Η πορεία του κόσμου κατά τον Μάρξ πραγματοποιείται σύμφωνα με τη λογική, ενώ καθ' ημάς επηρεάζεται από το θυμικόν κατά κύριο λόγο, χωρίς τον έλεγχο της συνείδησης, είτε είναι αυτή της καπιταλιστικής ή των διαφόρων ιδεολογικών μορφωμάτων της κοινωνίας. Τη λογική δεν την αποκρούει κανείς. Αποκρούεται αντίθετα η δράση του θυμικού, σαν παράλογη και αντιπνευματική. Η απόκρυση θα διαρκέσει επί χιλιετηρίδες, γιατί ο εχθρός βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο, είναι κομμάτι του ίδιου του ανθρώπου. Και η απάρνηση του εαυτού του είναι πολύ δύσκολη.
Το μίγμα που το αποτελούν το θυμικό και η λογική συνείδηση είναι ο χαμαιλέων της ανθρώπινης ζωής, είναι αυτή η μαγική εικόνα που δημιουργεί τη σύγχυση και εκλαμβάνονται και προβάλλονται σαν επιδιώξεις της λογικής, περιεχόμενα του θυμικού και περιεχόμενα της λογικής σαν επιδιώξεις του θυμικού. Η ψυχή στο βάθος έχει μείνει αναλλοίωτη με κύριο σκοπό και επιδίωξη να δώσει την ευχέρεια να εππωφεληθεί η ατομικότητα από τη συνεργασία με τις λοιπές, για να εξασφαλίσουν καλύτερα τους όρους που τις υπηρετούν.
Για τη στιγμή αρκούμαστε να πούμε ότι δεν ξέρουμε τον οδηγό της πορείας. Ο οργανισμός της λογικής φαίνεται ότι στα κατά μέρος ζητήματα έχει επιτύχει θαυμάσια αποτελέσματα. Δεν μας επιτρέπεται εντούτοις να πούμε ότι έχει οδηγήσει με ικανοποιητικό τρόπο στις μακρινές επιδιώξεις. Σαν τόποι ναυαγίου και αποτυχημένων σκοπών εμφανίζονται τα τέρματα των εποχών...
Για μια αληθινή συμβίωση πρέπει να εξασθενήσει ηψυχή του ανθρώπου, γιατί πολιτισμός σημαίνει περιορισμός της ισχύος της δυνάμεως. Αυτο ο Νίτσε το καλούσε ασθένεια και μέσα στο παραλήρημά του προσπαθούσε να σώσει τον άνθρωπο από την αρρώστια αυτή των αδύνατων ανθρώπων. Τα "ιδεώδη" της καταστροφής περιλαμβάνονται στην κοσμική δράση. Ποια μπορεί να είναι η στάση μας μπροστά στα ιδεώδη της καταστροφής;
Απλή, απλούστατη. Να μην προσθέσουμε με τη δράση μας και άλλο κακό στα τόσα κακά πουαντθμετωπίζει καθημερινά ο πλησίον μας από την κοσμική δράση. Η ατομικότητα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και αποτελεί την αιτία να υποφέρει η ασχημάτιστη ψυχή του ανθρώπου. Εχει βρεί εγγυήσεις στην κοινωνική ζωή,οι κανόνες όμως της ομαδικής ζωής τείνουν να την εκμηδενίσουν. Οι αρετές της ατομικότητας πρέπει ωστόσο να προστατευθούν.
Μια όμως και το μέσο για τη βελτίωση της συμβίωσης ια βρεθεί στην ομαδική δράση, πρέπει σαν προυπόθεση να τεθεί η πνευματική εξέλιξη. Η συμβίωση απαιτεί την καταστροφή του πάθους της επιβολής και την πνευματική ανάπτυξη της προσωπικότητας. Ο πλούτος του πνεύματος που θα προέλθει από την καλλιέργεια του ανήκει σ' όλους τους ανθρώπους και δεν πρέπει να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Στο άτομο ανήκει η χαρά της ζωής και όχι η εκμετάλλευση οιασδήποτε δύναμης φυσικής ή πνευματικής. Το πρόβληματων αναταραχών της παγκόσμιας κοινωνίας προέρχεται ιδιαίτερα από την αρρυθμία της αύξησης των πληθυσμών, που υπονομεύει την τύχη των εξελιγμένων χωρών. Οι χώρες αυτές μπορούν να προφυλαχθούν επιβάλλοντας κανόνες που θα εγγυηθούν την ακίνδυνη συνυπαρξη. Η όποια θρησκεία ή ιδεολογία μπορούν να γίνουν μεσολαβητές του κόσμου σε βάσεις αποδεκτές από τη διεθνή κοινωνία.