Σε τούτο τον τόπο απόλυτο κακό και μετριότητα συμψηφίζονται...

mintchipdesigns / pixabay

Και στις δύο εκδοχές βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: Να απορρίψουμε ολοκληρωτικά την πραγματικότητα ή ολοκληρωτικά να την αποδεχθούμε. Η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική, στατική.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Να μιλήσουμε για την ηθική στην πολιτική; Συμπεριφορά που αυτόχρημα επιβάλλεται από τη δύναμη των πραγμάτων, κι ας μη συμπίπτουν. Είτε αδρανούμε είτε αντιδρούμε - με την αδράνεια μας έστω - το συμπέρασμα είναι πως και στη μια και στην άλλη περίπτωση επιλέγουμε μια στάση. Την επιλέγουμε πως; Όχι με την πρωτοβουλία μας, από την οποία παραιτηθήκαμε, αλλά με τη συνείδησή μας.

Συνειδητά συμμορφωνόμαστε μ' εκείνο που το κρίνουμε ως απόλυτο κακό ή μετριότητα. Στο καλό δεν συνεργαζόμαστε, παρά με τρόπο αυτοματικό, σχεδόν υπνοβατικό, πάντως ετεροκίνητο, αφού το καλό λειτουργεί από μόνο του, σύμφωνα με σχέδιο προδιαγεγραμμένο, από μια τύχη τυφλή έστω. Για τη μετριότητα δεν ευθυνόμαστε, υποτίθεται, γιατί είναι απροσμάχητη.

Έτσι γινόμαστε θεατές της αποψίλωσης της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Η κατάσταση αυτή, όσο κι αν φαίνεται εξανδραποδιστική, είναι στην ουσία η πραγματικότητά μας. Και ως Έλληνες, αν και τόσο φλύαροι σχολιαστές άλλων κοινωνικών συμπεριφορών, έχουμε παραιτηθεί από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση.

Με τέτοια και άλλα περιπλανόμαστε στην ουτοπία με "συνταξιδιώτες" όλα τα κακά της μοίρας μας. Και η Ελλάδα, στριμωγμένη και ανατίρρητα απειλούμενη, μοιάζει να στοχάζεται τον εαυτό της λιγότερο με τα λόγια του "εκφραστικού' πολιτικού μηδενισμού, παρά με τα λόγια του πεπρωμένου. Με την αυταπάτη μας και την απουσία της ευθύνης, να έχουν καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο το πολιτικό σαπρόφυτο, αλλά και τον πιο νοσηρό υποκειμενισμό του Έλληνα.