Η 60 ημερών προθεσμία κατάθεσης της απαντητικής “Επιστολής Προσφοράς προς Αποδοχή” LOA (Leter of Offer and Acceptance) στην ελληνική επιστολή που την αιτούνταν, την LOR (Letter of Request), εκπνέει στις 22-23 Μαΐου. Πληροφορίες του DP αναφέρουν ότι οι ελληνικές αρχές ότι η απάντησή τους είναι έτοιμη και θα μπορούσε με συνοπτικές διαδικασίες να παραδοθεί. Ωστόσο, σε μια απόδειξη της υψηλής συμβολικής σημασίας του προγράμματος, ενημέρωσαν ότι στην Ελλάδα θα αφιχθεί ο James F. Geurts, υφυπουργός Ναυτικού των ΗΠΑ (αν και προερχόμενος από την USAF) με πιθανότερη ημερομηνία την 24η Μαΐου, για να παραδώσει ιδιοχείρως την απάντηση στην ηγεσία του ΥΠΕΘΑ. Με εξασφαλισμένη τη συναίνεση της ελληνικής πλευράς, δεν τίθεται θέμα εκπρόθεσμης κατάθεσης.
Από: defence-point.gr - Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πρόκειται για την “κορύφωση του δράματος” που αφορά στο πρόγραμμα φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού. Η αγωνία για το περιεχόμενο της LOA είναι έκδηλη. Οι ελπίδες να συμπεριλαμβάνει την παραχώρηση αντιτορπιλικών κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke έχουν σβήσει. Ενδεχόμενη αποδέσμευσή τους θα ήταν πολύ κοντά στο να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός – υπόσχεση της αμερικανικής πλευράς για μια “ασυναγώνιστη – ακαταμάχητη” προσφορά.
Μένει να διαπιστωθεί τι θα περιλαμβάνει όχι μόνο στον τομέα της ενδιάμεσης λύσης, αλλά κυρίως στη ναυπήγηση που θα προταθεί. Θα επιμείνει η ελληνική πλευρά στην περιβόητη MMSC (Multi-Mission Surface Combatant) μετονομασμένη σε HF2 (Hellenic Frigate), ή θα γίνει η έκπληξη και θα δίδεται η δυνατότητα ναυπήγησης μιας μικρότερης έκδοσης των Arleigh Burke που προτείνει η κοινοπραξία υπό την ηγεσία του κορυφαίου σχεδιαστικού γραφείου “Gibbs & Cox” της Leidos (πρώην SAIC);
Σε αυτό το σημείο να υπενθυμιστεί πως οι MMSC, στην αρχική τους μορφή, ως LCS (Littoral Combat Ship) είχε προσφερθεί στο Ισραήλ που τις είχε αξιολογήσει και στη συνέχεια απορρίψει. Ενδεχόμενη εμφάνιση μιας Arleigh Burke προσαρμοσμένης στα μεγέθη και τις ειδικές περιστάσεις της Μεσογείου θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη;
Για ποιον λόγο; Διότι στο πλαίσιο της νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας της περιοχής, το ελλαδικό και το ισραηλινό Ναυτικό θα μπορούσαν να παίξουν καταλυτικό ρόλο εάν διαθέτουν διαλειτουργικές ναυτικές δυνάμεις, σε επίπεδο οπλικών συστημάτων και περαιτέρω…
Μένει να αποδειχθεί εάν οι ΗΠΑ θα επιμείνουν να συνδέσουν τη στρατηγική συνεργασία με την Ελλάδα που αυτή την περίοδο λαμβάνει σάρκα και οστά έχοντας αναπτύξει μια δίχως προηγούμενο δυναμική, με ένα μη επιθυμητό από τον πελάτη οπλικό σύστημα. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις διπλωματικές διατυπώσεις και την αβρότητα των διπλωματικών διατυπώσεων.
Το DP βέβαια απεχθάνεται “εσχατολογικού τύπου” προσεγγίσεις του τύπου “έχει έρθει η συντέλεια” σε περίπτωση που η Ελλάδα “φορτωθεί” με τις MMSC. Είναι βέβαιο ότι το πλοίο θα αναστηθεί στα χέρια του Πολεμικού Ναυτικού τόσο στο επίπεδο της διαμόρφωσής του όσο και στο δόγμα αξιοποίησης.
