Η επίθεση υπό μορφή κυναιγειρική για την κατάκτηση της αλήθειας, εξελίσσεται επί αιώνες με μέτωπο όλες τις πλευρές του ειδέναι και γνώναι. Κοινό γνώρισμα, ωστόσο, των πολιτικών ηγεσιών στην Ελλάδα ήταν και είναι όχι απλώς η επιμελής απόκρυψη της αλήθειας, αλλά η συστηματική παραχάραξή της.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η "άρνηση" της αλήθεαις εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού, η αναγωγή του εφικτού σε ανέφικτο, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για την εξυπηρέτηση της συγκυριακής πολιτικής σκοπιμότητας, καταλήγουν στην απομείωση της απόλυτης κοινωνικής αξίας του ατόμου σαν κεντρικής μονάδας, γύρω από την οποία και χάρη στην οποία υφαίνονται όλα τα ηθικά και υλικά νήματα της κοινωνικής ζωής.Διαμορφώνονται έτσι οι σύγχρονοι πολιτικοί μύθοι, προβάλλουν "παραμορφωμένες" οι κοινωνικές ανάγκες, κυριαρχούν οι δογματικές αντιλήψεις και ο πολιτικός αυταρχισμός. Ακόμα και οι πολιτικές αντιδράσεις που απηχούν την αλήθεια της στιγμής, αντλούν τη δύναμή τους από την ανυποστασιακή τους μορφή κι όχι από την εσωτερική και ουσιαστική τους αλήθεια.
Και το σίσυφο ελληνικό λαό, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει ο τρόμος για το αύριο, η ανασφάλεια της επιβίωσης. Εχοντας χάσει προ πολλού τον "ιστορικό του ρυθμό", βρίσκεται αντιμέτωπος με την υποταγή στο εκβιαστικό δίλημμα: Μνημόνιο και μέτρα δυσβάστακτα στα όρια του παραλογισμού ή κοινωνική "διάλυση" και "καταστροφή" της χώρας.
Η αληθινή πολιτική όμως, που είναι πρώτα επιστήμη και μετά τέχνη, αποβλέπει σ' αυτό ακριβώς, στην άρση των διλημμάτων. Δεν επιβάλλει διλήμματα και δεν "καλλιεργεί" τον κοινωνικό τρόμο, τον κοινωνικό αυτοματισμό και το παραμύθι του "δια ταύτα". Η πολιτική δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί σταθεροποιημένη και συνεπώς βιώσιμη μόνο όταν είναι νόμιμη και παραγωγική. Και είναι νόμιμη όταν δεν συμβάλλει στην παραπληροφόρηση του κοινωνικού συνόλου, όταν το δημοκρατικό παιχνίδι γίνεται δεκτό απ' όλους.
Κάθε μέρα ο μέσος δύσμοιρος Ελληνας πολίτης βρίσκεται ενώπιον μιας παράλογης και συνάμα "οκνηρής" πολιτικής αντίληψης. Γίνεται περίτριμμα του κονιορτού της. Κάθε μέρα καλείται να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες της στοιχειώδους επιβίωσής του και να συνδιαλεχθεί με την "παράνοια" σ' όλες τις εκδηλώσεις της, που παράγουν αφείδωλα οι μέτριοι και οι βλάκες της πολιτικής. Κάθε μέρα η κοινωνική αποσύνθεση διαπλατύνεται, ενώ η παγίωση διαδοχικών κατεστημένων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων.
Τα κατεστημένα αλληλοανατρέπονται. Συγχρόνως, όμως, αλληλοτροφοδοτούνται με "ανθρώπους" σ' όλους τους τομείς. Αυτού του είδους η εξουσία στελεχώνεται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας ή και με συνεχώς τα ίδια πρόσωπα ως απόρροια της ημετοκρατίας, της οικογενειοκρατίας και της "παρεούλας" με τις όποιες ιδιαιτερότητες της. Τα άτομα αυτά απλώς αλλάζουν προσωπείο και επιτείνουν την κοινωνική αποσύνθεση.
Γι' αυτό και διαπιστώνουμε πως η πολιτική που ασκήθηκε σ' αυτόν τον τόπο, υπήρξε ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών, με τη βοήθεια πάντοτε εξωγενών παραγόντων. Μια τέτοια "θεομηνία" υφίσταται ο ελληνικός λαός. Και είναι φαρισαισμός και παχυλή υποκρισία να αποδίδονται όλα στην "επιδρομική" διάθεση των ανάλγητων δανειστών μας. Οι δανειστές κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν καλά, στο πλαίσιο των συμφερόντων τους κιαι ενός σχεδίου δράσης, που διευκολύνεται τα μέγιστα από τον αβδηριτισμό και την υποτελή στάση των κυβερνώντων.
