Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, οι πρεσβείες αυτών των 10 χωρών έκαναν απροσδόκητα ένα βήμα πίσω, δημοσιεύοντας δηλώσεις που επιβεβαίωσαν την επίσημη πολιτική τους πως δεν αναμειγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας. Σε απάντηση, ο Πρόεδρος Ερντογάν είπε ότι το ζήτημα έχει επιλυθεί, τουλάχιστον προς το παρόν, εκτός εάν αποφασίσουν να αναμειχθούν για άλλη μια φορά διπλωματικά. Αυτή η εξέλιξη υποδηλώνει πως η Δύση μπορεί να σήκωσε λίγο περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει την περασμένη εβδομάδα, ίσως υποτιμώντας την αποφασιστικότητα του Ερντογάν να απαντήσει στις προκλήσεις της. Ίσως να πίστευαν ότι δεν θα διακινδύνευε μια συνολική κρίση μαζί τους απειλώντας να κηρύξει τους πρεσβευτές τους persona non grata.
Εάν ισχύει αυτό, τότε θα σήμαινε ότι η Δύση δεν ήταν έτοιμη να ξεκινήσει τον αυτοσυντηρούμενο κύκλο διπλωματικών κλιμακώσεων που εικαζόταν προηγουμένως. Θα σήμαινε επίσης πως οι υπηρεσίες πληροφοριών τους δεν έχουν τόσο ισχυρή αντίληψη της ψυχοσύνθεσης του Τούρκου ηγέτη όσο θα πίστευαν ορισμένοι. Μια άλλη σχετική εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι οι Ευρωπαίοι συμμετέχοντες δεν είχαν προβλέψει πλήρως το κόστος συμμόρφωσης με τις υποτιθέμενες απαιτήσεις των ΗΠΑ να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Συγκεκριμένα, μπορεί να είχαν συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι η Τουρκία θα μπορούσε ενδεχομένως να αρνηθεί να σταματήσει τους Αφγανούς και άλλους μετανάστες στο μπλοκ, κάτι που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την ΕΕ αυτήν την ευαίσθητη στιγμή.
Μια άλλη εξήγηση είναι πως ο Πρόεδρος Ερντογάν αντιλήφθηκε επίσης το αμοιβαία επιζήμιο κόστος της εισόδου στον προαναφερθέντα αυτοσυντηρούμενο κύκλο διπλωματικών κλιμακώσεων και πρόσφερε ρεαλιστικά σε ορισμένες από αυτές τις χώρες (πιθανότατα τις χώρες της ΕΕ) μια «σωτήρια» διέξοδο. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι «αδύναμος», αλλά απλώς πως θα καταλάβαινε καλύτερα από όλους πόσο επιζήμιο θα ήταν να επιδεινωθούν οι σχέσεις σε αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σε αυτό το σενάριο, θα είχε εξουσιοδοτήσει τους διπλωμάτες του να εξηγήσουν γιατί αντέδρασε όπως έκανε, αλλά ότι εξακολουθεί να τους τείνει ένα κλαδί ελιάς εάν κάνουν το πρώτο βήμα για αποκλιμάκωση.
Άλλωστε, η Τουρκία φιλοδοξεί να εφαρμόσει μια πολύ περίπλοκη πράξη «εξισορρόπησης» εν μέσω της συνεχιζόμενης παγκόσμιας συστημικής μετάβασης, μέσω της οποίας αξιοποιεί τη γεωστρατηγική της θέση για να διαφοροποιήσει πλήρως τις ξένες συνεργασίες της με σκοπό να αποφύγει προληπτικά τη δυσανάλογη εξάρτηση από οποιαδήποτε από αυτές. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως ο αυτοσυντηρούμενος κύκλος διπλωματικών κλιμακώσεων που κίνησαν αυτοί οι δυτικοί πρεσβευτές θα είχε ανισορροπήσει την «εξισορροπητική» πράξη της Τουρκίας αφαιρώντας απότομα τη δυτική της συνιστώσα και διακινδυνεύοντας έτσι τη δυσανάλογη τουρκική εξάρτηση από το ανατολικό μισό της με τη Ρωσία και την Κίνα.
