Στέλιος Συρμόγλου
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε , η ψυχή των σκεπτόμενων Ελλήνων μαστίζεται από βαθύτατη κρίση, έστω των ολίγιστων Ελλήνων.
Η μνήμη της και η φαντασία, το συναίσθημα, οι γνωστικές και βουλητικές λειτουργίες της, πάσχουν από καταφανή αδυναμία επαφής με το περιβάλλον της, εικόνα του οποίου παρουσιάζεται ως μια ανώμαλη, άτακτη και, κατά πάντα, συγκεχυμένη σύνθεση από:
- Οικονομική συμφορά
- "Ανιση" ισότητα και μόνιμη λιτότητα
- Καταστροφική ανεργία, αλλά και οκνηρία
- Πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά
- Κράτος "σπάταλον" και εν πολλοίς απατεώνων και ληστών της πολιτικής
- Εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία
- Αμφισβήτηση Αρχών και αξιών
- Απαιδευσία, αγλωσσία και αμοραλισμό
- Υποβάθμιση του πατριωτισμού και του "φιλότιμου"
- Πολιτική ανικανότητα, αδιαφορία και αναλγησία
- Κοινωνική απάθεια και φοβία
- Φόβο εκτροπής και κοινωνικής διάλυσης
- Κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και ανελευθερία της δικαιοσύνης
Κοινός παρανομαστής όλων είναι η "αποσταθεροποίηση" του δημοκρατικού πολιτεύματος, για να χρησιμοποιήσω μια παλαιότερη δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Και να προσθέσω ότι ευτελίζεται και η έννοια της δημοκρατίας, αλλά και το κύρος του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, όταν ο πρωθυπουργός με ύφος αυτάρεσκο και μειδίαμα βεβαιότητας δηλώνει μόλις χθές ότι "...δεν πάμε σε εκλογές. Φαίνεται πως πιάνουμε το όριο των 180 βουλευτών για την εκλογή προέδρου". Η εκλογή του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα της χώρας γίνεται αντικείμενο συσχετισμών και δόλιων ίσως συναλλαγών, ακόμη και εκβιασμού της ελεύθερης βούλησης των όποιων "αβούλευτων" βουλευτών!
Αυτό είναι το σημερινό πολιτειακό πνεύμα και ήθος! Μια "φιέστα" πολιτική που συνιστά και το τραγικό "Γιατί;" της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Αυτό, σε συνδυασμό με το κύριο χαρακτηριστικό της ενδημούσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια κρίσης, που είναι η κοινωνική απάθεια εναγκαλισμένη με τη φοβία, συγκλονίζουν "εκ βαθέων" τα τρισχιλιετή βάθρα της ιδέας "Ελλάς".
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής " κατάστασης, η οποία δεν αποδίδεται ούτε με την επικρατούσα στα χείλη πολλών απογοητευτική φράση "Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού", ούτε με το αδυσώπητο και τραγικό "Γιατί;".
Πως καταντήσαμε έτσι; Αυτό το "Γιατί", που δεν έχει "γιατί" και "πως", φαίνεται να είναι κάτι άλλο από την χαρακτηριστική διαπίστωση του Αιγυπτίου Αρχιερέως στο διάλογο με τον Σόλωνα ότι "Ελληνες αεί παίδες". Ακόμη κι αν αρμόζει στον σημερινό Ελληνα αυτός ο χαρακτηρισμός, και πάλι το επιτακτικό "Γιατί" δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση, όταν η κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων ήγγισεν, ήδη, οσημέραι, το "μη περαιτέρω".
Διότι εκεαύγουν των ορίων της λογικής και της φαντασίας πολιτικές επιλογές και ενέργειες υψίστης εθνικής σημασίας και ζωτικού ενδιαφέροντος. Και όλα που συνιστούν την κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων, φωτίζουν μόνο την επιφάνεια της κρίσης, της σκληρής πραγματικότητας. Το βάθος ουδέποτε επιχειρήθηκε να φωτισθεί, γιατί το πολίτευμα οδηγήθηκε σε παθολογική κατάσταση, αφού σύμφωνα και με την περίφημη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή " η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάμνει και δεν κάμνει ό,τι λέγει.
