Η θύελλα που έχει ξεσπάσει ως αποτέλεσμα της αδυναμίας, για μια ακόμη φορά, του κρατικού μηχανισμού να ελέγξει την κατάσταση ώστε να μην εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία, καλώς ή κακώς εμπλέκει και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Και όπως προανήγγειλε ο πρωθυπουργός ζητώντας συγγνώμη από τους πολίτες, οι ευθύνες θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν. Καλώς ή κακώς λοιπόν, από το “κάδρο” δεν μπορεί να λείπει και το ΥΠΕΘΑ.
Από: defence-point.gr
Πριν εξειδικεύσουμε στις ευθύνες και τη συνολικότερη εικόνα, να αναφέρουμε ότι αναμένουμε από αύριο το πρωί να ξεκινήσει η γνωστή εμετική κλοτσοπατινάδα στα κανάλια ανάμεσα σε πολιτικούς. Ενώ η ουσία είναι η επί δεκαετίες ανικανότητα του ελληνικού κράτους να οργανωθεί, ώστε τέτοιες καταστάσεις να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, δεν χωράει αμφιβολία ότι θα επιχειρήσουν να πείσουν τον ελληνικό λαό για το ποιος είναι λιγότερο κακός από τον άλλον.
Ο Μητσοτάκης και το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου αντελήφθησαν ορθώς, ότι στην απουσία εκατόμβης θυμάτων, εάν προστεθεί και μια ξεκάθαρη συγγνώμη, θα διατηρηθεί ένα “ποιοτικό πλεονέκτημα” έναντι του ΣΥΡΙΖΑ που βαρύνεται με την τραγωδία στο Μάτι. Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου, προφανώς με σκοπό να σφυροκοπήσει την κυβέρνηση, επιχειρώντας να την “κοντύνει” δημοσκοπικά, ενισχύοντας παράλληλα τις προοπτικές της δικής του πολιτικής επιβίωσης, οι οποίες εμφανίζονταν τελευταία ολοένα και πιο πολύ προβληματικές.
Ποια είναι όμως η ουσία; Το πολιτικό παιχνίδι και τίποτε άλλο. Η “κουτάλα” της εξουσίας. Παρότι έχουν συσταθεί Επιτροπές που έχουν μελετήσει το πρόβλημα και στα πορίσματα έχουν καταγραφεί πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, ουδείς σκύβει στο πρόβλημα ουσιαστικά και “σπάζοντας αυγά” να επιχειρήσει να ανακατέψει την τράπουλα, μήπως τελικά κάτι αλλάξει στη χώρα.
Και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουμε περί του πόσα μέσα αεροπυρόσβεσης μαζί με την υποστήριξή τους θα μπορούσε να έχει αγοράσει, λύνοντας το πρόβλημα για μια δεκαετία η Ελλάδα, με τα 500 εκατ. ευρώ που θα διατεθούν για τη στήριξη όσων επλήγησαν. Χρήματα που πέραν του ότι δεν θα φθάσουν σήμερα, δεν μπορούν να θεραπεύσουν ούτε το περιβαλλοντικό, ούτε το ψυχολογικό, ούτε το οικονομικό -στους κατοίκους των περιοχών- τραύμα.
Ας πάμε όμως στα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Όποιος υποστηρίξει πως δεν γνώριζε τις διαθεσιμότητες των μέσων και εξεπλάγη όταν διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχαν CH-47 Chinook για να ενισχυθεί η αεροπυρόσβεση, ψεύδεται ασύστολα. Η στρατιωτική ηγεσία και αν το ζητήσει ασφαλώς και η πολιτική του ΥΠΕΘΑ, ενημερώνονται σε καθημερινή βάση για τις διαθεσιμότητες των κυρίων οπλικών συστημάτων.
