Οι εξελίξεις δεν επιφυλάσσουν και εκπλήξεις. Η μαζική κυβερνητική "ψύχωση" για τη δόση των 8,1 δισ, που "κινδυνεύει" να μην εκταμιευθεί εγκαίρως, ακούγεται σαν μια άλλη κακόγουστη πολιτική φάρσα με τις όποιες "τρομολάγνες" αποφύσεις της, απαραίτητες για την απονάρκωση των κοινωνικών ομάδων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αλλωστε, στην ελληνική πραγματικότητα η κοινότερη εμπειρία δείχνει ότι τα μεν ανθρώπινα σύνολα έχουν βασικό τους κίνητρο το ένστικτο και το συναίσθημα, ενώ τα εμπλεκόμενα στην πολιτική άτομα δεν χαρακτηρίζονται για τον ψυχικό λογισμό και το μέτρο. Και, βέβαια, πολιτική πονηρία, παρασιωπημένα πολιτικά πάθη, απόκρυφες μνησικακίες, αντιδράσεις αισθητές ή αδιάγνωστες του περίγυρου, έχουν αναχωνευτεί σε γραμμές πορείας σκοπιμοτήτων, άκαρδου υπολογισμού, πολιτικής πλεονεξίας και άκρατου εξουσιασμού.Η "τρομοκρατία" της δόσης, η σατραπική λειτουργία των δανειστών, που εξετράφη αρκούντως από την υποτελή στάση των εγχώριων εκφραστών της πολιτικής αγυρτίας, δημιουργεί παράλληλα ένα αντικαθρέπτισμα, κατάλληλα στιλβωμένο, έτσι που να μοιάζει δυνατό και να επιτρέπει προσδοκίες, ώστε να αφήνονται κατά κανόνα τα στεγανά συμφέροντα στη σκιά, όταν δεν κρίνεται σκόπιμο να έρθουν στο φως. Και υπό τη σκέπη αυτής της νοοτροπίας και ψυχοτροπίας των πολιτικών που διαγκωνίζονται στις παρυφές της γελοιότητας, δεν είναι μόνο τα ερωτηματικά που προστίθενται στη σωρό των υπαρχόντων και που επιτακτικά ζητούν πολιτικές απαντήσεις. Είναι και οι τραγελαφικές καταστάσεις σε συνδυασμούς και ποσολογίες ανεξάντλητες σε ποικιλία.
Και διαπιστώνει ο σκεπτόμενος πολίτης ότι πασχίζοντας να δώσει απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα με την κωδικοποιημένη λογική του, προσπαθώντας να λύσει "αινίγματα" περί των κυβερνητικών προθέσεων, διαθέσεων και αντιφάσεων, φτάνει σε εξισώσεις που είναι τύποι, δηλαδή εξ' ορισμού άλυτα σύμβολα. Ετσι, καταλήγουν στη διαπίστωση ότι έχουν γίνει παίγνια μια πελώριας αυταπάτης.
Ως πολίτες βρισκόμαστε σε αναγκαστική συνοδοιπορία με την πολιτική ανικανότητα, που, ωστόσο, εκφράζεται ως βλακεία. Κι αυτή μας την ακούσια ή εκούσια συνοδοιπορία εκμεταλλεύεται δημοκοπικά και συνήθως δημοσκοπικά η πολιτική αυθαιρεσία, σε ωφελιμιστική αναζήτηση ταυτότητας και απαλλαγής από το σύμπλεγμα της Μήδειας.
Ως μέλη μιας δοκιμασμένης κοινωνίας βιώνουμε την απροσχημάτιστη πολιτική ασχημονία, που εμφανίζεται με μελοδραματισμούς και "στεναγμούς". Βιώνουμε τον αθρήνητο θάνατο της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Βιώνουμε την πολιτική κοροιδία, αλλά κυρίως την αδιαφορία. Η ισοπέδωση και η κατεδάφιση συνοδεύεται με ίση αδιαφορία. Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα". Υπάρχουν μάλιστα φορές που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών. Βιώνουμε τους αυτεπάγγελτους γυρολόγους της πολιτικής να έχουν κάνει τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για άρτον και θεάματα. Βιώνουμε την "αρμονία" των θανατικών τυμπάνων της κοινωνίας, τις λαγγεμένες φωνές πολιτικής απάτης και τις ξεφτισμένες οργές της κοινωνίας.
Ως πολίτες βιώνουμε τη λειτουργία της πολιτικής που τελετουργείται μέσα στο απόλυτο μηδέν, που παριστάνει το απόλυτο είναι. Αυτός ο ηθικός μηδενισμός της πολιτικής είναι η τελευταία τελετουργία που οδηγεί στο μηδέν. Και ποια είναι η προσδοκία των ολίγων; Ετσι και ξεφορτωθούν την ήττα τους, να σωθούν χωρίς νίκη. Ενα τραγικό παιχνίδι με φόντο την ελληνική κοινωνία, όπου πρόσωπα και οράματα μένουν αδικαίωτα μεγέθη, γιατί δεν μπόρεσαν να υπάρξουν ποτέ...