α) Να αυξήσει τα διαπραγματευτικά του όπλα στην περιοχή
β) Να κρατήσει συσπειρωμένους τους οπαδούς του βασισμένος στο Ισλάμ και τον εθνικισμό
γ) Να προετοιμάσει το έδαφος της μεταστροφής, σε περίπτωση που δεν θεωρήσει ευνοϊκές τις διαπραγματεύσεις με ΗΠΑ και ΕΕ.
δ) Επίσης ότι δεν θα διστάσει μετά την πρωτοβουλία Belt and Road (BRI), που έφερε μια νέα δυναμικη στις σχέσεις Τουρκίας-Κίνας, να διευρύνει το πεδίο συνεργασίας και με την Κίνα, εάν διαπιστώσει ότι απειλείται η ίδια του η ύπαρξη.
Και τα πρώτα δείγματα φάνηκαν σύντομα:
α) Αποχώρησε από την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης για τα δικαιώματα των γυναικών και την βία εναντίον τους, επενδύοντας στις παραδοσιακές αντιλήψεις του Ισλάμ και αυξάνοντας την ρητορική για παρεμβάσεις των ξένων στο εσωτερικό της Τουρκίας και στις παραδόσεις της.
β) Ο συνεργάτης του στη κυβέρνηση ξεκίνησε ήδη να μέμφεται τον Μπάϊντεν, ισχυριζόμενος ότι όταν έγινε το πραξικόπημα του 2015, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Μπάϊντεν και να συνδέει έμμεσα αυτό, με την τωρινή συγκυρία της "πραξικοπηματικής" επιστολής των 103 ναυάρχων.
γ) Επίσης ήδη έχει ξεκινήσει το άνοιγμα προς την Κίνα, με προσφορά γης και ύδατος στους Κινέζους.
δ) Ο ίδιος ο Ερντογάν δε στη συνέχεια έχει εκφρασθεί επικριτικά κατά του Μπάϊντεν για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Ακούω σήμερα φωνές έκπληξης για την ΣΤΡΟΦΗ Ερντογάν με αφορμή της Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διένεξη.
Μα ή στροφή (180 μοιρών) ήδη έχει γίνει από την στιγμή που τον στόχευσε προσωπικά ο Μπάϊντεν, ο οποίος είχε δηλώσει σε δημοσιογράφο των "New York Times" ότι: «ο Τούρκος Πρόεδρος είναι ένας αυταρχικός ηγέτης και θα πρέπει να ενισχύσουμε την τουρκική αντιπολίτευση για να τον ανατρέψει με νόμιμα εκλογικά μέσα».
Ο Ερντογάν έχει καταλάβει ότι ο σκοπός των ΗΠΑ είναι η αποδόμηση του ιδίου και η αντικατάστασή του με άλλον πιο κοσμικό και ευκολότερα συνεργάσιμο με τον Δυτικό κόσμο. Και για να κρατηθεί στην εξουσία και να μην επιτρέψει να υλοποιηθούν τα αμερικανικά σχέδια:
α) Θα χρειασθεί στηρίγματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, πέραν των όσων αναφέρθηκαν ήδη.
β) Πάει μάλιστα ένα βήμα πιο πέρα, λέγοντας ότι «η προστασία της τιμής της Ιερουσαλήμ είναι καθήκον κάθε μουσουλμάνου».
γ) Καλεί επίσης όλες τις χώρες, πρωτίστως τις μουσουλμανικές, να «αναλάβουν δράση κατά των επιθέσεων του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων».
δ) Δεν θα ακολουθήσει το μοντέλο απομόνωσης του Ιράν αλλά ένα εξωστρεφές ηγετικό μοντέλο στον μουσουλμανικό κόσμο και στην διευρυμένη Μέση Ανατολή.
ε) Θα προκαλέσει Πανισλαμική διάσκεψη με πρόσχημα το ζήτημα της Παλαιστίνης, προκειμένου να νομιμοποιήσει την επιθυμία του να ηγηθεί, να διαμεσολαβήσει και να αναλάβει πιο δραστήριο ρόλο στα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή.
στ) Θα προβάλλει επικοινωνιακά την πιθανότητα ανάληψης διπλωματικών και στρατιωτικών δράσεων (ως εργαλείο προβολής ισχύος) σε συγκρούσεις της Μέσης Ανατολής με διευρυμένες συμμαχίες στον Ισλαμικό κόσμο (αν δεν καταφέρει να υπάρξει ανακοινωθέν από την Πανισλαμική διάσκεψη που να νομιμοποιεί έμμεσα είτε άμεσα τις ενέργειές του) κατά τα πρότυπα της Ένωσης Αφρικανικών Κρατών.
ζ) Θα προκαλεί το κουαρτέτο για την αδυναμία του να επιφέρει ειρήνη και λύση στην Ισραηλινο -Παλαιστινιακή σύγκρουση.