Μαζί με την ενημέρωση αυτή διευκρινίζονται και η διάθεσή τους σε ημερήσιες αποστολές. Ειδικά για την περίπτωση των Chinook δεν χρειάζεται να επεκταθούμε για τις προτεραιότητες. Αυτό που επίσης είναι γνωστό, είναι ότι ο φερόμενος ως παραιτηθείς Διευθυντής -και όχι διοικητής- της Αεροπορίας Στρατού, αν δεν κάνουμε λάθος επελέγη πολύ πρόσφατα, τον Μάρτιο και μάλιστα προήχθη κατ’ εκλογήν.
Εξίσου γνωστό είναι, ότι με το που αναλαμβάνει νέος επικεφαλής σε κάποιο πόστο, σπεύδει να καταγράψει τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει, καθώς επίσης και λεπτομερώς, το περιεχόμενο των λύσεων και μάλιστα κοστολογημένο. Άρα, κάθε επιχείρημα περί άγνοιας, οποιουδήποτε στη στρατιωτική ηγεσία, απορρίπτεται χωρίς να συζητηθεί καν.
Το δε σίριαλ της παραίτησης του επικεφαλής της Αεροπορίας Στρατού και η κατάληξή του αργά χθες το βράδυ με μια ατυχέστατη ανακοίνωση του υπουργού, Νίκου Παναγιωτόπουλου, αποτέλεσε άλλη μια κακόγουστη φάρσα, η οποία όμως έχει αρχίσει και ανοίγει στόματα. Εν ολίγοις, πολύ αμφιβάλουμε εάν το θέμα θα πρέπει να θεωρείται λήξαν.
Καταρχάς, όταν επί σχεδόν μια ολόκληρη μέρα συζητιέται ευρύτατα το ζήτημα της υποβολής παραίτησης του ανώτατου αξιωματικού της Αεροπορίας Στρατού, είναι επιεικώς απαράδεκτη η φρασεολογία της υπουργικής ανακοίνωσης: “Καλούμε λοιπόν όλους σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, να είναι προσεκτικοί και να μην αναφέρονται ακόμη και με επίσημες ανακοινώσεις, σε παραιτήσεις που δεν ισχύουν“…
Εντάξει, κατανοούμε τα περί επισήμων ανακοινώσεων. Δεν αφορούν τους δημοσιογράφους. Δεν έπαθαν όμως όλα τα μέσα ενημέρωσης κάθε είδους, ομαδική παράκρουση και αναφέρονταν σε παραίτηση. Άρα εάν κάποιος θα έπρεπε να είναι προσεκτικότερος θα έπρεπε να είναι ο κ. ΥΕΘΑ και όποιος φωστήρας από το επιτελείο του εισηγήθηκε αυτή την “κοτσάνα”, που πέτυχε μόνο να εκνευρίσει τους πάντες.
Πάμε και παρακάτω όμως. Όλως τυχαίως, ο υπουργός χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα για να εκδώσει ανακοίνωση για το θέμα. Κατά συνέπεια, με δεδομένο ότι είχε προηγηθεί η “συγγνώμη” του Κυριάκου Μητσοτάκη και η αναφορά περί ευθυνών που θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι το πολιτικό σκεπτικό της υπουργικής ανακοίνωσης, συμπεριέλαβε το μήνυμα που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός.
Κι όταν λέγεται περί ευθυνών, υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα πρέπει να μείνει “ρουθούνι” που δεν θα ματώσει. Για να δοθεί το μήνυμα ότι ο πρωθυπουργός δεν παίζει. Ξεκινώντας από όποιον είχε την ευθύνη για τον συντονισμό (σ.σ. ακούγονται πολλά για τον κ. Γεραπετρίτη), περνώντας στην Πολιτική Προστασία, στην Πυροσβεστική, στο ΥΠΕΘΑ και όπου αλλού.
Αλήθεια, φαντάζεται κανείς πόσο ισχυρό πολιτικό μήνυμα θα έστελνε, π.χ., η υποβολή παραίτησης από τον ίδιο τον Νίκο Χαρδαλιά, ασχέτως εάν αυτή θα γινόταν ή όχι αποδεκτή; Όχι απλά να ανακοινωθεί η μη αποδοχή της, καθώς θα παραπέμπει στα γνωστά πολιτικά παιχνίδια. Πιο πειστικά… Αν το έκανε, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε ποιοι άλλοι θα αισθάνονταν ότι κάπου έχουν φταίξει, θέτοντας την παραίτησή τους στη διάθεση του πρωθυπουργού.
