Τούτο το κράτος δεν αποτελείται πια από ελεύθερα άτομα αλλά από σιωπηλούς δούλους

XianStudio / pixabay

Δούλους που έχουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας επειδή μπορούν να εκδιπλώνουν την όποια βλακεία ή ματαιοδοξία τους - προς το παρόν - μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Και το σημαντικότερο είναι ότι οι σιωπηλοί δούλοι, φορώντας πολλοί εξ' αυτών τις μάσκες της υποκρισίας, έχασαν την επιθυμία της φωνής. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Χρειάζεται ωστόσο να καταργήσουμε τα προσωπεία. Και χρειάζεται ο καθένας να δώσει την ύστατη μάχη με τη ζωή, αντί να εγκλωβίζεται στην ελπίδα ως τροφή μιας αυταπάτης, που τόσο επιδέξια καλλιεργούν οι ταρταρίνοι της πολιτικής, με αποτέλεσμα να συγκομίζουμε τον άνεμο.

Η αξία κάθε στιγμής έγκειται στην έντασή της. Απαιτεί όμως την εγρήγορση της αγωνίας μας από την νάρκη της παραίτησης ή της απάθειας, αναμένοντας την ηδονή της μεταβατικής στιγμής με τη συνοικιακή λογική του φόβου ή του "βολέματος" ή και τη λογική του αναχωρητή.

Και όλοι γνωρίζουμε πόσες στιγμές ασωτεύτηκαν σε τούτο τον τόπο χωρίς πλήρωση και πως καταντήσαμε το πέρασμά μας από την ιστορία ως κοινωνία να είναι το μικρό χαλίκι, που εξουσιάζεται από την παλίρροια της πολιτικής αυθαιρεσίας και ανικανότητας.

Η σχέση του Έλληνα πως το σύνολο και την οργανωμένη του έκφραση, το κράτος, αντί να είναι μια διαρκής συνομιλία ζωής, έγινε ένας μονόλογος θανάτου. Ο ουμανισμός έχει αποβληθεί ως έννοια και τη θέση του πήρες η συνεχιζόμενη μνημονιακή αναγκαιότητα και εσχάτως η "αναγκαιότητα" προστασίας της υγείας μας, με μια εκτρωματική ανάπτυξη της κρατικής αυθαιρεσίας ή ακόμη και της βίας...