Κυριακή
απόγευμα. Ασυναίσθητα, σε μια στιγμή
χαλάρωσης, μπαίνω στο νου μου. Αμέσως
πετάγομαι έξω. Μήπως δε με χωράει ο τόπος
ή μήπως τρόμαξα με τις σκέψεις που
αντίκρισα;
geralt / pixabay
Δεν πρέπει να επιμείνω. Για ποιο λόγο να παιδεύομαι με ερωτήματα όπως τι είναι αυτό που ζούμε. Απόψεις ακούγονται πολλές και όλες φαίνεται να έχουν κάποιο δίκιο. Πρέπει λοιπόν να κοιτάζω τη ζωή με αισιοδοξία. Δύσκολο όμως, αυτό το πόνημα.
Προσπαθώ να φανταστώ το μέλλον μου. Καμία εικόνα δεν προβάλει. Νέκρα. Μπορεί να φταίει που έχω μάθει να ζω μέρα με τη μέρα. Ή μήπως να υπάρχει άλλος λόγος;
Ίσως να με βοηθούσε το να πιστέψω σε κάποιον άνθρωπο. Πρέπει όμως να «ποντάρω» σε έναν άνθρωπο; Ο άνθρωπος είναι χαρά, είναι θυμός. Είναι συναίσθημα και το συναίσθημα σε παρασέρνει όπως το ποτάμι και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει.
Ίσως να με ανακούφιζε αν πιανόμουν από μία ιδέα. Το δίκαιο, η αρετή, η ελευθερία, η δημοκρατία, φέρνουν κοντά μου ισχυρά συναισθήματα. Καλύπτουν όμως, την ψυχή μου; Νιώθω πλήρης; Μάλλον, όχι.
Τι παραπάνω χρειάζομαι τότε; Τι ζητάω, τι έχω ανάγκη. Προσπαθώ να προσδιορίσω γιατί δε νιώθω γεμάτος. Ψάχνω αυτό που θα μου χαρίσει πληρότητα. Που θα με εκτοξεύσει, αλλά και θα με γαληνεύσει.
Σκόρπιες σκέψεις; Μάταιες αναζητήσεις; Αλίμονό μου αν μια μέρα χαθούν.
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 24 Δεκεμβρίου 2020