Βέβαια, θα ήταν λάθος να εξαντληθεί ο καταλογισμός ευθυνών που αφορούν το ΥΠΕΘΑ στον πολιτικό προϊστάμενο. Διότι ευθύνες υπάρχουν και στη στρατιωτική ηγεσία. Οι οποίες όμως, αναγκαστικά βαραίνουν τον ΥΕΘΑ, καθότι δεν επέδειξε την πυγμή που θα έπρεπε, ξεκαθαρίζοντας ποιος κάνει κουμάντο στο υπουργείο και όχι επιδιδόμενος συνεχώς σε ασκήσεις ισορροπίας. Οι όχι και τόσο ομαλές σχέσεις με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, όπως κυκλοφορεί ευρύτατα πλέον, είναι προσβλητικές για το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και αν αφορούν απλά και μόνο φημολογία.
Ο κόσμος συνήθως πείθεται περισσότερο από το “όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά“. Η άμυνα μιας χώρα πρέπει αν βρίσκεται σε στιβαρά χέρια, με καθέναν θεσμικά εμπλεκόμενο να γνωρίζει με σαφήνεια τα όριά του. Όποιος εμφανίζεται να δίνει διαφορετικό περιεχόμενο στον ρόλο του, η πολιτική ηγεσία οφείλει να το διαπιστώσει και να κινηθεί άμεσα ώστε να επαναφέρει την τάξη και τη φυσική ιεραρχία, ακόμα και “βιαίως”.
Όσον δε αφορά το θέμα των Chinook, τα υπονοούμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας για την απόπειρα εμπλοκής στη συντήρησή τους μη πιστοποιημένου ιδιωτικού φορέα, δεν γίνεται πλέον να μη διερευνηθούν. Ιδιαίτερα μετά από παρόμοιου περιεχομένου αποκαλύψεις που αφορούσαν άλλα εναέρια μέσα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα και την πολιτική προστασία, εκτός από την εθνική άμυνα και ασφάλεια.
Ας το ξεκαθαρίσει λοιπόν η κυβέρνηση με τη βοήθεια πιο ειδικών και ας δοθεί κατεύθυνση: Μπορεί τη συντήρηση τέτοιων μέσων να την αναλάβει οποιοσδήποτε μη πιστοποιημένος; Εάν όχι ας ερευνηθούν και οι διαρροές περί πιέσεων που ασκήθηκαν στην Αεροπορία Στρατού για την απάλειψη αυτού ως απαράβατου όρου, για οποιονδήποτε φιλοδοξεί να κάνει δουλειές με τις Ένοπλες Δυνάμεις και με τα Σώματα Ασφαλείας.
