Για τους υποστηριχτές της απαγόρευσης, κυρίως από τον συντηρητικό χώρο, είναι σαφές ότι η μπούρκα είναι το απεχθές σύμβολο της «απαγορευμένης θηλυκότητας», της «γυναικείας υποβάθμισης» και της «απόλυτης ανωνυμίας». Ένα «εργαλείο καταπίεσης», «περιφρόνησης» και «αντιφεμινισμού», που απορρέει από μια «ολοκληρωτική ιδεολογία» με πρόφαση την «θρησκευτική ελευθερία».
Είναι όμως και ακόμη κάτι το πιο αποκρουστικό: Μια «ισόβια ποινή» για τη γυναίκα, καθώς «το σώμα της, η όψη της, η σκιά της, ο θόρυβος των βημάτων της – όλα μετατρέπονται σε μια αμαρτία, που πρέπει ν΄ απαγορευτεί».
Αντίθετα, για ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς και των Πρασίνων, άλλα και αρκετών Νέο-φιλελεύθερων, η μπούρκα αποτελεί απλά ένα σύμβολο γυναικείας «εξουσιοδότησης» και δικαίωμα «προσωπικής ελευθερίας», γι αυτό και δεν πρέπει ν΄ απαγορευτεί.
Ακόμα δεν είναι και τόσο σίγουρο ποια θα είναι η έκβαση του ελβετικού δημοψηφίσματος. Το σίγουρο είναι όμως πως η μπούρκα δεν συμβαδίζει με την έννοια του ΠΟΛΙΤΗ όπως τον αντιλαμβάνεται η Γερμανοεβραία φιλόσοφος Χάννα Άρεντ (φωτό).
Ως εκ τούτου, αυτή η «φυλακή από ύφασμα» ισοδυναμεί με την «άρνηση της πολιτικής ιδιότητας» και του «αποκλεισμού από την υπόλοιπη κοινωνία». Πολύ περισσότερο, αφού αποτελεί «τον πυρήνα του ισλαμικού πολιτικού σχεδίου», όπως ισχυρίζονται οι υποστηριχτές της απαγόρευσης. Το κατεξοχήν σύμβολο του ισλαμοφασισμού, ο οποίος με αυτό το «αθώο πανί» μπορεί και ξεχωρίζει τα σύνορά του, την επιρροή του και την εξουσία του. Κάτι που αρχίζει άλλωστε να γίνεται ορατό και στο κέντρο της Αθήνας.
ΥΓ. Το πόσο δημοκρατική είναι πάντως μια χώρα φαίνεται και από την δυνατότητα των πολιτών της να εκφράζονται για σημαντικά θέματα μέσω δημοψηφισμάτων. Μόνο που στην Ελλάδα τα δημοψηφίσματα αποτελούν ταμπού για την πολιτική τάξη της χώρας. Για ευνόητους λόγους.