Και τελικά συμβαίνει αυτό, που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του", για να διορθωθεί, με σκωπτική διάθεση, από τον Ταλευράνδο: " Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του". Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτη τη χώρα για δεκαετίες με αποκορύφωση της πολιτικής απάτης και της πολιτικής οσφυοκαμψίας τα τελευταία χρόνια της πολύπλευρης κρίσης...
Η μωρία και η ασυδοσία, η αδηφαγία και η απληστία της πολιτικής ολιγαρχίας στον ελλαδικό χώρο, σε συνδυασμό με την εσκεμμένη συγκάλυψη του ιστορικού παρελθόντος, που οδήγησε στην απροσδόκητη πολιτική απομώρανση των νέων, προκάλεσαν μια επιδημική κατάσταση, που μοιάζει με τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές του αλληγορρικού ονείρου της επιδημίας, που τις ζει ο σημερινός Ελληνας, όπως ο Ρασκόλνικωφ στο έργο του Ντοστογιέφσκι "Εγκλημα και Τιμωρία", όπου ξεσπάει στην Ασία και της οποίας τα μικρόβια με λογικό και βούληση, προσβάλλουν τους ανθρώπους και τους κάνουν τρελλούς....
Για τους ολίγιστους σκεπτόμενους Ελληνες αυτό το τραγικό "Γιατι;" είναι ευαπάντητο και κάποιοι ίσως τους απογοητεύει τόσο πολύ η τραγικότητά του, που αποκτούν αναχωρητική διάθεση...Η αναχωρητική διάθεση ωστόσο δεν είναι τεκμήριο θάρρους, είναι περισσότερον δειλή υπεκφυγή. Οπως και η "αριστοκρατική" ουδετερότητα που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπτευση του κινούμενου πολιτικού και κοινωνικού υλικού υπό υψηλή σκοπιά είναι, σε τελευταία ανάλυση, ευνουχισμός της σκέψης και εθελούσια παράδοση στον καταναγκασμό του πολιτικου "κονφορμισμού" και της πολιτκής αθλιότητας....
Επάνω σε μια κοινωνική επιφάνεια "αρρυτίδωτη" από ηθικές και συνειδησιακές αντιδράσεις, πάντα χαράσσεται η βαθειά τομή της πολιτικής αναλγησίας και της αυθαιρεσίας!...
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε , η ψυχή των σκεπτόμενων Ελλήνων μαστίζεται από βαθύτατη κρίση, έστω των ολίγιστων Ελλήνων.
Η μνήμη της και η φαντασία, το συναίσθημα, οι γνωστικές και βουλητικές λειτουργίες της, πάσχουν από καταφανή αδυναμία επαφής με το περιβάλλον της, εικόνα του οποίου παρουσιάζεται ως μια ανώμαλη, άτακτη και, κατά πάντα, συγκεχυμένη σύνθεση από:
- Οικονομική συμφορά
- "Ανιση" ισότητα και μόνιμη λιτότητα
- Καταστροφική ανεργία, αλλά και οκνηρία
- Πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά
- Κράτος "σπάταλον" και εν πολλοίς απατεώνων και ληστών της πολιτικής
- Εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία
- Αμφισβήτηση Αρχών και αξιών
- Απαιδευσία, αγλωσσία και αμοραλισμό
- Υποβάθμιση του πατριωτισμού και του "φιλότιμου"
- Πολιτική ανικανότητα, αδιαφορία και αναλγησία
- Κοινωνική απάθεια και φοβία
- Φόβο εκτροπής και κοινωνικής διάλυσης
- Κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και ανελευθερία της δικαιοσύνης
Κοινός παρανομαστής όλων είναι η "αποσταθεροποίηση" του δημοκρατικού πολιτεύματος, για να χρησιμοποιήσω μια παλαιότερη δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Και να προσθέσω ότι ευτελίζεται και η έννοια της δημοκρατίας, αλλά και το κύρος του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, όταν ο πρωθυπουργός με ύφος αυτάρεσκο και μειδίαμα βεβαιότητας δηλώνει μόλις χθές ότι "...δεν πάμε σε εκλογές. Φαίνεται πως πιάνουμε το όριο των 180 βουλευτών για την εκλογή προέδρου". Η εκλογή του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα της χώρας γίνεται αντικείμενο συσχετισμών και δόλιων ίσως συναλλαγών, ακόμη και εκβιασμού της ελεύθερης βούλησης των όποιων "αβούλευτων" βουλευτών!