Μακάρι να ήταν όμως μόνο τα Chinook. Το φαινόμενο είναι γενικότερο και κάποιος πρέπει να βάλει τάξη… Ισχύουν αγαπητοί φίλοι της κυβέρνησης ότι υπήρξαν τρεις διαγωνισμοί για ιπτάμενα μέσα, οι οποίοι τορπιλίστηκαν με αποτέλεσμα αυτή την προβληματική εικόνα είτε αφορά Γενικό Επιτελείο είτε το Λιμενικό Σώμα / Ελληνική Ακτοφυλακής;
Τι συνέβη με την Εν Συνεχεία Υποστήριξη (FOS) των Ελικοπτέρων AS-332C1 Super PUMA από το 2017; Αγνοείται η τύχη του; Και πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2020… Τι συνέβη με την Αναβάθμιση / Αντικατάσταση του υφιστάμενου εξοπλισμού εναέριας επιτήρησης των τριών αεροπλάνων REIMS-406 του Λιμενικού και των τριών εκ των έξι ελικοπτέρων τύπου AS365N3; Αληθεύει ότι ακυρώθηκε οριστικά; Αν ναι, για ποιον λόγο;
Πάμε όμως και παρακάτω: Τι συνέβη με την Προμήθεια Ηλεκτροπτικών Συστημάτων Ελικοπτέρων S-70B-6 Έρευνας-Διάσωσης (SAR) του Πολεμικού Ναυτικού; Ισχύουν οι διαρροές ότι ο Κλάδος επί της ουσίας υπέστη “bullying” με στόχο τη διακοπή του διαγωνισμού, τακτική η οποία έφερε αποτελέσματα; Είναι δυνατόν να γίνονται αποδεκτές τέτοιες πρακτικές, αντί να πετιούνται… από τα παράθυρα των Επιτελείων όποιοι όσοι συμπεριφέρονται κατ΄αυτό τον τρόπο;
Η έρευνα που οφείλει να διεξάγει το Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να διαπιστώσει εάν υπάρχουν κοινά σημεία σε αυτές τις τρεις περιπτώσεις. Υπάρχει κοινός παρονομαστής στην μη επιτυχή ολοκλήρωση αυτών των πολύ σημαντικών διαγωνισμών; Κάποιος ίσως που με ευφυή χρήση νομικών μέσων (και όχι μόνο) φροντίζει να βραχυκυκλώνει και να ακυρώνει επείγουσες προμήθειες των ΕΔ; Το Μέγαρο Μαξίμου οφείλει να ρωτήσει ευθέως τις ηγεσίες των χρηστών, απαιτώντας να πληροφορηθεί εάν αυτές οι καθυστερήσεις συνεπάγονται ζημία και ποια, για την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα και πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων των μέσων.
Η αποτυχία του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, αναδεικνύει παθογένειες σε κρίσιμα υπουργεία, οι οποίες εκ των πραγμάτων επηρεάζουν τη δυνατότητα οργανωμένης και με τους καλύτερους δυνατούς όρους ανταπόκρισης απέναντι στις όποιες σοβαρές προκλήσεις. Αν το αποφασίσουν μπορούν να βάλουν τάξη. Κι αν χρειάζεται να πέσουν κεφάλια, ας πέσουν. Όποια κι αν είναι αυτά. Έλεος πια.
Πριν εξειδικεύσουμε στις ευθύνες και τη συνολικότερη εικόνα, να αναφέρουμε ότι αναμένουμε από αύριο το πρωί να ξεκινήσει η γνωστή εμετική κλοτσοπατινάδα στα κανάλια ανάμεσα σε πολιτικούς. Ενώ η ουσία είναι η επί δεκαετίες ανικανότητα του ελληνικού κράτους να οργανωθεί, ώστε τέτοιες καταστάσεις να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, δεν χωράει αμφιβολία ότι θα επιχειρήσουν να πείσουν τον ελληνικό λαό για το ποιος είναι λιγότερο κακός από τον άλλον.
Ο Μητσοτάκης και το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου αντελήφθησαν ορθώς, ότι στην απουσία εκατόμβης θυμάτων, εάν προστεθεί και μια ξεκάθαρη συγγνώμη, θα διατηρηθεί ένα “ποιοτικό πλεονέκτημα” έναντι του ΣΥΡΙΖΑ που βαρύνεται με την τραγωδία στο Μάτι. Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου, προφανώς με σκοπό να σφυροκοπήσει την κυβέρνηση, επιχειρώντας να την “κοντύνει” δημοσκοπικά, ενισχύοντας παράλληλα τις προοπτικές της δικής του πολιτικής επιβίωσης, οι οποίες εμφανίζονταν τελευταία ολοένα και πιο πολύ προβληματικές.
Ποια είναι όμως η ουσία; Το πολιτικό παιχνίδι και τίποτε άλλο. Η “κουτάλα” της εξουσίας. Παρότι έχουν συσταθεί Επιτροπές που έχουν μελετήσει το πρόβλημα και στα πορίσματα έχουν καταγραφεί πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, ουδείς σκύβει στο πρόβλημα ουσιαστικά και “σπάζοντας αυγά” να επιχειρήσει να ανακατέψει την τράπουλα, μήπως τελικά κάτι αλλάξει στη χώρα.
