Αν μια ομάδα ξένων παρατηρητών, ειδικών της πολιτικής ψυχολογίας, κοινωνιολόγων και επιστημόνων της Επικοινωνίας γενικότερα, με ορθολογική κρίση, εγκατασταθεί στην Ελλάδα για ένα δεκαήμερο, με τη δυνατότητα να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα και τη λειτουργία των ΜΜΕ, θα βρεθεί εντός του πρώτου τριημέρου προ αδιεξόδου...
του Στέλιου Συρμόγλου
Ασθμαίνοντες οι ξένοι παρατηρητές θα παρακολουθούν τον πολιτικό παραλογισμό, ενώ στον ευρύτερο περίγυρο της ενημέρωσης θα σημειώσουν αντιδράσεις ψύχωσης, διόγκωσης ή υπεραπλούστευσης των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων. Ως αντικειμενικοί παρατηρητές, χωρίς αφοριστική διάθεση, θα νιώσουν έντονη απέχθεια πρός την εξαχρείωση του άγονου κομματικού καυγά και την πολιτική αναξιοπιστία να διατρέχει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Θλίψη για την αυξανόμενη απελπιστική "σύγχυση" που επικρατεί στην κοινωνία, αποστροφή για την παραχάραξη ή συγκάλυψη της αλήθειας από τα ΜΜΕ, αγανάκτηση για την ασύμετρη συμπεριφορά των πολιτικών, οι οποίοι δεν είναι μόνο ανίκανοι να συγχρονιστούν με τις ανάγκες των καιρών, είναι και αυτάρεσκα ψευδολόγοι, αλαζόνες και συχνά νάρκισσοι.Θα έρθουν "αντιμέτωποι" με πολιτικούς που καθοδηγούνται από την αδηφαγία τους για περισσότερη παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σοβαρότητα της πολιτικής. Θα παρατηρήσουν δημοσιογράφους σε διατεταγμενη υπηρεσία, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τη ροή της πληροφόρησης πρός την κοινωνία μέσα από "φίλτρα" πολιτικών και επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων. Θα βρεθούν ενώπιον του θλιβερού θεάματος της εξαθλίωσης μεγάλων κοινωνικών ομάδων και γενικότερα του οικονομικού μαρασμού της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και της "περίεργης" και μακάριας κατάστασης ενός μέρους της κοινωνίας που κατακλύζει χώρους ψυχαγωγίας και διασκεδάζει μέχρι πρωίας στα διάφορα κακόγουστα ως επί το πλείστον κλάμπ και μπάρ, χωρίς να δείχνει ότι έχει συναίσθηση της κοινωνικής αθλιότητας.
Θα προβληματιστούν από το εύρος του αντιφατικού συλλογισμού στο πολιτικό πεδίο, με πολιτικούς να εμφανίζονται "εχθροί" της λογικής ως απόρροια της κοινωνικής συνείδησης και να επιμένουν στην αντίφαση των ενεργειών τους.
θα εκπλαγούν με τη διακύμανση της παραγωγικότητας από το μηδέν στο τίποτα. Με τη μελοδραματική υποκρισία πόλιτικών και κρατικοδίαιτών επιχειρηματιών, γιατί εθελοτυφλούν μπροστά στη συνεχή υπανάπτυξη μ' όλα τα συνακόλουθα, η οποία τα τελευταία ιδίως χρόνια, διεπλάτυνε ανεξέλεγκτα το χάσμα ανάμεσα στην επιχειρηματική νομενκλατούρα και την κοινωνία.
Η φιλελεύθερη αντίληψή τους θα "ενοχληθεί" από την καθεστωτική νοοτροπία των κυβερνώντων, ενώ η δημοκρατική τους ευαισθησία θα "αντιδράσει" με τη διαπίστωση της υποτελούς λογικής και τη δημαγωγία των ανθρώπων της εξουσίας, αλλά και ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων στο χώρο της αντιπολίτευσης, που διαμορφώνουν το πλαίσιο των υποκριτικών πολιτικών παραλογισμών.
Θα τα "πάιξουν" κυριολεκτικά, διαπιστώνοντας την αναντιστοιχία μεταξύ λόγων, εκτίμησης της πραγματικότητας και πράξεων, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στην κοινωνία. Από τη μια, το εντυπωσιακό ποσοστό έλλειψης και απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού από τους πολίτες. Από την άλλη, η "στήριξη" από αξιοπρόσεκτη μερίδα του εκλογικού σώματος, πολιτών ως επί το πλείστον εκφοβισμένων και ανασφαλών, συντηρητικής απόχρωσης με την έννοια του κοινωνικού τους διαμετρήματος, ενός εκτρωματικού κυβερνητικού σχήματος, όπως καταγράφεται στις τρέχουσες "μαγειρεμένες" ή "ευπροσάρμοστες" στο πολιτικό κλίμα δημοσκοπήσεις.