η) Θα διατηρεί επιλεκτική ρητορική αντιπαράθεσης με χώρες της ΕΕ που αντιτίθενται φανερά στις ενέργειές τους, προσπαθώντας να μην ανοίξει νέο μέτωπο με την ΕΕ.
θ) Θα ενισχύσει την συνεννόησή του με την Ρωσία σε ότι αφορά την Συρία κυρίως, μη διστάζοντας να κάνει πίσω στα Ρωσικά συμφέροντα στην Λιβύη, παγώνοντας τις δυναμικές ενέργειές του εκεί και εκμεταλλευόμενος τον χρόνο που του δίνεται μέχρι τις εκλογές στην Λιβύη, που στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουν τον νέο χρόνο (οι εκτιμήσεις είναι ότι θα υπάρξουν σημαντικές καθυστερήσεις).
ι) Θα αυξήσει τις εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με την Κίνα και Ρωσία καθώς και άλλες χώρες όπως το Πακιστάν, το Κατάρ, την Λιβύη, το Αζερμπαϊτζάν, την Ουκρανία, την Ιορδανία, το Σουδάν, την Σομαλία, την Ινδονησία κλπ, προκειμένου να έχει αντιστάσεις στον οικονομικό πόλεμο που επαπειλείται από ΗΠΑ σε περίπτωση που δεν υποκύψει στις πιέσεις.
ια) Θα αυξήσει τις υπόγειες συναλλαγές με Ιράν, μη διστάζοντας σε δεύτερο χρόνο να τι προωθήσει ακόμη περισσότερο, εάν οι ΗΠΑ λάβουν σκληρές κυρώσεις εναντίον του
ιβ) Οι σχέσεις του με Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Φινλανδία, Ουγγαρία και Μ. Βρετανία είναι ζωτικές και θα προσπαθήσει να τις διαφυλάξει με οικονομικές συναλλαγές και προσχηματική μετριοπάθεια.
ιγ) Θα επιδιώξει να θέσει την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και την Σαουδική Αραβία σε μανιχαϊκά διλήμματα ως προς τον Σιωνισμό και τον μουσουλμανικό κόσμο.
ιδ) Θα συνεχίσει να επιδιώκει δύο κράτη στην Κύπρο και θα συνεχίσει με συμβολικές κυρίως κινήσεις και με ενέργειες ελεγχόμενες στο πεδίο να συντηρεί τα τετελεσμένα που έχει επιτύχει
ιε) Το πρόβλημά του όμως θα είναι η Χαμάς, την οποία χρησιμοποιεί τώρα εργαλειακά, αλλά η σχέση αυτή δεν τυγχάνει της αποδοχής όλου του μουσουλμανικού κόσμου και φυσικά ούτε και του Δυτικού.
Εάν το Ισραήλ σταματήσει τους βομβαρδισμούς (όπως θέλουν οι ΗΠΑ), τότε θα αναδειχθούν εκ νέου τα ενδο-παλαιστινιακά προβλήματα σύγκρουσης ισχύος μεταξύ Φατάχ και Χαμάς και θα υπάρξει αποδυνάμωση της Πολιτικής της Τουρκίας, που την συμφέρει η ρήξη των Παλαιστίνιων με το Ισραήλ και την υποκινεί και οπωσδήποτε όχι η ενδοπαλαιστινιακή σύγκρουση μεταξύ Φατάχ και Χαμάς.
Τα ΗΑΕ και οι Αιγύπτιοι βλέπουν τη Χαμάς ως μέρος μιας ευρύτερης απειλής για την περιφερειακή σταθερότητα από πλευράς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν την επιθυμία τους για απόσυρση των βάσεων τους από Συρία, Ιράκ αλλά και Αφγανιστάν (όπου ανακάμπτουν οι Ταλιμπάν) και να σταθμίζουν εκ νέου την πολιτική και στρατηγική τους στην διευρυμένη Μέση Ανατολή. Σε αυτό το έργο θέλουν περιφερειακές συμμαχίες και με δεδομένη την συμπεριφορά Ερντογάν (σε περίπτωση που δεν καταφέρουν να τον αποδομήσουν) θα επιδιώξουν την μεγαλύτερη συνδρομή εκ μέρους της ΕΕ και ιδιαίτερα εκ μέρους χωρών όπως η Γαλλία, η Ελλάδα, οι Βαλκανικές χώρες του ΝΑΤΟ και οπωσδήποτε η Μ. Βρετανία που είναι αναγκασμένη να ανακάμψει.
Η συνολική και ανεπιφύλακτη εκ νέου δυτική στροφή της Τουρκίας (360 μοίρες δηλαδή) γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τον Ερντογάν, καθώς έχει καλλιεργηθεί ένα κλίμα έντονου ισλαμισμού, αντιαμερικανισμού και αντιευρωπαϊσμού τόσο στους ψηφοφόρους του κόμματός του όσο και στους ψηφοφόρους του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, με τον οποίο συγκυβερνά και τους οποίους έχει άμεση ανάγκη στις επικείμενες εκλογές.