Η τραγικοκωμική παράσταση της "Χρυσαυγιάδας", με πρωταγωνιστές τις απωθητικές καρικατούρες των "στελεχών" της Χρυσής Αυγής σε "φθηνή" παραγωγή και απαράδεκτη "σκηνοθεσία" της κυβέρνησης, με "υποβολέα" πάντα την υποκριτική ευλάβεια του κομματικού συμφέροντος, και με επίμονα κατευθυνόμενη προβολή από τα τηλεοπτικά κανάλια της ενημερωτικής αποχαύνωσης και αποβλάκωσης, φαίνεται πως "σπάει τα ταμεία".
του Στέλιου Συρμόγλου
Και μπορεί αυτή η κακότεχνη και κακοστημένη παράσταση, που σε οποιοδήποτε άλλο προηγμένο κράτος θα προσέβαλε την νοημοσύνη, την ασθητική και το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών, στην Ελλάδα να επικαιροποιεί το μέγεθος της πολιτικής υποκρισίας και ανικανότητας, ωστόσο το έθνος βρίσκεται στην κορυφαία στιγμή του. Και πρέπει να αποφασίσει συνειδητά για την υπόστασή του, για τη δικαίωσή του στο γεωγραφικό χώρο που το επικύρωσαν οι αιώνες.
Τούτη την κρίσιμη ώρα, όπου ο καθείς μας πρέπει να αισθάνεται την ευθύνη του όχι απέναντι της ιστορίας που θα έρθει, αλλά απέναντι της ιστορίας που γράφεται, ας σταθούμε με τον πυρετό της ψυχής μας σε τούτο του χρόνου το διάστημα, έξω επιτέλους από την αδυσώπητη ροή των "στημένων" γεγονότων, έξω από τον παραλογισμό που απορρέει από τις κυβερνητικές αποφάσεις και πράξεις. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα δεν κυβερνάται. Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερον η Ελλάς!..
Ας σκεφτούμε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου. Ας μην περιχαρακωνόμαστε στη"σιδερόφραχτη" λογική του "πως", του "γαιτί", με "ποιους " ή με "ποιον", όταν η έκφραση της αγωνίας της εποχής, μας αφήνει αδιάφορους ή και απαθείς. Χρειαζόμαστε πρώτιστα τη στόχαση, την εσωτερική σαφήνεια και το εύρος της ματιάς στα γεγονότα, ώστε να μη βρισκόμαστε σε αμηχανία και σύγχυση. Πως θα υποδεχθούμε την καινούργια πρόταση και τον άκαμπτο λόγο της ειλικρίνειας, όταν τα αξιολογικά μας κριτήρια παραμένουν στον "γύψο" της συνήθειας ή της παθητικότητας;
Γιατί η Ελλάδα πρέπει να οδηγήσει τη μοίρα της. Και ως λαός πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη μοίρα της Ελλάδας με συνείδηση βαρύτερη από την πείρα που αντλήσαμε από τα χρόνια της ταλαιπωρίας. Και να λάβουμε υπόψη μας ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον αποτελούν μια ακατάτμητη ενότητα, που από χρονικό ή ανάμηνση γίνεται συνέχεια πράξης. Ας σκεφτούμε την ευθύνη μας μέσα στα πολυσήμαντα εικοσιτετράωρα των καιρών και με τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης, ας εγκαταλείψουμε τα άεργα όνειρά μας!..
Κάνουμε όνειρα οι Ελληνες. Κι ας μας τα "ποδοπατούν". Κι ας μας τα πτωχεύουν στον επαναληπτικό χρόνο. Κάνουμε όνειρα αμεσοπρόθεσμα και μακρινά. Οι δε πολιτικοί κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος των ονείρων μας. Κυβερνώντες και αντιπολίτευση για δεκαετίες συνιστούν τον τέλειο ονειροκρίτη!.. Το απώτατο μέλλον βλέπαμε ως Ελληνες; Κατά εκεί έδειχνε η εκάστοτε κυβέρνηση. Το "εδώ και τώρα" ήταν συνήθως ένα πιάτο φακή...
Ομως, για να μην είμαι άδικος, πρέπει α παραδεχθώ ότι σε πονηρές περιόδους οι κυβερνώντες έδωσαν και άλλα, για να τα αφαιρέσουν σε μια άλλη φάση. Τα δε τελευταία τρία χρόνια μας αφαίρεσαν και την αξιοπρέπειά μας. Μας αφαίμαξαν αγρίως οικονομικά και εκπέσαμε διεθνώς ως χώρα και ως κοινωνία. Ανθρωποι του άρτου και του θεάματος οι Ελληνες ωστόσο, έχουμε εθιστεί στους κομματικούς καιροσκοπισμούς και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και με τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος, καταφεύγουμε στην ασφάλεια της λήθης. Ξεχνάμε σχεδόν αμέσως.
Τα όνειρα του απώτερου μέλλοντος δεν χρεώνουν κανέναν.Ούτε αυτούς που τα κάνουν, ούτε την όποια κυβέρνηση που τα επωμίζεται. Είναι άεργα όνειρα, γιατί δεν απαιτούν από κανέναν δεσμεύσεις και μόχθο. Για τα αμεσοπρόθεσμα όνειρα δεν υπάρχει χρόνος. Αρα, δεν γίνεται τίποτε. Για τα μακρινά όνειρα υπάρχει άφθονος χρόνος. Αρα, ας μη γίνεται ακόμα τίποτε.
Τα μεσοπρόθεσμα όνειρα, εξάλλου, κοστίζουν. Απαιτούν σαφές πρόγραμμα και δουλειά, όπως και ακέραια την κυβερνητική ευθύνη. Κι όταν παροπλίζονται τα μεσοπρόθεσμα όνειρα, γίνονται επίσης άεργα όνειρα...