Και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουμε περί του πόσα μέσα αεροπυρόσβεσης μαζί με την υποστήριξή τους θα μπορούσε να έχει αγοράσει, λύνοντας το πρόβλημα για μια δεκαετία η Ελλάδα, με τα 500 εκατ. ευρώ που θα διατεθούν για τη στήριξη όσων επλήγησαν. Χρήματα που πέραν του ότι δεν θα φθάσουν σήμερα, δεν μπορούν να θεραπεύσουν ούτε το περιβαλλοντικό, ούτε το ψυχολογικό, ούτε το οικονομικό -στους κατοίκους των περιοχών- τραύμα.
Ας πάμε όμως στα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Όποιος υποστηρίξει πως δεν γνώριζε τις διαθεσιμότητες των μέσων και εξεπλάγη όταν διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχαν CH-47 Chinook για να ενισχυθεί η αεροπυρόσβεση, ψεύδεται ασύστολα. Η στρατιωτική ηγεσία και αν το ζητήσει ασφαλώς και η πολιτική του ΥΠΕΘΑ, ενημερώνονται σε καθημερινή βάση για τις διαθεσιμότητες των κυρίων οπλικών συστημάτων.
Μαζί με την ενημέρωση αυτή διευκρινίζονται και η διάθεσή τους σε ημερήσιες αποστολές. Ειδικά για την περίπτωση των Chinook δεν χρειάζεται να επεκταθούμε για τις προτεραιότητες. Αυτό που επίσης είναι γνωστό, είναι ότι ο φερόμενος ως παραιτηθείς Διευθυντής -και όχι διοικητής- της Αεροπορίας Στρατού, αν δεν κάνουμε λάθος επελέγη πολύ πρόσφατα, τον Μάρτιο και μάλιστα προήχθη κατ’ εκλογήν.
Εξίσου γνωστό είναι, ότι με το που αναλαμβάνει νέος επικεφαλής σε κάποιο πόστο, σπεύδει να καταγράψει τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει, καθώς επίσης και λεπτομερώς, το περιεχόμενο των λύσεων και μάλιστα κοστολογημένο. Άρα, κάθε επιχείρημα περί άγνοιας, οποιουδήποτε στη στρατιωτική ηγεσία, απορρίπτεται χωρίς να συζητηθεί καν.
Το δε σίριαλ της παραίτησης του επικεφαλής της Αεροπορίας Στρατού και η κατάληξή του αργά χθες το βράδυ με μια ατυχέστατη ανακοίνωση του υπουργού, Νίκου Παναγιωτόπουλου, αποτέλεσε άλλη μια κακόγουστη φάρσα, η οποία όμως έχει αρχίσει και ανοίγει στόματα. Εν ολίγοις, πολύ αμφιβάλουμε εάν το θέμα θα πρέπει να θεωρείται λήξαν.
Καταρχάς, όταν επί σχεδόν μια ολόκληρη μέρα συζητιέται ευρύτατα το ζήτημα της υποβολής παραίτησης του ανώτατου αξιωματικού της Αεροπορίας Στρατού, είναι επιεικώς απαράδεκτη η φρασεολογία της υπουργικής ανακοίνωσης: “Καλούμε λοιπόν όλους σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, να είναι προσεκτικοί και να μην αναφέρονται ακόμη και με επίσημες ανακοινώσεις, σε παραιτήσεις που δεν ισχύουν“…
Εντάξει, κατανοούμε τα περί επισήμων ανακοινώσεων. Δεν αφορούν τους δημοσιογράφους. Δεν έπαθαν όμως όλα τα μέσα ενημέρωσης κάθε είδους, ομαδική παράκρουση και αναφέρονταν σε παραίτηση. Άρα εάν κάποιος θα έπρεπε να είναι προσεκτικότερος θα έπρεπε να είναι ο κ. ΥΕΘΑ και όποιος φωστήρας από το επιτελείο του εισηγήθηκε αυτή την “κοτσάνα”, που πέτυχε μόνο να εκνευρίσει τους πάντες.
