Οίκος φόβου και ανοχής η Ελλάδα

Victoria Borodinova - Pexels

Ο μακρύτερος δρόμος σε τούτη τη χώρα είναι η ανοχή και η σιωπή. Και προσδοκώντας στον ίσκιο της ανοχής, της σιωπής και της αγνωσίας, με την ελπίδα να είναι ταριχευμένη ουτοπία, τρέχουμε να πιάσουμε τον αδέσποτο άνεμο και γινόμαστε θηράματα της πολιτικής κοροιδίας και απληστίας. Ακόμα και οι λέξεις σε τούτο τον τόπο αρνούνται την καθημερινή τους μονοσημία.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Οι πυγμιαίοι της εγχώριας πολιτικής εξαπατούν ακόμα και τον ανύμφευτο χρόνο ως εκφραστές του "Το Τίποτα είναι το Παν", καταναλώνοντας με ύφος αυτάρεσκο λέξεις στα καταστήματα του στιγμιαίου.
Έχουμε "προικισμένους" πολιτικούς παλιάτσους, με αποτέλεσμα η κοινωνία να χάνει τον προσανατολισμό της, έτσι ώστε να μετουσιώνει σε φαντάσματα τα δένδρα μέσα στην καταχνιά ή σε μύθους την πολιτική δράση. Ο ρεαλισμός κάνει τόπο στον πολιτικό υπερρεαλισμό, που αρδεύει υποχθόνιος όλες τις απελπισμένες αναζητήσεις φυγής σε προσδοκίες μιας περιόδου φόνισσας όλων των ονείρων!

Μας έχουν μετατρέψει σε μια φοβισμένη και υποταγμένη αγέλη, που καταθαυμάζει τους θιασώτες της εκάστοτε πολιτικής του Καζαμία, βιάζοντας παράλληλα την νοημοσύνη και την αισθητική του λαού.
Ψηφίζουμε όλους αυτούς με έκδηλα συμπτώματα ψυχονεύρωσης, μόνιμα επιρρεπείς στη διαστροφή της αλήθειας, άκριτα προχειρολόγους, στον εγκέφαλο των οποίων πανδοχεύει η βλακεία και κανένα "βλακόμετρο" δεν μπορεί να την προσμετρήσει.

Αν και συνωστίζονται και διαγκωνίζονται στο γελοιοδρόμιο του εγχώριου πολιτικού αυνανισμού, εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι στη φοβία μας, με την επιπολαιότητα να "γλυκαίνει" την εθελοτυφλία μας. 

Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στην κοινωνική και πολιτική επιπολαιότητα, στην ατροφία της πολιτικής, στην πολιτική ανικανότητα, στο πολιτικό εύρος των ψεμάτων. 

Λέξεις που, λες κι αγωνιούν από μόνες τους να απεγκλωβιστούν, αναζητώντας να βρουν τη σωστή θέση τους, για να μην πάρουν μέρος στο επερχόμενο παρανάλωμα του κοινωνικού κραδασμού, που οδηγεί τους πολίτες ενώπιον της μοίρας των υπάρξεων. 

Και μαζί με τις λέξεις, τα πρόσωπα με τις "αμνήμονες" μνήμες να πλειοδοτούν στην απληστία της συντριβής των αξιών και των αξίων, των ελπίδων και των ιδεών, στη σκιά της "πεθαμένης αιωνιότητας", με τους ήχους των κυμβάλων να καλύπτουν τους πολιτικούς μυκηθμούς στη μαρτυρία της πολλαπλότητας.

Μια ολόκληρη κοινωνία παραδομένη στον "καλλιεργημένο" από τους πολιτικούς αλήτες φόβο του κορωναιού και παραδομένη στην πρόκληση του ανέφικτου, με πολίτες ορώντες και μη βλέποντες.
Μια κοινωνία με "μουδιασμενες" συνειδήσεις , που πιστοποιούν το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης.'Ενας λαός που χειροκροτεί ό,τι είναι "βολικό" και σέρνεται στην αιχμαλωσία της ασκεψίας και της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας.