Οι Νεότουρκοι, η ομάδα των νέων Οθωμανών αξιωματικών, που είχαν τον ιδρυτικό πυρήνα τους στην Θεσσαλονίκη, βλέποντας την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1908 επέβαλαν την Συνταγματική Μοναρχία και ένα χρόνο μετά επέβαλαν την πλήρη κυριαρχία τους.
Οι Νεότουρκοι μετεξελίχτηκαν σε κόμμα και σύντομα έγιναν ο κεντρικός φορέας του αναδυόμενου Τουρκικού εθνικισμού.
Στο σχέδιο του εκτουρκισμού των περιοχών που έμεναν υπό την εξουσία τους, έδωσαν βάρος σε δύο επιλογές:
α) Στην εθνική εκκαθάριση της Μικράς Ασίας.
β) Στην εθνικοποίηση της οικονομίας.
Οι επιλογές έδειχναν ως στόχους τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Εβραίους.
Οι Εβραίοι είχαν χτίσει καλές σχέσεις με την νέα εξουσία, και δεν θεωρήθηκαν κίνδυνος για την εθνική συνοχή της Τουρκίας, γιατί ήταν λιγότεροι και δεν είχαν κρατική-εθνική αναφορά, γιαυτό και εξαιρέθηκαν των εκκαθαρίσεων.
Οι γενοκτονίες των Αρμενίων του 1915 και των Ελλήνων του Πόντου το 1919, ήταν η βασική επιλογή του Τουρκικού εθνικισμού για την δημιουργία του Τουρκικού κράτους-έθνους.
Η ολοκλήρωση του θα γινόταν, με την σφαγή και την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ιωνία και την Ανατολική Θράκη, λίγα χρόνια αργότερα.
Η αναγνώριση των δύο γενοκτονιών από την διεθνή κοινότητα και την σημερινή Τουρκία, είναι δικαίωση της μνήμης των νεκρών και ταυτόχρονα ισχυρό θεμέλιο των ειλικρινών σχέσεων για το μέλλον.