Πάμε και παρακάτω όμως. Όλως τυχαίως, ο υπουργός χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα για να εκδώσει ανακοίνωση για το θέμα. Κατά συνέπεια, με δεδομένο ότι είχε προηγηθεί η “συγγνώμη” του Κυριάκου Μητσοτάκη και η αναφορά περί ευθυνών που θα αναζητηθούν και θα αποδοθούν, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι το πολιτικό σκεπτικό της υπουργικής ανακοίνωσης, συμπεριέλαβε το μήνυμα που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός.
Κι όταν λέγεται περί ευθυνών, υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα πρέπει να μείνει “ρουθούνι” που δεν θα ματώσει. Για να δοθεί το μήνυμα ότι ο πρωθυπουργός δεν παίζει. Ξεκινώντας από όποιον είχε την ευθύνη για τον συντονισμό (σ.σ. ακούγονται πολλά για τον κ. Γεραπετρίτη), περνώντας στην Πολιτική Προστασία, στην Πυροσβεστική, στο ΥΠΕΘΑ και όπου αλλού.
Αλήθεια, φαντάζεται κανείς πόσο ισχυρό πολιτικό μήνυμα θα έστελνε, π.χ., η υποβολή παραίτησης από τον ίδιο τον Νίκο Χαρδαλιά, ασχέτως εάν αυτή θα γινόταν ή όχι αποδεκτή; Όχι απλά να ανακοινωθεί η μη αποδοχή της, καθώς θα παραπέμπει στα γνωστά πολιτικά παιχνίδια. Πιο πειστικά… Αν το έκανε, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε ποιοι άλλοι θα αισθάνονταν ότι κάπου έχουν φταίξει, θέτοντας την παραίτησή τους στη διάθεση του πρωθυπουργού.
Βέβαια, θα ήταν λάθος να εξαντληθεί ο καταλογισμός ευθυνών που αφορούν το ΥΠΕΘΑ στον πολιτικό προϊστάμενο. Διότι ευθύνες υπάρχουν και στη στρατιωτική ηγεσία. Οι οποίες όμως, αναγκαστικά βαραίνουν τον ΥΕΘΑ, καθότι δεν επέδειξε την πυγμή που θα έπρεπε, ξεκαθαρίζοντας ποιος κάνει κουμάντο στο υπουργείο και όχι επιδιδόμενος συνεχώς σε ασκήσεις ισορροπίας. Οι όχι και τόσο ομαλές σχέσεις με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, όπως κυκλοφορεί ευρύτατα πλέον, είναι προσβλητικές για το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και αν αφορούν απλά και μόνο φημολογία.
Ο κόσμος συνήθως πείθεται περισσότερο από το “όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά“. Η άμυνα μιας χώρα πρέπει αν βρίσκεται σε στιβαρά χέρια, με καθέναν θεσμικά εμπλεκόμενο να γνωρίζει με σαφήνεια τα όριά του. Όποιος εμφανίζεται να δίνει διαφορετικό περιεχόμενο στον ρόλο του, η πολιτική ηγεσία οφείλει να το διαπιστώσει και να κινηθεί άμεσα ώστε να επαναφέρει την τάξη και τη φυσική ιεραρχία, ακόμα και “βιαίως”.
Όσον δε αφορά το θέμα των Chinook, τα υπονοούμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας για την απόπειρα εμπλοκής στη συντήρησή τους μη πιστοποιημένου ιδιωτικού φορέα, δεν γίνεται πλέον να μη διερευνηθούν. Ιδιαίτερα μετά από παρόμοιου περιεχομένου αποκαλύψεις που αφορούσαν άλλα εναέρια μέσα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα και την πολιτική προστασία, εκτός από την εθνική άμυνα και ασφάλεια.
