Του Βαγγέλη Χωραφά
Ο Γκιάπ δεν ήταν στρατιωτικός και δεν είχε στρατιωτική εκπαίδευση, ήταν δάσκαλος ιστορίας. Αυτό δεν τον εμπόδισε να αναδειχθεί σε στρατιωτικό ηγέτη και θεωρητικό της στρατηγικής τέχνης.
Από το 1943 ξεκίνησε να αντιμετωπίζει τους Ιάπωνες που είχαν εισβάλλει στο Βιετνάμ, ως επικεφαλής των Βιέτ Μινχ. Εδώ υπήρχε κλασσικός ανταρτοπόλεμος εναντίον των εισβολέων, ανάλογος αυτού της Κίνας του Μάο.
Στον πόλεμο της Ινδοκίνας εναντίον των Γάλλων που διήρκεσε από το 1946-1954, υπήρξαν αλλαγές. Εδώ ο Γκιάπ ανέπτυξε την τέχνη του Λαϊκού Πολέμου που θα μπορούσε να διεξαχθεί από τακτικές δυνάμεις σε συνδυασμό με δυνάμεις που προέρχονταν από τις λαϊκές μάζες, με την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση.
Στον πόλεμο του Βιετνάμ εναντίον των ΗΠΑ και του Νότιου Βιετνάμ, η στρατηγική του Γκιάπ έγινε ακόμα πιο σύνθετη. Όπως ο ίδιος έλεγε “Our Party never follows a purely military strategy, and has never limited the war at guerrilla level. Our Party’s strategy of the revolutionary war is an integrated strategy, combining military struggle, political struggle with diplomatic struggle, guerrilla warfare with regular warfare, and small-scale fighting with medium-scale and large-scale fighting”.
Πολιτική στρατηγική, ευελιξία στον τρόπο χρήσης των δυνάμεων και έλεγχος του χρόνου. Αυτός ήταν ο πυρήνας της στρατηγικής σκέψης του Γκιάπ που διάβαζε τον Τ. Ε. Λόρενς, τον Ναπολέοντα, τον Σουν Τσου και τον Μάο.
Τα βιβλία του θεωρούνται κλασσικά. Τα διαβάζουν και οι αντίπαλοι του.
---