Ωστόσο, είναι κρίμα να χρησιμοποιηθούν αυτές οι ικανότητες για να αλλάξει η τύχη ενός ναυπηγικού προγράμματος που δεν είναι ελληνικών συμφερόντων και όχι για τη μεγιστοποίηση της αποτρεπτικής αξιοπιστίας και της μαχητικής ισχύος του Πολεμικού Ναυτικού. Δηλαδή, των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με την επιλογή της βέλτιστης επιχειρησιακά λύσης. Οψόμεθα…
Την ίδια στιγμή, εντύπωση έχει προκαλέσει η εξαιρετικά οργανωμένη και επαγγελματική βρετανική προσέγγιση η οποία προτείνει τη φρεγάτα Arrowhead 140 της Babcock που έχει προσαρμοστεί στα “ελληνικά θέλω”. Η πρότασή της αφορά και τα ναυπηγεία ενώ στην ενδιάμεση λύση, πέραν των Type 23 που προσφέρονται (πολύ σύντομα μία θα επισκεφθεί την Ελλάδα) ως ενδιάμεση λύση, φέρεται να περιλαμβάνεται και πρόταση ή απλά δυνατότητα για τα μεταφορικά αεροσκάφη C-130J που αποσύρουν οι βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η όλη προσέγγιση δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει μόνο εμπορικά κίνητρα, αλλά ευθυγραμμίζεται με μια συνολικότερη αν και σταδιακή αλλαγή στη στρατηγική των Βρετανών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό είναι λογικό αφενός διότι μετά το Brexit οι διμερείς σχέσεις με χώρες του πυρήνα της ΕΕ αποκτούν προστιθέμενη αξία και αφετέρου λόγω του ότι η περίφημη τουρκική αγορά δεν έχει την ίδια σημασία από τη στιγμή που το ενδιαφέρον εστιάζεται στην αυτάρκεια με βάση την τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Θα μπορούσαν να καταγραφούν περισσότερα επιχειρήματα που αφορούν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, με την προσθήκη οτι οι Βρετανοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αλλαγή προσανατολισμού της Τουρκίας έχει ξεπεράσει τα βρετανικά όρια ανοχής και κινείται συγκρουσιακά και με βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα.
Τούτων λεχθέντων, το βρετανικό “πακέτο” έχει τραβήξει το ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς, ενώ υπάρχουν σε κυβερνητικούς κύκλους σκέψεις ακόμα και για την προοπτική συνδυασμού των προτάσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Το επόμενο διάστημα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς μπαίνουμε θεωρητικά στην τελική ευθεία επιλογής.
Το Πολεμικό Ναυτικό θα είναι σαφέστατο από επιχειρησιακής πλευράς. Δηλαδή ποιες φρεγάτες κάνουν, την αξιολόγηση των προσφερομένων ενδιάμεσων λύσεων και το πακέτο αναβάθμισης των φρεγατών MEKO 200.
Μένει να αποδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο θα σταθμίσει η κυβέρνηση τον περιώνυμο “γεωπολιτικό παράγοντα“. Εάν δηλαδή θα καταφέρει να πετύχει τέτοια ισορροπία που θα εξυπηρετήσει τις ελληνικές γεωπολιτικές προτεραιότητες, χωρίς να πλήξει τις επιχειρησιακές δυνατότητες του Πολεμικού Ναυτικού.
Πρόκειται για την “κορύφωση του δράματος” που αφορά στο πρόγραμμα φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού. Η αγωνία για το περιεχόμενο της LOA είναι έκδηλη. Οι ελπίδες να συμπεριλαμβάνει την παραχώρηση αντιτορπιλικών κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke έχουν σβήσει. Ενδεχόμενη αποδέσμευσή τους θα ήταν πολύ κοντά στο να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός – υπόσχεση της αμερικανικής πλευράς για μια “ασυναγώνιστη – ακαταμάχητη” προσφορά.
Μένει να διαπιστωθεί τι θα περιλαμβάνει όχι μόνο στον τομέα της ενδιάμεσης λύσης, αλλά κυρίως στη ναυπήγηση που θα προταθεί. Θα επιμείνει η ελληνική πλευρά στην περιβόητη MMSC (Multi-Mission Surface Combatant) μετονομασμένη σε HF2 (Hellenic Frigate), ή θα γίνει η έκπληξη και θα δίδεται η δυνατότητα ναυπήγησης μιας μικρότερης έκδοσης των Arleigh Burke που προτείνει η κοινοπραξία υπό την ηγεσία του κορυφαίου σχεδιαστικού γραφείου “Gibbs & Cox” της Leidos (πρώην SAIC);
Σε αυτό το σημείο να υπενθυμιστεί πως οι MMSC, στην αρχική τους μορφή, ως LCS (Littoral Combat Ship) είχε προσφερθεί στο Ισραήλ που τις είχε αξιολογήσει και στη συνέχεια απορρίψει. Ενδεχόμενη εμφάνιση μιας Arleigh Burke προσαρμοσμένης στα μεγέθη και τις ειδικές περιστάσεις της Μεσογείου θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη;
Για ποιον λόγο; Διότι στο πλαίσιο της νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας της περιοχής, το ελλαδικό και το ισραηλινό Ναυτικό θα μπορούσαν να παίξουν καταλυτικό ρόλο εάν διαθέτουν διαλειτουργικές ναυτικές δυνάμεις, σε επίπεδο οπλικών συστημάτων και περαιτέρω…
Μένει να αποδειχθεί εάν οι ΗΠΑ θα επιμείνουν να συνδέσουν τη στρατηγική συνεργασία με την Ελλάδα που αυτή την περίοδο λαμβάνει σάρκα και οστά έχοντας αναπτύξει μια δίχως προηγούμενο δυναμική, με ένα μη επιθυμητό από τον πελάτη οπλικό σύστημα. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις διπλωματικές διατυπώσεις και την αβρότητα των διπλωματικών διατυπώσεων.
