Όσο ευσταθεί η εκδοχή ότι, ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για τα μάτια της ωραίας Ελένης, άλλο τόσο ευσταθεί και η σημερινή εκδοχή ότι, ο Τρω(κτ)ικός Πόλεμος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, άναψε για τα μάτια της ωραίας Άντζελας!
Πολλές φορές σ’ ένα πόλεμο, ακόμα και οι ηττημένοι μπορεί να βγουν … κερδισμένοι, αρκεί να έχουν σχέδιο και …αντιστρόφως (βεβαίως, βεβαίως και αντιστρόφως)!
Πιστεύω (ιστορικά εύλογα) λοιπόν ότι, οι Ηγέτες (sic, βλ. παίχτες) από την (πρώην) Κεντροαριστερά, μέχρι και την (πρώην) Δεξιά, γνωρίζουν ότι πάνε σ’ ένα πόλεμο …για να χάσουν, με σκοπό …να ανασχηματιστούν, να αναγεννηθούν και να επανα-οριοθετήσουν τους ζωτικούς χώρους τους! Χωρίς σαφώς οριοθετημένους «ιδεολογικούς» ζωτικούς χώρους (δηλαδή, χωρίς ασφαλή σύνορα), ξέρουν πολύ καλά, ότι έτσι αδύναμοι που είναι, θα διεμβολιστούν από τις περιφερειακές ορδές και συμμορίες «βαρβάρων» και τότε πράγματι είναι, που θα έχουν ηττηθεί οριστικά!
Δεν ανησυχούν καθόλου (πιστεύω), για την πρόσκαιρη νίκη του Αυτοκράτορα Αλέξιου! Ξέρουν ότι αυτός, είναι νέος με πολλούς κηδεμόνες και στηρίζεται σ’ ένα ανομοιογενές στράτευμα «μισθοφόρων»! Αντιλαμβάνονται ότι, μόλις αυτός αναλάβει τα σκήπτρα, όχι μόνο θα εμπλακεί σε ανηλεής αγώνες στα εξωτερικά σύνορα του, αλλά και πίσω του, στο εσωτερικό και στα ανάκτορα του, οι «δικοί του» (αυλικοί, κηδεμόνες και διάδοχοι), …θα Βυζαντινολογούν ασύστολα την ανατροπή του!
Όσο για τον δύσμοιρο λαό μας, ποιος νοιάζεται γι αυτόν, …. αν … που … πως … και γιατί υποφέρει!? Εξάλλου, …. «προέχει η επιβίωση των ηγετών και της άρχουσας τάξης, διότι χωρίς αυτούς, ο λαός …. δεν έχει πεπρωμένο» … λένε!
Υ.Γ. : 1. Το σενάριο μου, θα έδενε τέλεια αν, την «απαγωγή της ωραίας Άντζελας», την έκανε ο επιπόλαιος Πάρης (αυτό το αστροπελέκι ο ΓΑΠ)! Αλλά αυτός φαίνεται να μη ενδιαφέρεται για τις όμορφες, αλλά μόνο για τις παλιές συντρόφισσες, τις καπάτσες! Το να απαγάγει όμως την «ωραία Άντζελα», ο γερο-ζαρωμένος βασιλιάς Αντώνιος, είναι πράγματι μια …. ιστορική στρέβλωση!
2. Αυτά έχουν τα μεγαλεία! Και όπως βλέπετε, ζούμε στην "εποχή του Αλέξιου", που μας εμπνέει ..... στην ποίηση, άλλοτε σαν Ηγούμενος, άλλοτε σαν Αυτοκράτωρ, άλλοτε σαν .... (θα δούμε, θα δούμε)!