Αυτό είναι το σημερινό πολιτειακό πνεύμα και ήθος! Μια "φιέστα" πολιτική που συνιστά και το τραγικό "Γιατί;" της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Αυτό, σε συνδυασμό με το κύριο χαρακτηριστικό της ενδημούσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια κρίσης, που είναι η κοινωνική απάθεια εναγκαλισμένη με τη φοβία, συγκλονίζουν "εκ βαθέων" τα τρισχιλιετή βάθρα της ιδέας "Ελλάς".
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής " κατάστασης, η οποία δεν αποδίδεται ούτε με την επικρατούσα στα χείλη πολλών απογοητευτική φράση "Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού", ούτε με το αδυσώπητο και τραγικό "Γιατί;".
Πως καταντήσαμε έτσι; Αυτό το "Γιατί", που δεν έχει "γιατί" και "πως", φαίνεται να είναι κάτι άλλο από την χαρακτηριστική διαπίστωση του Αιγυπτίου Αρχιερέως στο διάλογο με τον Σόλωνα ότι "Ελληνες αεί παίδες". Ακόμη κι αν αρμόζει στον σημερινό Ελληνα αυτός ο χαρακτηρισμός, και πάλι το επιτακτικό "Γιατί" δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση, όταν η κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων ήγγισεν, ήδη, οσημέραι, το "μη περαιτέρω".
Διότι εκεαύγουν των ορίων της λογικής και της φαντασίας πολιτικές επιλογές και ενέργειες υψίστης εθνικής σημασίας και ζωτικού ενδιαφέροντος. Και όλα που συνιστούν την κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων, φωτίζουν μόνο την επιφάνεια της κρίσης, της σκληρής πραγματικότητας. Το βάθος ουδέποτε επιχειρήθηκε να φωτισθεί, γιατί το πολίτευμα οδηγήθηκε σε παθολογική κατάσταση, αφού σύμφωνα και με την περίφημη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή " η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάμνει και δεν κάμνει ό,τι λέγει.
Και τελικά συμβαίνει αυτό, που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του", για να διορθωθεί, με σκωπτική διάθεση, από τον Ταλευράνδο: " Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του". Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτη τη χώρα για δεκαετίες με αποκορύφωση της πολιτικής απάτης και της πολιτικής οσφυοκαμψίας τα τελευταία χρόνια της πολύπλευρης κρίσης...
Η μωρία και η ασυδοσία, η αδηφαγία και η απληστία της πολιτικής ολιγαρχίας στον ελλαδικό χώρο, σε συνδυασμό με την εσκεμμένη συγκάλυψη του ιστορικού παρελθόντος, που οδήγησε στην απροσδόκητη πολιτική απομώρανση των νέων, προκάλεσαν μια επιδημική κατάσταση, που μοιάζει με τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές του αλληγορρικού ονείρου της επιδημίας, που τις ζει ο σημερινός Ελληνας, όπως ο Ρασκόλνικωφ στο έργο του Ντοστογιέφσκι "Εγκλημα και Τιμωρία", όπου ξεσπάει στην Ασία και της οποίας τα μικρόβια με λογικό και βούληση, προσβάλλουν τους ανθρώπους και τους κάνουν τρελλούς....
Για τους ολίγιστους σκεπτόμενους Ελληνες αυτό το τραγικό "Γιατι;" είναι ευαπάντητο και κάποιοι ίσως τους απογοητεύει τόσο πολύ η τραγικότητά του, που αποκτούν αναχωρητική διάθεση...Η αναχωρητική διάθεση ωστόσο δεν είναι τεκμήριο θάρρους, είναι περισσότερον δειλή υπεκφυγή. Οπως και η "αριστοκρατική" ουδετερότητα που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπτευση του κινούμενου πολιτικού και κοινωνικού υλικού υπό υψηλή σκοπιά είναι, σε τελευταία ανάλυση, ευνουχισμός της σκέψης και εθελούσια παράδοση στον καταναγκασμό του πολιτικου "κονφορμισμού" και της πολιτκής αθλιότητας....
Επάνω σε μια κοινωνική επιφάνεια "αρρυτίδωτη" από ηθικές και συνειδησιακές αντιδράσεις, πάντα χαράσσεται η βαθειά τομή της πολιτικής αναλγησίας και της αυθαιρεσίας!...