Του Στέλιου Συρμόγλου
Είμαστε έτοιμοι να δρασκελίσουμε την απόσταση μέχρι τον καινούργιο χρόνο, έχοντας διατρέξει τους τελευταίους μήνες σε ευθεία αναμέτρηση με τον παραλογισμό και το φόβο, που καλλιέργησε η πολιτική υποκρισία.
Και αντικρίζοντας την αθλιότητα της πολιτικής υποκρισίας, ακόμη και χθές με τον "εμβολιασμό" της έρποσας στο ψέμα εξουσίας, θέτω στον εαυτό μου το "βέβηλο" για τους ανερμάτιστους της πολιτικής ερώτημα: Σε τι μπορεί να ενδιαφέρουν την κοινωνική αγωνία οι επικοινωνιακές μεθοδεύσεις της κυβέρνησεις και ενός σάπιου πολιτικού συστήματος;
Σαν τι απομένει πλέον για την κοινωνική προσδοκία; Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του προσκρούει σε αγωνίες, ρακένδυτες ελπίδες, ψευδαισθήσεις, εθνική μιζέρια και κοινωνικά γκρεμίσματα. Όλα μαζί σωρευμένα ταλαιπωρούν την "καθαρή" συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών.
Η όραση, η νόηση, η αίσθηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζέουσα επαφή με το καθημερινό γεγονός, που είναι αποδεσμευμένο από τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων για την κατάκτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη δικαίωση της ζωής τους.
Ενσπείροντας σαθρά εκβιαστικά διλήμματα και φόβο, ιδίως τους τελευταίους μήνες, η ατμόσφαιρα "δηλητηριάζεται" από τα νοσηρά στοιχεία της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Η στάση τούτη της εξουσίας είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος και προδοσία. Μέρα με τη μέρα ακρωτιάζεται η εθνική αξιοπρέπεια, εσχάτως και η νοημοσύνη των πολιτών με ό,τι εύπεπτο ψέμα "σερβίρουν" για τον κοροναιό.
Μέρα με τη μέρα η κυριαρχία της μαζικής επιβολής οδηγεί ακόμη και τις ελεύθερες συνειδήσεις να ενατχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων πολιτών, καθορίζοντας έτσι το εύρος, τις κλίσεις και τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας. Με την κοινωνία να έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση.
Πόσο ακόμη θα καθόμαστε μπροστά σ' ένα πίνακα με τζάκι και θα παριστάνουμε ΄τι "ζεσταινόμαστε", ζώντας με τις ψευδαισθήσεις; Ζούμε για χρόνια τώρα την μετατόπιση των αξιών και τον εξοβελισμό των αξίων με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή ή υπό τη σκιά του φόβου. Κι ας περνάει καθημερινά από τη ρυτίδα της περίσκεψης το αυλάκι της αδυσώπητης καθημερινότητας.
Δεν μας άφησαν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Μόνοι μας δε πριονίζουμε τη ρίζα μας και μπολιάζουμε το κορμί του έθνους με θνησιμαία. Μας απέμεινε μόνο ο ήχος των κυμβάλων που αλαλάζουν. Η αγυρτεία και η υποκρισία κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ζωής, Με την εκάστοτε εξουσία να αλαζονεύεται και να ψεύδεται με κυνική αναίδεια.