Του Στρατή Μαζίδη
Όσο θα κρέμονται καλώδια με υποσταθμούς και λοιπές υποδομές χωρίς συντήρηση, τόσο θα πέφτει το ρεύμα. Σαφέστατα θα έρθει κι η στιγμή που ένα μπλακ άουτ θα συμβεί, αλλά υπάρχει κι ένα όριο. Στα χρόνια του μνημονίου έχω χάσει το λογαριασμό όσον αφορά το πόσες φορές μείναμε χωρίς ρεύμα λόγω βλάβης στο δίκτυο. Επίσης εδώ και αμέτρητους μήνες κυνηγώ το ΔΕΔΔΗΕ για μια αλλαγή κατανεμητή, όταν κάποτε ήταν θέμα 10 ημερών.
Πού είναι η υπογειοποίηση των καλωδίων του ρεύματος όταν ακόμη βλέπουμε ξύλινες ή γεμάτες ρωγμές τσιμεντένιες κολώνες; Πόσο έχει προχωρήσει; Όλο βλέπουμε συνεργεία να ανοιγοκλείνουν τους δρόμους λόγω έργων. Οι τεχνικοί είναι ευχαριστημένοι με τα επίπεδα συντήρησης του δικτύου;
Η χώρα έχει απλά διαλυθεί. Όχι δεν ήταν ποτέ υπόδειγμα, τουλάχιστον όσο τη θυμάμαι αλλά τουλάχιστον ορισμένα πράγματα στοιχειωδώς λειτουργούσαν. Το αστείο είναι πως το κόστος της μισθοδοτικής δαπάνης του Δημοσίου ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει πάλι την ανηφόρα, συνεχίζεται επί ΝΔ αλλά κράτος δε βλέπουμε.
250.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα μέσα στο ψοφόκρυο, σημαίνει πολλαπλάσιο αριθμό κατοίκων και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τέλος μια σκέψη για τα δέντρα. Θα πρέπει κι αυτά να ελέγχονται, να καθαρίζονται και να απομακρύνονται κλαδιά που εγκυμονούν κινδύνους, είτε από το κράτος όταν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο, είτε από τους ιδιοκτήτες όταν βρίσκονται μέσα σε ιδιοκτησία. Δε χρειάζεται να τρέχουμε κατόπιν εορτής.