλιστα σε χώρες που σχετικά πρόσφατα ανέκτησαν την εθνική τους ανεξαρτησία και σε λαούς που τρέφουν όνειρα «εθνικής ολοκλήρωσης». Την ισχύ αυτών των ταυτοτήτων μονίμως αγνοούν ή υποβαθμίζουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι τεχνοκράτες και οι «κοσμοπολίτες». Φυσικά και οι δύο κάνουν λάθος.
Οι μεν κάνουν λάθος να θεωρούν ότι τα υπερεθνικά οικονομικά σχήματα απομύζησης του εθνικού πλούτου μπορούν να είναι πιο ελκυστικά από τη διατήρηση της εθνικής ή θρησκευτικής ταυτότητας. Η γερμανική Ευρώπη ήδη ενδέχεται να γιγαντώσει ακροδεξιά κινήματα είτε σε χώρες στις οποίες υπάρχει σχετική παράδοση είτε σε χώρες στις οποίες οι οικονομικές συνθήκες και η πολιτική ανικανότητα σπρώχνουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα να βρουν «αποκούμπι» σε φασίστες.
Οι δε κάνουν λάθος να θεωρούν ότι η αποδυνάμωση του εθνικού κράτους μπορεί να αποβεί οικονομικά, κοινωνικά ή δημοκρατικά επωφελής. Μια ματιά στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και την ίδια την Ελλάδα (!), είναι αρκετή.
Επιπλέον, ακόμη και η «εύκολη» εκτίμηση ότι η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί όταν λήξει ο πόλεμος στη Συρία φαίνεται εντελώς αφελής, όχι μόνο επειδή η αναταραχή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική εκτιμάται ότι θα κλιμακωθεί, αλλά και διότι η Τουρκία και άλλες χώρες έχουν στα εδάφη τους εκατομμύρια Σύρους που φιλοδοξούν να περάσουν τον δρόμο προς την Ευρώπη, τον οποίο άνοιξε η Γερμανία καθ’ υπόδειξη των βιομηχανιών της.
Το ζητούμενο, λοιπόν, από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών είναι να βρεθεί η πολιτική που κρατήσει τη χώρα μας όρθια. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων, χωρίς έγκαιρο διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών, χωρίς πίεση προς την Ευρώπη να συνάψει συμφωνίες επαναπροώθησης και χωρίς οι Ευρωπαίοι να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Επιπλέον δεν μπορεί να γίνει χωρίς συνεχή και επίμονη διεθνή καταγγελία της Τουρκίας για την εκβιαστική τακτική του «ξεφορτώματος» μεταναστών και προσφύγων σε μια χώρα που δεν μπορεί να αντέξει τον εγκλωβισμό τους σε αυτούς τους αριθμούς. Όλα τα ημίμετρα απέτυχαν. Είναι ώρα για πολιτική.
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