Το DP βέβαια απεχθάνεται “εσχατολογικού τύπου” προσεγγίσεις του τύπου “έχει έρθει η συντέλεια” σε περίπτωση που η Ελλάδα “φορτωθεί” με τις MMSC. Είναι βέβαιο ότι το πλοίο θα αναστηθεί στα χέρια του Πολεμικού Ναυτικού τόσο στο επίπεδο της διαμόρφωσής του όσο και στο δόγμα αξιοποίησης.
Ωστόσο, είναι κρίμα να χρησιμοποιηθούν αυτές οι ικανότητες για να αλλάξει η τύχη ενός ναυπηγικού προγράμματος που δεν είναι ελληνικών συμφερόντων και όχι για τη μεγιστοποίηση της αποτρεπτικής αξιοπιστίας και της μαχητικής ισχύος του Πολεμικού Ναυτικού. Δηλαδή, των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με την επιλογή της βέλτιστης επιχειρησιακά λύσης. Οψόμεθα…
Την ίδια στιγμή, εντύπωση έχει προκαλέσει η εξαιρετικά οργανωμένη και επαγγελματική βρετανική προσέγγιση η οποία προτείνει τη φρεγάτα Arrowhead 140 της Babcock που έχει προσαρμοστεί στα “ελληνικά θέλω”. Η πρότασή της αφορά και τα ναυπηγεία ενώ στην ενδιάμεση λύση, πέραν των Type 23 που προσφέρονται (πολύ σύντομα μία θα επισκεφθεί την Ελλάδα) ως ενδιάμεση λύση, φέρεται να περιλαμβάνεται και πρόταση ή απλά δυνατότητα για τα μεταφορικά αεροσκάφη C-130J που αποσύρουν οι βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η όλη προσέγγιση δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει μόνο εμπορικά κίνητρα, αλλά ευθυγραμμίζεται με μια συνολικότερη αν και σταδιακή αλλαγή στη στρατηγική των Βρετανών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό είναι λογικό αφενός διότι μετά το Brexit οι διμερείς σχέσεις με χώρες του πυρήνα της ΕΕ αποκτούν προστιθέμενη αξία και αφετέρου λόγω του ότι η περίφημη τουρκική αγορά δεν έχει την ίδια σημασία από τη στιγμή που το ενδιαφέρον εστιάζεται στην αυτάρκεια με βάση την τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Θα μπορούσαν να καταγραφούν περισσότερα επιχειρήματα που αφορούν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, με την προσθήκη οτι οι Βρετανοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αλλαγή προσανατολισμού της Τουρκίας έχει ξεπεράσει τα βρετανικά όρια ανοχής και κινείται συγκρουσιακά και με βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα.
Τούτων λεχθέντων, το βρετανικό “πακέτο” έχει τραβήξει το ενδιαφέρον της ελληνικής πλευράς, ενώ υπάρχουν σε κυβερνητικούς κύκλους σκέψεις ακόμα και για την προοπτική συνδυασμού των προτάσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Το επόμενο διάστημα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς μπαίνουμε θεωρητικά στην τελική ευθεία επιλογής.
Το Πολεμικό Ναυτικό θα είναι σαφέστατο από επιχειρησιακής πλευράς. Δηλαδή ποιες φρεγάτες κάνουν, την αξιολόγηση των προσφερομένων ενδιάμεσων λύσεων και το πακέτο αναβάθμισης των φρεγατών MEKO 200.
Μένει να αποδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο θα σταθμίσει η κυβέρνηση τον περιώνυμο “γεωπολιτικό παράγοντα“. Εάν δηλαδή θα καταφέρει να πετύχει τέτοια ισορροπία που θα εξυπηρετήσει τις ελληνικές γεωπολιτικές προτεραιότητες, χωρίς να πλήξει τις επιχειρησιακές δυνατότητες του Πολεμικού Ναυτικού.