Αν κατά καιρούς τώρα, παρατηρούνται δυσλειτουργίες και "καθυστερήσεις" εξαιτίας της αποδεδειγμένης εγχώριας πολιτικής ανικανότητας στην προώθηση των αξιώσεων των δανειστών και στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, μπορεί να διαπιστώνονται απειλητικές αντιδράσεις για αναβολή ή και μη καταβολή της "δόσης" μας... Επί της ουσίας, όμως, οι "οργανωμένοι" και καλώς γνωρίζοντες δανειστές τη ψυχοτροπία πολιτικών και πολιτών, αυτής της ηλιόλουστης χώρας, επιχαίρουν που οι ιθαγενείς πολιτικοί αβδηρίτες όλο και περισσότερο "παγιδεύονται" στην εξυπηρέτηση των μακροπρόθεσμων σχεδίων τους...
Αυτό δεν ανησυχεί τους κυβερνώντες και μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού. Και βέβαια δεν "ενοχλεί" την αξιοπρόσεκτη κατηγορία των αείποτε μωρών αυτού του τόπου. Οι τελευταίοι μάλιστα έχουν για τα καλά εγκλωβιστεί στη λογική της αναγκαιόητητας των μνημονίων για τη "σωτηρία" της χώρας ή έχουν περιχαρακωθεί στο μόνιμο ή ευκαιριακό τους "βόλεμα", οπότε έχουν την "πολυτέλεια" να επικροτούν την κυβερνητική αυθαιρεσία και να χειροκροτούν την πολιτική βλακεία, όπως εκδηλώνεται λεκτικά περί ξένων επενδύσεων, περί ανάπτυξης, μείωσης της ανεργίας και εξόδου από την κρίση...
Και, οπωσδήποτε, δοθείσης ευκαιρίας, έχοντας υιοθετήσει "ατάκες" της κυβερνητικής προπαγάνδας, να εγείρουν το καταλυτικό εκείνο επιχείρημα "που θα βρεθούν τα λεφτά..." ή την άλλη εύηχη φράση και μάλιστα με τρόπο επιτακτικό, στο "δια ταύτα".
Θύματα και αθύρματα της παραπληροφόρησης, ανίκανοι να αντιληφθούν ότι κάποια στιγμή η τραυματισμένη κοινωνική συνείδηση από την άδικη καταπίεση εξεγείρεται και η κοινωνική οργή εκβάλλει στο αίμα, αρκούνται στην "τυποποιημένη" κυβερνητική φρασεολογία, απότοκο της ανικανότητας και της πολιτικής ευτέλειας, ενώ αναπτερώνουν τις ελπίδες τους ακούγοντας την Μέρκελ και τους συστοιχισμένους εκπροσώπους των συμφερόντων, να "επαινούν" τον Αντώνη Σαμαρά για τις...μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες...
Δεν διανοούνται οι "ορνιθόμαυλοι" ότι αναζήτηση λύσης εφικτής προυποθέτει ουσιαστική διαπραγματευτική στρατηγική και ενισχυμένη εθνική υπερηφάνεια, με γνώση της πολιτικής και διπλωματικής ιστορίας των κρατών-μελών της Ευρωπαικής Ενωσης. Το "μεγαλείο" της πολιτικής έγκειται στη σωστή "προσμέτρηση" των αδυναμιών της αντίπερας όχθης. Και οι αδυναμίες υπάρχουν. Και μολονότι διατρέχουμε μια εποχή που τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη προσδιορίζουν τις σχέσεις των κρατών, δεν πρέπει να αγνοείται η εξόφθαλμη πραγματικότητα των "πυγμαίων" της πολιτικής στον ευρύτερο ευρωπαικό χώρο. Αυτό όμως δεν μπορούν καν να το σκεφτούν οι ιθαγενείς πολιτικοί με τη "νανοειδή" αντίληψη.
Το "δια ταύτα" έχει να κάνει λοιπόν με το εύρος και το "σφρίγος" της διαπραγματευτικής ικανότητας κι όχι απλώς των διαπραγματευτικών περιθωρίων και της δαμόκλειας σπάθας των δανειστών...Αν ίσχυε αυτό, η έννοια της "διαπραγμάτευσης" δεν θα υπήρχε. Το "δια ταύτα", που τόσο συχνά χρησιμοπιείται από τη συνασπισμένη βλακεία για να αντιμετωπιστούν οι αντιγνωμούντες, έχει να κάνει με διαπραγμάτευση και μόνο. Η πολιτική και διπλωματική ιστορία γέμει από διαπραγματευτικές νίκες και λιγότερες ήττες. Διαπραγμάτευση δεν έγινε, ούτε γίνεται με τους δανειστές. Συζητήσεις έγιναν. Συνεννοήσεις γίνονται με γνώμονα ωστόσο τις αξιώσεις που εγείρουν οι δανειστές. Αντίδραση συντεταγμένη και συγκροτημένη εκ μέρους των κυβερνήσεων τα τελευταία τρία χρόνια, και ιδίως σήμερα, ουδέποτε υπήρξε.
Αντίθετα, οι κυβερνώντες πήραν τη φορά και την κλίση του επιπέδου, που έστησαν οι δανειστές. Και με τη σειρά τους, οι εγχώριοι επιτήδειοι υποτελείς τους, έστησαν το δικό τους ολισθερό επίπεδο, για να κυλάει ως άμορφη στρογγυλή μάζα ο λαός!