Γιατί τόσοι πολλοί συμπολίτες μας δε θέλουν ή διστάζουν να εμβολιαστούν

alirazagurmani9272 / Pixabay

Πολλοί είναι αυτοί δεν καταλαβαίνουν γιατί τόσοι πολλοί συμπολίτες μας δε θέλουν ή διστάζουν να εμβολιαστούν. (Ο γράφων δεν ανήκει σ' αυτούς). Ο Παναγιώτης Κονδύλης το είχε εξηγήσει σε μια ιδιωτική του κουβέντα κάποτε μετά από μια παραμονή του σε νοσοκομείο: «πάνε κι οι γιατροί, δεν είναι πια αυτό που ήταν». Εννοούσε κάτι πολύ απλό που άλλα επαγγέλματα το έχουν βιώσει νωρίτερα. Ο μέσος άνθρωπος δ ε ν εμπιστεύεται πλέον τους ειδικούς και τους επιστήμονες. Η αισιοδοξία για τις δυνατότητες της επιστήμης, η πίστη του στην πρόοδο που έφτασε στο αποκορύφωμά της στον 19ο και τον 20ο αιώνα, ανήκει στο παρελθόν. 

Κώστας Κουτσουρέλης

Ο σημερινός άνθρωπος του 21ου αιώνα έχει ζήσει την καθίζηση του κύρους των εκπαιδευτικών, έχει δει την υποκριτική τέχνη των νομικών, έχει δει σεισμολόγους και οικονομολόγους να τσακώνονται στα κανάλια, τώρα βλέπει να κάνουν το ίδιο και οι γιατροί. Όταν βλέπει κανείς τον διαρκή πόλεμο των εμβολίων, όταν ξέρει ότι η χώρα χρεοκόπησε μεταξύ άλλων επειδή υπερδιπλασίασε τις φαρμακευτικές της δαπάνες σε μια πενταετία, όταν κάποιες μελέτες λένε ότι ώς και το 50% των ιατρικών πράξεων είναι αχρείαστες, όταν ακούει ότι οι μισοί νοσηλευτές (!) αρνούνται να εμβολιαστούν, όταν βλέπει την παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης από τους κυβερνώντες στους οποίους κάνουν πλάτη, φευ, κάποιοι ειδήμονες, τι να πιστέψει, και γιατί; 

Ο μέσος άνθρωπος σήμερα βλέπει ότι οι τεχνολογικές επινοήσεις τού αφαιρούν το έδαφος κάτω από τα πόδια, ότι η αυτοματοποίηση και η ψηφιοποίηση καταστρέφουν επαγγελματικούς κλάδους εν ριπή οφθαλμού (έχει αλήθεια καταλάβει κανείς ότι οι μουσικοί εδώ στον τόπο μας από επίζηλες διασημότητες έγιναν άσημοι προλετάριοι μέσα σε μια δεκαετία;), ότι η πρόοδος που του έταξαν είναι ένας αγώνας δρόμου με τον ίδιο ξεθεωμένο εκάστοτε να τρέχει με τους ουραγούς. 

Γιατί να πιστέψει αίφνης ότι ειδικά το «υγειονομικό-φαρμακευτικό σύμπλεγμα» (για να παραφράσω τον Άικ), ο πρώτος σε τζίρο δηλαδή κλάδος παγκοσμίως, νοιάζεται γι' αυτόν και όχι, πρωτίστως, για την αφεντιά του; Η πανδημία, ας μη το ξεχνάμε όσο κι αν θέλει να το ξεχνάει η πολιτική, γιγάντωσε τους γίγαντες και εξουθένωσε τους μικρούς, ενίσχυσε την ανισοκατανομή του εισοδήματος σε βαθμό σκανδαλώδη. 

Κοινωνίες χωρίς πίστη δεν υπάρχουν. Στον θεό ή στην πρόοδο, στην παράδοση ή στην αυθεντία, στους θεσμούς ή στους ιθύνοντες, στο έθνος ή στον ηγέτη, αδιάφορο, σε κάποιους, σε κάτι πρέπει να πιστεύει μια συλλογικότητα απροϋπόθετα αν θέλει να μη διαλυθεί εντελώς. Οι νεωτερικές κοινωνίες αυτή την απροϋπόθετη πίστη την επεφύλασσαν δύο αιώνες τώρα πρωτίστως στην επιστήμη. Επιστήμη σήμαινε καλύτερο, ασφαλέστερο αύριο. Όχι πια.