Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια κοινωνία ρακένδυτη και με ανεπαρκή πνευματικό οπλισμό, με μοναδικό αποκούμπι μερικές ιδέες και σύμβολα από ένα μακρινό παρελθόν ακμής, χωρίς διάθεση για αγώνα, πως μπορούν να βρουν δικαίωση οι αγωνίες της;
Και οι ελάχιστοι που εκφράζουν άποψη, υπνοβάτες μιας άλλης εποχής, νιώθουν πως τους λείπει η αίσθηση του πραγματικού. Αναπνέουν έναν αέρα με ελλιπές οξυγόνο...
Η κατάλυση των ελευθεριών μας, όχι μόνο τώρα με το πρόσχημα του κορωνοϊού, ας το μονολογήσουμε όλοι με χρήσιμη ειλικρίνεια, δεν μας ήρθε σαν απροσδόκητος κεραυνός. Ενώ βλέπαμε τους πολιτικούς "γαιδάρους" να αμαυρώνουν τον αστικό κοινοβουλευτισμό και να ασκούν σε βάρος του λαού την "γαιδουροσύνη" τους, υπήρχαν πολλοί που περίμεναν τους βαρβάρους.
Κι αν παρακολουθήσει κανείς αποστασιοποιημένος από την όποια εθνική παραίσθηση τις αντιδράσεις κάποιων "εκτροφέων" πολιτικών γαϊδουριών, θα διαπιστώσει ότι μερικοί τουλάχιστον εξ' αυτών θα λυπούνταν αν οι βάρβαροι δεν έρχονταν!
Το εθνικό σώμα έχει την προδιάθεση της νάρκης. Και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας δεν έχουν καν τον αιφνιδιασμό της έκπληξης. Και ο Έλληνας έφτασε στο σημείο να έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι μπορεί να ζήσει υπόδουλος, γιατί η συνείδηση της άμυνας της ελευθερίας έχει καλυφθεί είτε από άλλες απασχολήσεις εγωιστικής μορφής και ατομικής περιχαράκωσης, είτε γιατί η επικρατούσα πολιτική γαϊδουροσύνη έκανε τόσο καλά τη δουλειά της...