Το πιο πάνω επαναφέρει στο προσκήνιο την διορατικότητα στην πολιτική με αφορμή και την πρόσφατη επίσκεψη στην Θράκη του Τούρκου Υπουργού Εξωτ. Τσαβούσογλου για να προωθήσει την πάγια τουρκική συνταγή να χρησιμοποιεί μουσουλμανικές ή τουρκογενείς μειονότητες για να επιβάλλει τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις, με πιο τρανό παράδειγμα στην Κύπρο.
Στην Θράκη, το ελληνικό κράτος ακολούθησε για δεκαετίες λανθασμένα μια ισοπεδωτική πολιτική αντιμετωπίζοντας τους μουσουλμάνους της Θράκης ως μια ομοιογενή ομάδα, "σπρώχνοντας" τους έτσι στην επιρροή της Τουρκίας. Τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την διαφορετικότητα ανάμεσα στους Έλληνες μουσουλμάνους, ιδιαίτερα των Πομάκων, με σεβασμό των μειονοτικών τους δικαιωμάτων. Η διορατική αυτή πολιτική είχε επικριθεί από ακραία στοιχεία ως περίπου ... μειοδοτική. Όμως, τις προάλλες ο Τσαβούσογλου έλαβε μια απάντηση που θα μείνει στην ιστορία. Οι μουσουλμάνοι Πομάκοι αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από τις δηλώσεις του για "τουρκική μειονότητα" και δήλωσαν Έλληνες μουσουλμάνοι με πατρίδα τους την Ελλάδα που την πονούν και όχι την Τουρκία.
Στην Κύπρο, υπάρχει σήμερα διορατική πολιτική προς τους τουρκοκύπριους; Η επικράτηση Τατάρ στα κατεχόμενα, προέκυψε λόγω παράνομων παρεμβάσεων της Τουρκίας με κυριότερο την μαζική στήριξή του από τους Τούρκους έποικους. Βάσει στοιχείων, το 72% των Τουρκοκυπρίων δεν στήριξε τον Τατάρ, αλλά η μαζική συμμετοχή των εποίκων ανέτρεψε την βούληση των Τουρκοκυπρίων και καθόρισε το αποτέλεσμα. Πιο εγκάθετος της Τουρκίας μέσω "εκλογών" από τον Τατάρ δεν υπήρξε, όπως ισχυρές φωνές στα κατεχόμενα διατράνωσαν. Ωστόσο, ο πρώτος Πρόεδρος κράτους που χαρακτήρισε τον Τατάρ «τουρκοκύπριο ηγέτη» ήταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας!
Η συμμαχία με δυνάμεις εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητας έχει νόημα στο πλαίσιο ενός αντικατοχικού προσανατολισμού. Δυστυχώς, η πολιτική της επαναπροσέγγισης με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα παραμένει στρεβλωτική ενόσω: α) θεωρεί συνεργάτες μας τους εγκάθετους της Τουρκίας που στην πράξη εγκληματούν με ανταρσία κατά του Κυπριακού Συντάγματος β) επικεντρώνεται σε ... "κοινωνικές σχέσεις" ή "ταξική αλληλεγγύη" που στην πράξη περιορίζεται στην οικονομική αρωγή και αποδοχή του κατοχικού καθεστώτος και γ) παραγνωρίζει τις αντικατοχικές δυνάμεις στα κατεχόμενα, επειδή η Ελληνοκυπριακή ηγεσία τις θεωρεί ανατρεπτικές και τις υπονομεύει.
Καταληκτικά, η συμμαχία με δυνάμεις στα κατεχόμενα έχει νόημα σε ένα αντικατοχικό προσανατολισμό και όχι στην αποδοχή της κατοχής.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο