Μιχάλης Τζανάκης
Πάει κι αυτό το
Μουντιάλ!!! Οι ποδοσφαιρόφιλοι σ’ όλη
την οικουμένη ψάχνουν ήδη υποκατάστατα.
Πως θα συμβιβαστούν πάλι με την «ανθρώπινη»
πραγματικότητα, χωρίς αναλύσεις, χωρίς
οδυρμό για τον Νεϊμάρ, χωρίς τους
στοιχηματίες να ποντάρουν σε σκορ και
κίτρινες κάρτες, χωρίς τα καρδιοχτύπια
των κορασίδων και των νεανίδων στα
«χτυπημένα» τατουάζ που κοσμούν τα
μυώδη σώματα των χρυσοπληρωμένων
αθλητών.
Θα είναι πολύ
δύσκολη η «μετάβαση» όλων στην πεζή
πραγματικότητα που θα εκπέμπουν με
πρόδηλη τη θερινή ραστώνη τα κανάλια.
Χωρίς τις πολύχρωμες φανέλες των παικτών,
χωρίς τις βαμμένες φάτσες των φιλάθλων,
που δαπάνησαν περιουσίες για να ζήσουν
τα’ όνειρό τους, χωρίς την προσδοκία
του χαμένου πέναλτι, πρέπει πάλι να
καταπιαστούμε με την πώληση της χώρας-για
την Ελλάδα λέω- στους «επενδυτές», με
τους φόνους των παιδιών απ’ τους φονιάδες
που γεννήθηκαν απ’ την τέφρα του Άουσβιτς
και του Νταχάου –πόρνη Ιστορία τι φάρσες
κάνεις!!!- με τα γεωστρατηγικά παιγνίδια
του Πούτιν και των Ευρωπαίων στην
Κριμαία, με τα υποσιτισμένα παιδιά της
Αφρικής, με τον επιχειρούμενο
«εκδημοκρατισμό»-και- της Συρίας!!!
Ο χρόνος κυλά
στ’ αυλάκια της ανθρώπινης ιστορίας
κουβαλώντας πολλή λάσπη στις κοίτες
του. Τα νερά θολώνονται σταθερά για να
μη φαίνεται ο βυθός της ζωής και της
ύπαρξής μας. Ψαρεύουμε σ’ αυτά τα θολά
νερά περισσότερο για περάσει η ώρα μας,
παρά για να πιάσουμε κάποιο «ψάρι».
Βυθιζόμαστε σταθερά σε τηλε-παραισθήσεις,
φανταχτερές, θορυβώδεις και «πυροτεχνικές».
Μη σκέφτεσαι, μην οργίζεσαι, μην
εξεγείρεσαι, βλέπε μόνο!!! Βλέπε ό,τι σου
δείχνουν, το βλέμμα του πόνου απ’ το
άτσαλο τάκλιν του μπακ, συγκινεί πολύ
περισσότερο άλλωστε από τον πόνο του
μικρού Παλαιστίνιου που καταπλακώθηκε
στα συντρίμμια του δωματίου του που
χτύπησαν τα θύματα του Άουσβιτς!!!