Ας το ξεκαθαρίσει λοιπόν η κυβέρνηση με τη βοήθεια πιο ειδικών και ας δοθεί κατεύθυνση: Μπορεί τη συντήρηση τέτοιων μέσων να την αναλάβει οποιοσδήποτε μη πιστοποιημένος; Εάν όχι ας ερευνηθούν και οι διαρροές περί πιέσεων που ασκήθηκαν στην Αεροπορία Στρατού για την απάλειψη αυτού ως απαράβατου όρου, για οποιονδήποτε φιλοδοξεί να κάνει δουλειές με τις Ένοπλες Δυνάμεις και με τα Σώματα Ασφαλείας.
Μακάρι να ήταν όμως μόνο τα Chinook. Το φαινόμενο είναι γενικότερο και κάποιος πρέπει να βάλει τάξη… Ισχύουν αγαπητοί φίλοι της κυβέρνησης ότι υπήρξαν τρεις διαγωνισμοί για ιπτάμενα μέσα, οι οποίοι τορπιλίστηκαν με αποτέλεσμα αυτή την προβληματική εικόνα είτε αφορά Γενικό Επιτελείο είτε το Λιμενικό Σώμα / Ελληνική Ακτοφυλακής;
Τι συνέβη με την Εν Συνεχεία Υποστήριξη (FOS) των Ελικοπτέρων AS-332C1 Super PUMA από το 2017; Αγνοείται η τύχη του; Και πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2020… Τι συνέβη με την Αναβάθμιση / Αντικατάσταση του υφιστάμενου εξοπλισμού εναέριας επιτήρησης των τριών αεροπλάνων REIMS-406 του Λιμενικού και των τριών εκ των έξι ελικοπτέρων τύπου AS365N3; Αληθεύει ότι ακυρώθηκε οριστικά; Αν ναι, για ποιον λόγο;
Πάμε όμως και παρακάτω: Τι συνέβη με την Προμήθεια Ηλεκτροπτικών Συστημάτων Ελικοπτέρων S-70B-6 Έρευνας-Διάσωσης (SAR) του Πολεμικού Ναυτικού; Ισχύουν οι διαρροές ότι ο Κλάδος επί της ουσίας υπέστη “bullying” με στόχο τη διακοπή του διαγωνισμού, τακτική η οποία έφερε αποτελέσματα; Είναι δυνατόν να γίνονται αποδεκτές τέτοιες πρακτικές, αντί να πετιούνται… από τα παράθυρα των Επιτελείων όποιοι όσοι συμπεριφέρονται κατ΄αυτό τον τρόπο;
Η έρευνα που οφείλει να διεξάγει το Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να διαπιστώσει εάν υπάρχουν κοινά σημεία σε αυτές τις τρεις περιπτώσεις. Υπάρχει κοινός παρονομαστής στην μη επιτυχή ολοκλήρωση αυτών των πολύ σημαντικών διαγωνισμών; Κάποιος ίσως που με ευφυή χρήση νομικών μέσων (και όχι μόνο) φροντίζει να βραχυκυκλώνει και να ακυρώνει επείγουσες προμήθειες των ΕΔ; Το Μέγαρο Μαξίμου οφείλει να ρωτήσει ευθέως τις ηγεσίες των χρηστών, απαιτώντας να πληροφορηθεί εάν αυτές οι καθυστερήσεις συνεπάγονται ζημία και ποια, για την επιχειρησιακή διαθεσιμότητα και πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων των μέσων.
Η αποτυχία του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, αναδεικνύει παθογένειες σε κρίσιμα υπουργεία, οι οποίες εκ των πραγμάτων επηρεάζουν τη δυνατότητα οργανωμένης και με τους καλύτερους δυνατούς όρους ανταπόκρισης απέναντι στις όποιες σοβαρές προκλήσεις. Αν το αποφασίσουν μπορούν να βάλουν τάξη. Κι αν χρειάζεται να πέσουν κεφάλια, ας πέσουν. Όποια κι αν είναι αυτά. Έλεος πια.