Του Στέλιου Συρμόγλου
Το "επεισόδιο" προσέλαβε τις αναμενόμενες διαστάσεις του και από την παρέμβαση Τσίπρα. Θα ήταν ανόητο εκ μέρους μου να συστοιχηθώ με όσα γράφονται και λέγονται σήμερα για τη "κόντρα" των δύο υπουργών και για τα σενάρια που εκδιπλώνονται, αλλά και για την "αμηχανία" των αχυρόμυαλων του Μαξίμου.
Χωρίς βέβαια να αγνοήσω ή να υποτιμήσω το συγκεκριμένο σκάνδαλο των υποβρυχίων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την...άδεια τσέπη του Ελληνα φορολογούμενου. Μια κόντρα ωστόσο με επιφατικά στοιχεία στη σκιά του γαιδάρου, ή καλύτερα, μια κόντρα για τη κόντρα, για να "γεμίζουν" οι παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά παράθυρα της εημερωτικής "τύφλωσης", για λόγους προσωπικών μωροφιλοδοξιών και προσανατολισμούς πολιτικής εμπάθειας, μακριά από την αδυσώπητη καθημερινότητα του πολίτη και τους εθνικούς κινδύνους που εγκυμονούν η πολιτική ανοησία και ανικανότητα, στις παρυφές μάλιστα της γελοιότητας. Και είναι μια "διασκεδαστική" κόντρα, αν δούμε τη χαριτωμένη πλευρά του θέματος, παρότι συμμετέχουμε στην πληρωμή της "χαριτωμένης".
Και όπως μας "βλέπει" από εκεί που είναι ο αρχαίος "συμπατριώτης" μας ο Δημοσθένης, είμαι βέβαιος οτι θα κουνάει με απογοήτευση το κεφάλι του και θα επαναλαμβάνει για μια ακόμη φορά το...περί όνου σκιάς!.. Και θα είναι πιο θυμωμένος από τότε που μιλούσε στους Αθηναίους για τον άμεσο κίνδυνο από τον Φίλιππο το Μακεδόνα και που έπρεπε να ετοιμάσουν στρατό και τριήρεις. Απευθυνόμενος λοιπόν στους Αθηναίους που χαζοχάζευαν στη αρχαία Αγορά , διεπίστωσε ότι δεν τον άκουγαν... Και τους είπε μια ιστορία για δύο πολίτες, που κατακαλόκαιρο ταξίδευαν ο ένας καβάλα στο γάιδαρο και ο άλλος πεζός. Ο δεύτερος μια και δεν έπειθε τον πρώτο να ανεβεί στο γάιδαρο, του πρότεινε να τον αγοράσει. Ετσι και έγινε. Και άλλαξαν οι ρόλοι.
Ο πονηρός όμως που ξεπέδεψε πήγαινε ακριβώς δίπλα στον αναβάτη, ώστε η σκιά του να του γλιτώνει από τον καυτό ήλιο. Ο καβγάς τώρα ήταν μεταξύ τους, αν έπρεπε να είναι στη σκιά του γαιδάρου ή όχι. "Σου πούλησα το γάιδαρο, όχι τη σκιά του..." ήταν ο ισχυρισμός του πεζοπόρου. Καθώς οι Αθηναίοι απολάμβαναν την αφήγησή του, ο Δημοσθένης θυμωμένος τους λέει: " Σας μιλάω για τη σκιά του γαιδάρου και γοητεύεστε. Σας μιλάω για τον κίνδυνο της πατρίδας και χαζεύετε...". Περί "όνου σκιάς" και ο προβληματισμός με τους λεκτικούς διαπληκτισμούς των αβούλευτων της Βουλής, αλλά και του αβούλευτου εν πολλοίς λαού. Γιατί τα "συμπτώματα" της ανοησίας και της επιπολαιότητας είναι εν πολλοίς μεταδοτικά και συνήθως προσλαμβάνουν επιδημική μορφή.
Για την "ταμπακέρα" ούτε κουβέντα να γίνεται. Για "όνου σκιά" υπερβαίνουν τα εσκαμμένα οι πολιτικοί του "θεαθήναι" και ενίοτε γίνεται το...έλα να δεις! Και είναι όλοι αυτοί, που τελικά συνιστούν όχι μόνο την πολιτική, αλλά και τη μεγάλη κοινωνική κατηγορία των "μπουρδολόγων". Είναι τυχαίο λοιπόν που όλα παραπέμπονται στις καλένδες; Είναι τυχαίο που όλα αλλάζουν περιστασιακά και πρόχειρα; Είναι τυχαίο που για δεκαετίες ολόκληρες η σοβαρότητα είναι διάτρητη σε πολιτικό και εκτείνεται και σε κοινωνικό επίπεδο; Είναι τυχαίο που η αξιοκρατική κοινωνική διάρθρωση υποκαθίσταται από την όποια κρατική και νωθρή εξουσία;
Είναι τυχαίο που όλα κινούνται στην επιφάνεια της επιπολαιότητας, για την εξυπηρέτηση προσωπικών απροσδιορίστων διαδρομών ή συγκυριακών κομματικών σκοπιμοτήτων, ενώ τα μείζονα θέματα "μουχλιάζουν" στο χρονοντούλαπο της λήθης κι όταν ααναπηδούν εξ' ανάγκης αδήριτης από αυτό, έχουν τη...δυσοσμία των τετελεσμένων και συχνά των εθνικών συμφορών; Μια αλήθεια που καθηλώνει τους πολίτες της κοινωνικής εντροπίας σε πνευματικό και ηθικό λήθαργο. Μοιραία, λοιπόν, η ισοπεδωτική επιπολαιότητα σε πολιτικό επίπεδο, οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις, οδηγούν στην ισοπέδωση του ατόμου.
Με τη γραφειοκρατική μηχανή να περιορίζει ακόμη περισσότερο τα όρια της αντίστασης του κοινωνικού ιστού στην πολιτική εκτροπή πρός την πασίδηλη ανοησία και στην αυθαιρεσία. Κονιορτοποιεί επίσης το δικαίωμα της διαφοράς του προσώπου έναντι της κοινωνίας και τελικά μετατρέπει τη δημοκρατία σε "μασκαράτα" άβουλων και ανεύθυνων υπηκόων