Ελλάδα του 1870...
Μια παρέα ξένων επιφανών επισκεπτών, ανάμεσα τους Άγγλοι ευγενείς και ο γραμματέας της Ιταλικής πρεσβείας, συνοδεία χωροφυλάκων, ξεκινούν για να επισκεφτούν τον Μαραθώνα. Στην επιστροφή τους δέχτηκαν επίθεση από την συμμορία των αδερφών Αρβανιτάκη που πριν το 1868 είχαν απαγάγει και σκοτώσει μαθητές του αλληλοδιδακτικού σχολείου Γαρδικίου. Και εδώ φαίνεται η διαχρονική ανικανότητα του λαού να διαχωρίσει τους ήρωες από τους εγκληματίες (που μασκάρευαν κάποιες πράξεις τους με ηρωικό μανδύα) εξαιτίας της παιδείας που σκόπιμα δεν τους έδωσαν ποτέ και της σκόπιμης προσπάθειας των εξουσιών να ταυτίσουν τους ήρωες με τους εγκληματίες (δεν είναι τυχαίο ότι ο Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας είχαν κατηγορηθεί ανάμεσα σε άλλα και για υποκίνηση σε ληστεία).
Κάθε ομοιότητα με την τρομοκρατία μετά το 1974... άκρως πραγματική.
Όπως οι αγωνιστές για την ελευθερία ‘‘κλέφτες’’ τελείωσαν με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους στις ελεύθερες περιοχές, έτσι και η ένοπλη αντίσταση στην χούντα τελείωσε το 1974.
Τίποτα δεν αναιρεί την εξάρτηση τόσο του προτεκτοράτου που ιδρύθηκε το 1832 όσο και της χώρας μετά το 1974, ούτε τις προδοτικές ηγεσίες και την διαφθορά των άρχουσων τάξεων.
Μόνο που οι αγώνες για ανεξαρτησία και δικαιοσύνη γίνονταν από μεγάλα στρώματα λαού που δεν ταυτίζονταν ποτέ με μειοψηφίες που πρώτο στόχο είχαν την εξυπηρέτηση προσωπικών στόχων τους, έστω και αν επιδοκιμάζει πράξεις τους, κυρίως την βία στους ισχυρούς εκμεταλλευτές.
Οι αδερφοί Αρβανιτάκη επομένως είχαν δώσει δείγματα, αλλά οι ληστές απολάμβαναν μια ιδιότυπη ασυλία, γιατί εξυπηρετούσαν και την πολιτική εξουσία και τους πλούσιους τσιφλικάδες, στα κτήματα των οποίων έβισκαν συχνά καταφύγιο.
Οι ξένοι λοιπόν εκείνη την ημέρα του 1870 είδαν μια συμμορία 25 περίπου ανθρώπων να τους επιτίθεται και να τους πιάνει ομήρους, τραυματίζοντας δυο έφιππους χωροφύλακες και σκοτώνοντας άλλους δυο. Οι ληστές απελευθερώνουν τους δυο τραυματισμένους χωροφύλακες και τις γυναίκες και ζητούν λύτρα 50000 χρυσές λίρες. Η Αγγλική πρεσβεία ζητάει να γίνουν δεκτοί οι όροι αλλά η Ελληνική κυβέρνηση (χωρίς να έχει εναλλακτικό σχέδιο) αρνείται και στέλνει απόσπασμα για να καταδιώξει τους ληστές. Στην διαπραγμάτευση που γίνεται, όταν προτείνεται στους ληστές να πάρουν τα λύτρα αλλά όχι αμνηστία γιατί υπάρχει συνταγματικό κώλυμα, εκείνοι απαντούν... να αλλάξει το σύνταγμα [!!!] ... τέτοια αλαζονεία!
Στις συγκρούσεις που ακολουθούν, οι ληστές σκοτώνουν τους τέσσερις ομήρους.
Η δυσφήμιση της χώρας απίστευτη! Περιγράφεται στο εξωτερικό σαν χώρα ημιβαρβάρων, από επίσημες πηγές αναφέρθηκε ότι «με τέτοιες πράξεις η Ελλάδα τίθεται εκτός του κύκλου των εξευγενισμένων κρατών» ενώ απειλήθηκε μέχρι και με στρατιωτική επέμβαση. Η κυβέρνηση παραιτήθηκε και οι οικογένειες των θυμάτων αποζημιώθηκαν γενναία. Ο Άγγλος τσιφλικάς Νόελ, για τον οποίο υπήρχαν υπόνοιες ότι ήταν ο εγκέφαλος της απαγωγής... αθωώθηκε με βούλευμα. Εκτός από τον Άγγλο τσιφλικά, κατηγορήθηκε για σχέσεις με τους ληστές και ο υπουργός στρατιωτικών -επίσης τσιφλικάς- που ‘‘ανησυχούσε’’ για να μην τρωθεί η αξιοπρέπεια της χώρας.
Μια κυβέρνηση, χωρίς σχέδιο, αποφασίζει να ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες... Το τίμημα, και το 1870 και το 2015 το πλήρωσε και το πληρώνει η χώρα.
Η Εθνική υπερηφάνεια είναι... πράξεις. Όταν ξέρεις ότι υπάρχουν ληστές φροντίζεις για την καλύτερη προστασία των επισκεπτών, δεν λες ψέμματα, όταν αρνείσαι προτεινόμενα σχέδια αντιμετώπισης προβλημάτων φροντίζεις να έχεις καλύτερα δικά σου.
Και το 1870 και το 2015 υπήρχαν τρόποι προστασίας της εθνικής αξιοπρέπειας χωρίς την κηδεμονία των ξένων, κυβερνήσεις να τους οργανώσουν και να τους εφαρμόσουν δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν.
Καμία κοινωνική αλλαγή δεν γίνεται από μειοψηφίες που πρωταρχικό στόχο έχουν την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.