Θα αντιληφθούν, επίσης, ότι η αμφισβήτηση των ψηφοφόρων εκτέινεται και στα κόμματα της Αριστεράς. Δύσκολα ωστόσο θα απαντήσουν στο "γαιτί". Κι όμως είναι ευεξήγητο. Η εμμονή της Αριστεράς σε ιδεοληψίες, ξεπερασμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις, χρεοκοπημένα πρότυπα και αποτυχημένες πρακτικές, δεν επιτρέπουν παρά μόνο τη συγκυριακή απήχησή της στην κοινωνία.
Εάν, μάλιστα, μπορούσαν οι ξένοι παρατηρητές να αναζητήσουν το βαθύτερο νήμα που διαπερνά και συνέχει την αναντιστοιχία ανάμεσα στις προσδοκίες του λαού, για σύγχρονη διακυβέρνηση και δημοκρατικά κόμματα, τη δυσαρέκεια και την άκρως απογοητευτική σημερινή πραγματικότητα, θα έπρεπε να ψάξουν στον άναρχο και δύσμορφο τρόπο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του '50 μέχρι σήμερα.
Οι οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της ξένης επικυριαρχίας και της ελληνικής πολιτικής ολιγαρχίας, οδήγησαν τη χώρα στους δρόμους του κοινωνικού διχασμού, του εύκολου πλουτισμού για συγκεκριμένες οικογένειες, της υπανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών, με αποκορύφωση τη σημερινή υποτελή κυβερνητική στάση πρός τους δανειστές και την εκχώρηση επί της ουσίας της εθνικής κυριαρχίας.
Υπάρχει μια αλήθεια και είναι αδιαπραγμάτευτη. Για δεκαετίες ολόκληρες, το μέγεθος των πολιτικών ηγετών στην Ελλάδα, με δύο-τρείς εξαιρέσεις, ήταν κατά πολύ μικρότερο των περιστάσεων και των αναγκών της κοινωνίας. Στη δεδομένη πολιτική και κοινωνική συγκυρία δεν είχαν το αίσθημα της ιστορίας. Δεν πήγαν με τον ρουν, που τους χάρασσε το αίσθημα αυτό, προσφέροντας έτσι στο έθνος. Και δεν είναι ανάγκη να εξηγηθεί τι είναι αυτό το αίσθημα της κίνησης της ιστορίας. Η ιστορία του κόσμου αποδεικνύει ότι υπάρχει. Δεν αποδεικνύει ότι είναι ομοιόμορφη πάντα, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει!
Η γνώση και η διαίσθηση οδηγεί τους ηγέτες να τη βρούν. Αν έχουν τη διαίσθηση να δουν καθαρά το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους, αν είναι ευεπίδεκτοι στα ερεθίσματα της κοινωνίας, αν έχουν την παιδεία, αν έχουν την ευκαιρία να δράσουν, αν τέλος έχουν το πολιτικό θάρος να αγωνιστούν, θα οδηγήσουν την κοινή γνώμη, με την πειθώ, στην αποδοχή των λύσεων, που είναι μέσα στον ρουν της ιστορίας.
Δεν ξέρω αν είναι πάντα σωστός ο αφορισμός του Αύγουστου Κόντ ότι οι "νεκροί μας κυβερνούν". Δεν θέλω να το δεχθώ. Και ας εγείρεται μπροστά μας σε κάθε βήμα η πραγματικότητά του. Από τη δραματική κραυγή του Γκαίτε στην "Αφιέρωση" του Φάουστ που έλεγε: "Ο,τι υπάρχει σαν σκιά μακριά μου το θωρώ, και μόνο ό,τι πέρασε βρίσκεται εμπρός μου ζωντανό", μέχρι τα δεινά που σωρεύονται στην ελληνική κοινωνία από την πολιτική βαρβαρότητα των ανεγκέφαλων αυτόκλητων "σωτήρων" της, όλα δείχνουν πως ο λαός και οι πολιτικοί ηγέτες του δεν μπορούν εύκολα να "σκοτώσουν" τους νεκρούς τους, το κακό παρελθόν τους!