Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού μπορεί να έληξε, όμως προσέφερε και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό.
Επιβεβαίωσε την α λα καρτ δικαιοσύνη που υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Δικαιοσύνη με πολλά μέτρα και σταθμά, όχι ανάλογα της περίστασης αλλά του ποιος είσαι.
Πχ ένας αλβανός σεσημασμένος που ουδέποτε συνελήφθη, μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας με το...ύψιστο δικαίωμα να αδειάζει ένα καλάσνικοφ στους θαμώνες μιας καφετέριας και να απολαμβάνει των δικαιωμάτων του.
Σε μια χώρα όπου βιαστές, δολοφόνοι, κλέφτες, παιδόφιλοι, έμποροι ναρκωτικών, καταχραστές δημοσίου χρήματος θα βρίσκονταν βαθιά μέσα στη φυλακή, ο Ρωμανός ίσως να μην είχε κανένα δικαίωμα να απαιτεί το παραμικρό αν αναλογιστεί κανείς γιατί είναι έγκλειστος.
Σε ένα κράτος όμως που όλοι οι παραπάνω βρίσκονται είτε έξω, είτε λαμβάνουν μια άδεια και δεν επιστρέφουν ξανά ή φεύγουν σαν κύριοι από το αεροδρόμιο ενώ έχουν λαδώσει τη μισή Ελλάδα και μετά τους ψάχνουμε να τους κυνηγήσουμε, ο Ρωμανός κι ο κάθε Ρωμανός μπορεί να ζητά πραγματικά οτιδήποτε.
Μια δικαιοσύνη που μπορεί να σε βασανίσει κάμποσα χρόνια για μια υπόθεση και να μη δικαιωθείς ποτέ αλλά και να σε βγάλει έξω στο άψε σβήσε ακόμη κι αν είσαι το χειρότερο παλιόμουτρο.
Μια δικαιοσύνη η οποία πολλές φορές δίνει την εικόνα μιας εκλεκτής τάξης ολίγων προνομιούχων.
Μια δικαιοσύνη η οποία δεν κατάφερε να συνεισφέρει στη δημιουργία αυτού που ονομάζουμε κράτος δικαίου.