Σε περίπου 15 ημέρες θα έχει ολοκληρωθεί το επικοινωνιακό θέατρο με τον ΕΝΦΙΑ. Πρακτικά για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που ζει σε αστικά κέντρα, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά. Το ζήτημα δεν είναι το σπάσιμο των δόσεων αλλά το ποσό που καλείσαι στο τέλος να πληρώσεις.
Ένας λογαριασμός για μια μεσαία οικογένεια για φορολογία εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ ας πούμε ότι αγγίζει τις € 3000,00.
Κάντε τώρα ένα πολλαπλασιασμό αυτού του ποσού για να συμπεριλάβετε 2011, 2012, 2013.
Μια μέση λοιπόν οικογένεια καλείται να δώσει σε περίπου τέσσερα χρόνια ένα ποσό κυμαινόμενο μεταξύ € 10.000,00 - € 15.000,00.
Αν αντί για τόσα χρήματα εκαλείτο να δώσει € 4.000,00 - € 5.000,00, πόσο χρήματα από εκείνο το περίσσευμα θα είχαν πέσει στην αγορά; Αρκετά. Ενδεχομένως και όλα διότι αν δεν υπήρχε όλη αυτή η φοροϋστερία, πολλές επιχειρήσεις δε θα είχαν κατεβάσει ρολά και σε αρκετούς τομείς θα ήμασταν αισθητά καλύτερα.
Άλλο να δώσεις πχ € 300,00 τη δόση του εκάστοτε χαρατσιού και άλλο να δαπανήσεις το ίδιο ποσό για αγορές για το σπίτι.
Ζεστό χρήμα θα κατευθυνόταν άμεσα στην πραγματική οικονομία. Αυτή που συντηρεί ολόκληρους κλάδους και οικογένειες. Θα κάλυπτε τρύπες κι ανάγκες, ή θα παρείχε ανάσες για περαιτέρω κινήσεις.
Αντί για αυτό, τα χρήματα πάνε κυριολεκτικά στα σκουπίδια. Δημιουργούν ένα ψεύτικο πλεόνασμα, διότι τι περίσσευμα είναι αυτό όταν στο τέλος πρέπει πάλι να βγεις στη γύρα για δανεικά;
Θέλετε να το δούμε λίγο διαφορετικά;
Η χώρα μας είναι μια εμπόλεμη ζώνη με διαρκείς οικονομικούς βομβαρδισμούς. Για να αποκτήσει πάλι ζωή πρέπει να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί (φορολογία), να βγουν οι ζωντανοί νεκροί από τα λαγούμια, να βεβαιωθούν ότι πράγματι μπορούν να αναπνεύσουν καθαρό αέρα και να στήσουν ξανά τα πάντα από την αρχή.
Το κράτος θα πρέπει να προσαρμοστεί. Να μάθει να ζει με λίγα και ως εκ τούτου να περιοριστεί τόσο όσο χρειάζεται.