Ουδέν σχόλιο, παρά μόνο ότι λυπάμαι για την Ελλάδα. Προσωπικά θεωρώ ότι η διοίκηση είναι ευθύνη και διακονία. Σου έχουν κάνει την τιμή να λαμβάνεις τις αποφάσεις και αυτό απαιτεί αίσθημα καθήκοντος, αυταπάρνηση, ένταση δυνάμεων και μέγιστη προβλεπτικότητα.
Ούτε βόλτες, ούτε διακοπούλες για να σε φωτογραφίζουν δήθεν αυθόρμητα. Ειδικά όταν οι άνθρωποι υπο την ευθύνη σου δοκιμάζονται ή όταν ξέρεις ότι έρχεται καύσωνας και γνωρίζεις τα κενά του μηχανισμού που διοικείς.
Ούτε βόλτες, ούτε διακοπούλες για να σε φωτογραφίζουν δήθεν αυθόρμητα. Ειδικά όταν οι άνθρωποι υπο την ευθύνη σου δοκιμάζονται ή όταν ξέρεις ότι έρχεται καύσωνας και γνωρίζεις τα κενά του μηχανισμού που διοικείς.
Δεν αρκεί να είσαι καλύτερος από τον απολύτως χειρότερο. Πρέπει να είσαι επαρκής. Η πραγματικότητα είναι το μέτρο σου και όχι ο ανίκανος αντίπαλος σου που δεν τον αποδόμησες ποτέ, γιατί τον χρειάζεσαι.
Και ένα τελευταίο ως υστερόγραφο: ο ηγέτης πρέπει να εμπνέει σεβασμό και κύρος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρατάει μια απόσταση και ότι ποτέ δεν αναστέλλει την αυτοπειθαρχία του. Δεν φωτογραφίζεται όπως να ‘ναι για να το παίζει απλός. Αυτές είναι ιδιωτικές στιγμές και πρέπει να μένουν ιδιωτικές. Δεν είναι ούτε show biz ούτε survivor. Είναι ιερουργία, σε γράφει η Ιστορία. Αν δεν το κατάλαβες…
Σχόλιο του Τάσου Λαυρέντζου