Κάντο όπως οι Βρετανοί: Γιατί η μόνη λύση είναι να μάθουμε να ζούμε με τον ιό

geralt / pixabay

Οι Βρετανοί το πήραν απόφαση ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν για μία ακόμη χρονιά να ζουν μέσα στον τρόμο και τον πανικό βλέποντας παράλληλα ότι η περιβόητη μετάλλαξη Δ είναι μεν μεταδοτικότερη αλλά πολύ ηπιότερη σύμφωνα με τα στοιχεία του αντίστοιχου δικού τους ΕΟΔΥ. Αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με ρεαλισμό και αισιοδοξία.

Του Στρατή Μαζίδη

Τι είπαν λοιπόν; Ότι δε θα υπάρχουν πιστοποιητικά εμβολιασμού ούτε ρατσιστικές διακρίσεις και πώς "θα μάθουμε να ζούμε με τον ιό όπως έχουμε μάθει να ζούμε με τη γρίπη".

Και αυτή είναι η μόνη λύση, αναλαμβάνοντας ο καθένας να προστατεύσει τον εαυτό του. Όταν προέκυψε το AIDS το οποίο θέρισε κόσμο, σταμάτησε η ζωή; Παρενέβησαν τα κράτη για να σώσουν (ή "σώσουν") τους πληθυσμούς τους; 

Αναγκάστηκαν λοιπόν οι άνθρωποι να μάθουν να ζουν με τον κίνδυνο του AIDS και πέτυχαν παίρνοντας τις προφυλάξεις τους όχι μόνο να το αποφύγουν αλλά να σταθούν δίπλα σε όσους νοσούσαν, να τους βοηθήσουν να μην απομονωθούν, να έχουν μία όσο το δυνατόν φυσιολογική ζωή δίνοντας έτσι χρόνο στην επιστήμη να ανακαλύψει ασφαλείς θεραπείες οι οποίες αρχικά βελτίωσαν την ποιότητα ζωής των ασθενών και πλέον κατάφεραν πια να θεραπεύσουν κάτι που πριν λίγες δεκαετίες ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της ανθρωπότητας.

Οφείλουμε να δείξουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και την υπευθυνότητα τους οι οποίοι θα αναγκαστούν να είναι προσεκτικοί και να μη χαλαρώνουν τα δικά τους λουριά επαναπαυόμενοι ότι υπάρχει ένας μπαμπούλας που έχει κλειδώσει τους πάντες στο σπίτι φοβερίζοντάς τους με κάθε μέσο.

Ναι θα μάθουμε να πηγαίνουμε στην τουαλέτα και να πλένουμε τα χέρια μας, να έχουμε ένα αντισηπτικό μαζί μας όταν μπαίνουμε στα λεωφορεία και πιάνουμε τις χειρολαβές ή οπουδήποτε αλλού περνάνε πολλά χέρια από πάνω, αυτό δεν είναι κακό. Θα μάθουμε να μη μιλάμε μέσα στη μύτη του αλλουνού ούτε να βήχουμε φτύνοντας το πρόσωπό του. Αυτά είναι στοιχειώδη πράγματα.

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πανδημία όπως έμαθαν να ζουν όλες οι προηγούμενες γενιές με ότι προέκυψε στην κάθε εποχή.

Είναι όμως αναγκαίο να κάνουμε και κάτι άλλο, να αντιληφθούν οι κυβερνώντες ότι το να επενδύσουμε χρήματα στην υγεία δεν είναι πεταμένα λεφτά αλλά υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι προτιμότερο με τους φόρους μας αντί να πληρώνουμε διορισμένους στο πρωτόκολλο, να έχουμε γιατρούς και νοσοκόμες και ας κάθονται; Να έχουμε νοσοκομεία που να μου παράσχουν την κρίσιμη στιγμή μία ανθρώπινη περίθαλψη και να μην αρρωσταίνουμε μόνο στη θέα τους;

Με το φόβο και τον τρόμο δεν θα κερδίσουμε τίποτα. Πρέπει να το αντιληφθεί η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος. Με την ψυχραιμία, την προσοχή, τη λελογισμένη χρήση των προστατευτικών μέσων, τη μεταξύ μας αλληλεγγύη, το κατέβασμα των τόνων στα ΜΜΕ και την αισιοδοξία θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε δίνοντας χρόνο στην επιστήμη χωρίς πίεση να μας προσφέρει τόσο τη θεραπεία όσο και να βελτιώσει τα εμβόλια περιόριζοντας τις παρενέργειές τους.

Η αφαίρεση και η διαίρεση, πάντα μειώνουν. Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός είναι το ζητούμενο.