Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι φανερό, ωστόσο, ότι οι εγχώριοι πολιτικοί ουδεμία σχέση έχουν με "μεγάλες πράξεις", με τη συνείδησή τους να έχει αποκτήσει την ελαστικότητα που τους επιτρέπει να ψεύδονται ασυστόλως και να πράττουν αναλόγως.
Προσπαθούν απλώς να κερδίσουν χρόνο με μυθοπλασίες και απλουστεύσεις. Και οι Έλληνες παγιδεύονται από τη λεκτική ελπίδα των τσιρκολάγνων της πολιτικής, οι οποίοι έχουν εκφυλίσει παρακαταθήκες του παρελθόντος. Και οι πολίτες μετατρέπονται σε Λωτοφάγους, που κινούνται γύρω από μια τεράστια καταπακτή, όπου με το παραμικρό παραπάτεμα πέφτουν μέσα και χάνονται στην αβυσσαλέα τρύπα της κοινωνικής αθλιότητας και της πολιτικής υποκρισίας.
Την πολιτική αθλιότητα και υποκρισία βιώνουμε τούτες τις μέρες με όσα συμβαίνουν με τις "αποκαλύψεις" στο χώρο του θεάτρου, που βέβαια ωχριούν προστά στις αποκαλύψεις, αν ποτέ εκδιπλωθούν, στο χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας ή και άλλων επαγγελματικών χώρων. Όμως, ο χώρος του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα είναι πιο ευάλωτος και "διαθέσιμος" για τη δημιουργία εντυπώσεων και "κάλυψη" της δυσωδίας στο πολιτικοδημοσιογραφικό χώρο.
Ο "λαπρόβλητος" Μητσοτάκης των "στημένων δημοσκοπήσεων" και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων και η ευρισκόμενη στις παρυφές της γελοιότητας Μενδώνη, αμφότεροι στην κορυφή της υποκριτικής ευλάβειας, με πρωτογενές πλεόνασμα θράσους, προσπαθούν να απεκδυθούν των ευθυνών τους για τις εκτρωματικές εξελίξεις, χρησιμοποιώντας λέξεις-δικαιολογίες, που είναι ακριβές ή φτηνές εταίρες και που ικανοποιούν τις καθημερινές ανάγκες των πάσης φύσεως Λωτοφάγων τούτου του τόπου.
Η αλήθεια είναι ότι ο καθείς έρχεται αντιμέτωπος με αυτό που ο ίδιος αποκρύπτει, προσελκύει ή προκαλεί. Και όλοι οι πολιτικοί με το κατεδαφισμένο κοινωνικό τους συναίσθημα, με την υποκρισία, καταλήγουν σε μια πιο τεράστια καταπακτή απ' αυτή που πέφτουν οι Λωτοφάγοι πολίτες: στην καταπακτή της ιστορικής καταγραυγής, έστω και ετεροχρονισμένα...