Από τη δυτική σκοπιά, ορισμένοι από τους διπλωμάτες τους μπορεί να φοβήθηκαν αυτό το αποτέλεσμα όχι επειδή έχουν κατά νου τα καλύτερα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, αλλά απλώς επειδή θα μπορούσε γρήγορα να είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος της μόχλευσης σε αυτήν τη χώρα της Δυτικής Ασίας με παράλληλη επέκταση της ρωσικής και κινεζικής επιρροής εκεί στο προσεχές μέλλον, όπως κάποιοι θα μπορούσαν να φοβούνται. Για λόγους απλού πραγματισμού, αυτοί οι συγκριτικά πιο νηφάλιοι διπλωμάτες θα μπορούσαν να υποβάλουν επιτακτικά την υπόθεση ενώπιον των υπευθύνων λήψης αποφάσεων να κάνουν πίσω από το να προκαλέσουν την Τουρκία προς το παρόν προκειμένου να αποτραπεί αυτό το σενάριο.
Η ακρίβεια αυτής της εξήγησης μπορεί να υποτεθεί μόνο με εικασίες, καθώς τέτοιες διπλωματικές διαδικασίες είναι φυσικά αδιαφανείς για εκείνους τους παρατηρητές που βασίζονται αποκλειστικά σε ανοιχτές πηγές, αλλά εάν υπάρχει κάποια αξιοπιστία σε αυτήν, τότε αυτό θα υποδηλώνει ότι οι στρατηγιστές αυτών των χωρών δεν συμφωνούν στο ποιος είναι ο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του λεγόμενου «τουρκικού ζητήματος». Αυτός ο όρος αναφέρεται στον καλύτερο τρόπο για τη Δύση να αντιμετωπίσει την ολοένα και πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που αποτελεί λανθάνουσα απειλή για τα συμφέροντά της. Φαίνεται να υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ «γερακιών» που θέλουν να τιμωρήσουν την Τουρκία και «περιστεριών» που θέλουν να συνεχίσουν να προσπαθούν να την προσελκύσουν.
Η αποτυχία να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα οδήγησε στη διάθεση της Δύσης μετά την απόφαση του Ερντογάν να αναθέσει το Υπουργείο Εξωτερικών του να κηρύξει persona non grata τους πρεσβευτές αυτών των 10 χωρών. Τα "γεράκια" προκάλεσαν αυτή την κλιμάκωση, αλλά τα περιστέρια κινήθηκαν ρεαλιστικά για να διαχειριστούν την πτώση προς το παρόν. Ακόμα κι έτσι, η γενική τάση είναι πως η Δύση γίνεται όλο και πιο εχθρική προς την Τουρκία. Όπως αποδεικνύεται από το τελευταίο διπλωματικό περιστατικό, τα "γεράκια" έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν μια πλήρη κρίση στις διμερείς σχέσεις, αν και εξακολουθούν να συγκρατούνται κάπως από τα "περιστέρια".
Η εμπιστοσύνη μεταξύ Τουρκίας και Δύσης βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό μετά από αυτό που μόλις συνέβη. Αν και και οι δύο πλευρές συμπεριφέρονται σαν να έχουν προχωρήσει μετά τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, οι στρατηγιστές τους ξέρουν καλύτερα από το να πιστεύουν αφελώς πως όλα θα επιστρέψουν όπως ήταν πριν αυτοί οι 10 πρεσβευτές εκδώσουν την κοινή τους δήλωση. Η Τουρκία και η Δύση μπορούν επομένως να περιγραφούν ως «ελεύθεροι εχθροί» με την έννοια ότι είναι θερμοί αντίπαλοι, αλλά κατανοούν επίσης την ανάγκη να αποτρέψουν ρεαλιστικά την έκρηξη των εντάσεων τους εκτός ελέγχου, τουλάχιστον προς το παρόν. Λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη επιρροή των "γερακιών", ωστόσο, μπορούν να αναμένονται περισσότερες τέτοιες προκλήσεις πριν από τις εκλογές του καλοκαιριού στην Τουρκία του 2023.