Ζούμε με το φόβο του κορωνοϊού, όπως τα πρόβατα τρέμουν το λύκο, αλλά πάντα ο βοσκός τα πάει στο σφαγείο!

MartinStr / pixabay

Και με το φόβο και την ανοχή μας οδηγούμαστε αυτόκτονοι και αυτόχειρες "εις οδόν απωλείας". Όλα στη λογική του "θεαθήναι" και της αυταπάτης εν πολλοίς. Όλα ενταγμένα σ' ένα πλέγμα ευκαιριακών εκτιμήσεων, με αποτέλεσμα η ζωή μας να είναι διάτρητη, θυμίζοντας τυρί έμενταλ, με τις τρύπες του ωστόσο να παραπέμπουν σε καταπακτή, έτοιμη να μας "ρουφήξει" στο ζοφερό της πάτο. 

Του Στέλιου Συρμόγλου 

Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός; Επιτομή της γελοιότητας και του σουρεαλισμoύ; Ακόμη κι ένα από τα παραπάνω ερωτηματικά, πολλώ μάλλον η συστοίχιση όλων προς μια κατεύθυνση, εξοβελίζουν τη στοιχειώδη σοβαρότητα και εγκαθιστούν στην καθημερινότητά μας την ελαφρότητα, την επιπολαιότητα και τη βλακεία. 

Και βέβαια, μέσα στο άλγος αυτής της πραγματικότητας και της ληθαργικής κατάστασης "βολεμένων" και μη, απορρίπτουμε εκείνες τις φωνές που σπαρακτικά μας προειδοποιούν για κοινωνικό παρανάλωμα.

Όλες εκείνες τις φωνές που προσπαθούν να σμιλεύσουν τη λογική της κοινωνικής αφύπνισης. Να συντονίσουν τις αδέσποτες μνήμες της κοινωνίας, της οποίας η αξιοπρέπεια ταπεινώθηκε άπειρες φορές στα σχήματα της πολιτικής αυθαιρεσίας και βλακείας, στη σκιά της πεθαμένης πλέον προοπτικής.

Και απορρίπτουμε εκείνες τις "φωνές", που αναζητούν την κοινωνική συναίνεση με γεωμετρική σαφήνεια, για να μην υπάρξει η αποθέωση της ετυμογορίας του θανάτου της. Είναι φωνές που δεν δέχονται την "τέχνη" του κληρονόμου πολιτικού "θεραπευτή" της κοινωνίας.

Μια "τέχνη" που αναγράφει την απωθητική λαγνεία άλογης ασέλγειας στο σώμα της κοινωνίας.
Κλείνουμε τις πόρτες σ' αυτές τις φωνές. Και την "κώφωσή" μας σε τούτες τις φωνές εκμεταλλεύονται πολιτικοί με κολασμένη συνείδηση. Και εξαιτίας της κώφωσης της κοινωνίας, οι φωνές αυτές, οδηγούνται στην αφυδάτωση. Τις κλωτσοπατάμε και τις σπρώχνουμε σ' ένα λάκκο ταφής, ιχνογραφώντας ταυτόχρονα οι ίδιοι μια γενική παρακμή, αναζητώντας ωστόσο το στήσιμο της "ακμής", που είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ηγετικές ικανότητες για να την εκφράσουν.

Αν δεν ξυπνήσουμε από τον χρόνιο κοινωνικό μας ύπνο, και μετά να "επαναστατήσουμε" εναντίον εκείνου που είμαστε, θα αντιμετωπίζουμε τις όποιες "φωνές" ως ματαιοπονία, ως γραφικότητα ή και απελπισμένη ουτοπία.