Όσο δε σε πρόσεξε κανείς Νίκο όταν ήσουν ζωντανός και αγωνιζόσουν μαζί με τους συναδέρφους σου για τα αυτονόητα δίχως να σας ακούει κανείς, τόσο με το θάνατό σου αλλά και το σημείωμα που άφησες, έγινες ο άνθρωπος που συζητούν όλοι.
του Στρατή Μαζίδη
Μέχρι φυσικά να γίνει κάτι άλλο και να στραφεί η κοινωνία εκεί.Και τι ειρωνεία! Όταν είσαι στη ζωή, μπορείς να κάνεις πράγματα, αγωνίζεσαι, να μη σε προσέχει κανείς και να μην κατορθώνεις τίποτε αλλά μόλις πεθαίνεις με αυτό το βίαιο ψυχολογικά τρόπο όλοι να λένε το όνομά σου.
Υπάρχει επίσης μεγαλύτερη αδικία από αυτό;
Επειδή όμως όσο ζούσες ήσουν ρεαλιστής σε τέτοιο βαθμό ώστε να τερματίσεις τη ζωή σου, θα ήθελα κι εγώ να σου πω εκεί που είσαι δύο πιστεύω πραγματικές κουβέντες.
Ένας αναγνώστης, Γιώργος Βασιλιάδης το όνομά του έγραφε χθες σε ένα από τα πολλά σχόλια στη σελίδα: ΟΧΙ!!! ΔΕ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΡΕ ΝΙΚΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΟΥ..
Νίκο είχε δίκιο. Όχι το αίμα σου, ούτε το σάλιο σου, ούτε η ματιά σου δεν τους αξίζει. Και μπορεί η αυτοκτονία για πολλούς να χαρακτηρίζεται ως πράξη δειλίας και φυγής αλλά νομίζω ότι όλοι παραδεχόμαστε πως με όποιο τρόπο κι αν συμβεί θέλει πολύ μεγάλα κότσια.
Γιατί αυτή τη στιγμή που εσύ παλεύεις για την ψυχή σου με την ελπίδα ότι ο Θεός θα δείξει έλεος στο δώρο που Του επέστρεψες και πιστεύω ότι θα το κάνει Νίκο γιατί ξέρει κι Αυτός ότι σε σκότωσαν (σε άρπαξαν από τη μπλούζα και τα πόδια, σε σήκωσαν και σε πετάξαν κάτω), αυτοί για τους οποίους το έκανες θα λιάζονται τώρα σε κάποια beach πίνοντας drinks και σερφάροντας με 3G.
Τι 4000, τι 4001.
Είμαστε σκέτα νούμερα. Ή απλές λεμονόκουπες για στίψιμο μέχρι και τη φλούδα.
Για αυτά τα ντουβάρια, για ένα πρωθυπουργό που κατέρρευσε αλλά "ευτυχώς" συνήλθε, για ένα μοναχικό ηγεμόνα του εαυτού με μοναδικό σκοπό πως θα ξαναμπεί στη σφαίρα της εξουσίας σε μια χώρα που διαλύεται και 298 ακόμη -με κάποιες εξαιρέσεις- πολιτικούς μετρίου αναστήματος, με μυκονάτους υπουργοποιηθέντες και τσιριχτροφωνούληδες που θα μας χορηγούν γενόσημα, δεν άξιζε ρε Νίκο να χύσεις το αίμα σου.
Πού ήταν όλοι αυτοί το καλοκαίρι του 2011 που είχατε ήδη 8 μήνες με το εργοστάσιο κλειστό δίχως να ξέρετε τι θα ακολουθήσει;
Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ούτε για αυτό τον αυτοκαταστροφικό λαό άξιζε να χύσεις το αίμα σου. Καθόμαστε πάνω στην ιστορία μας γεμάτοι έπαρση και περιμένουμε κάθε φορά τον από μηχανής θεό να μας σώσει, την ώρα που εμείς με τις επιλογές μας τα κάνουμε θάλασσα. Να σου θυμίσω μόνο ότι πέρυσι πήρε τις αποφάσεις σου.
Συγχώρεσέ με Νίκο, αλλά δεν άξιζε... Δεν άξιζε για τυπωμένα κωλόχαρτα άνευ αξίας να χάσεις τη ζωή σου που ήταν ανεκτίμητη.
Καλή Ανάπαυση...