 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Τελευταίο παράδειγμα είναι η επέλαση του Τούρκικου Αττίλα στην Αμμόχωστο. Η Τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί την Αμμόχωστο ως μοχλό εκβιασμού για να αναγκάσει την Ελληνική πλευρά ν' αποδεχθεί ως νέα βάση συνομιλιών για τη "λύση" του Κυπριακού τα δυο ισότιμα και ισοκυρίαρχα "κράτη". Την αναγνώριση δηλαδή του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα ως νόμιμη επικράτεια των Τουρκοκυπρίων και ως ίσου και ισοκυρίαρχου με τη διεθνώς ανεγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Η υποτιθέμενη "λύση" θα ήταν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάσταση της από δυο "ισότιμα κράτη", που θα συνενώνονταν υπό μια συνομονσπονδιακή στεγή, ούτως ώστε να επιτευχθεί η δήθεν "επανένωση" της Κύπρου.
Ως εναλλακτική
λύση, η Άγκυρα επισείει το ενδεχόμενο
να προσαρτηθεί το ψευδοκράτος στην
Τουρκία. Η επεισειομενη αυτή απειλή
έχει περισσότερο ως στόχο να ασκήσει
πίεση στην Ελληνική πλευρά και να δώσει
άλλοθι στους υποστηρικτές της σημερινής
πολιτικής. Οι τελευταίοι παρουσιάζονται
ότι υπερμαχουν για την αποτροπή δήθεν
της διχοτομήσεως, ως το χωριστό
Τουρκοκυπριακό κράτος να μην είναι στην
ουσία διχοτόμηση και επιπλέον όχημα
για τον γεωπολιτικό έλεγχο από την
Άγκυρα ολόκληρης της Κύπρου, μεσώ μιας
συνομοσπονδιακής "λύσεως".
Η Τουρκική πλευρά αποδεχόταν μέχρι τώρα τη διζωνική ομοσπονδία ως βάση για τη "λύση" του Κυπριακού, αποδίδοντας σ' αυτήν έννοια σχεδόν συνομοσπονδίας. Η αποδοχή όμως αυτή επέτρεπε στην Τουρκική πλευρά να διεκδικεί, με πιο εύσχημο τρόπο, ισότιμο συνεταιρικό έλεγχο και δικαιώματα στους φυσικούς πόρους πάνω σ' ολόκληρη την Κύπρο. Στο φυσικό ειδικότερα αέριο στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, εφόσον, με βάση τις προτάσεις Χριστοφια, από του βήματος μάλιστα της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών, θα πρέπει οι φυσικοί πόροι να μη ανήκουν χωριστά στο κάθε μέρος, αλλά να είναι ομοσπονδιακή αρμοδιότητα. Στο κρίσιμο αυτό θέμα, το οποίο ζητούσε επιμόνως η Τουρκική πλευρά να περιληφθεί στις διακοινοτικές συνομιλίες ως δήθεν διακοινοτικό θέμα, υπήρξαν δυο σημαντικές εξελίξεις. πού το ελαχιστοποιούν ως πρόβλημα για την Τουρκική πλευρά. Η πρώτη είναι οι παραχωρήσεις που έγιναν από τον πρώην Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Δυστυχώς, τις παραχωρήσεις αυτές δεν τις ανεκαλεσε ο σημερινός Πρόεδρος Νίκος Αναστασιαδης. Αντιθέτως, τις επιβεβαίωσε και τις επαύξησε, κατά την τελευταία ομιλία του στη Γ Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Η δεύτερη εξέλιξη είναι τα τετελεσμένα γεγονότα που επιχειρεί η Άγκυρα να επιβάλει, δια της ισχύος, στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η ίδια τα θεωρεί ως ήδη τετελεσμένα και αδιαπραγμάτευτα.
Η μετακίνηση επομένως της Αγκύρας από την υποτιθέμενη ομοσπονδία στη συνομοσπονδία, δεν δημιουργεί για την ίδια κάποιο πρόβλημα. Αντιθέτως, της επιτρέπει να επιδιώξει τώρα και αναγνωρίσεις του ψευδοκράτους, ως εφαρμογή μιας πολιτικής για τη ντε φάκτο. επιβολή συνομοσπονδιακής "λύσεως" και για την κατοχύρωση όλων των κατεχόμενων, περιλαμβανόμενης της Αμμόχωστου, ως αδιαπραγμάτευτης "Τουρκοκυπριακής" επικράτειας. Ο Ταγίπ Ερντογάν ορέγεται την πλήρη προσάρτηση και της Αμμόχωστου, της οποίας είναι προφανής η τεράστια στρατηγική και οικονομική σημασία, απέναντι από την ακτή της Συρίας και του Λιβάνου. Τι κάνει όμως η Ελληνική πλευρά; Δηλώνει έτοιμη πάλι για νέα Πενταμερή Διάσκεψη.
Για να συζητήσει τι;
Αποδέχεται τη νέα βάση συνομιλων που προτείνει ο Ταγίπ Ερντογαν και ο εγκάθετος του στην κατεχόμενη Κύπρο Ερσιν Ταταρ, υπέρ του οποίου επενέβη απροκάλυπτα ο Ερντογαν στις τελευταίες εκλογές στα κατεχόμενα και επέβαλε τον εκλεκτό του; Γιατί από Ελληνική πλευρά τόση προθυμία και τόση σπουδή για νέα Πενταμερή, χωρίς ορούς από Ελληνικής πλευράς, αλλά με νέους ορούς από Τουρκικής;
Είναι φανερό ότι ο εγκλωβισμός του Κυπριακού σε μια τέτοια διαδικασία, όταν η άλλη πλευρά έχει μετακινηθεί σε ακόμη πιο αδιάλλακτες και απαράδεκτες θέσεις δεν έχει κανένα νόημα για την Ελληνική πλευρά. Είναι ένα διπλωματικό παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Η πολιτική όμως των ανεπιφύλακτων διακοινοτικών συνομιλιών για δήθεν "λύση" του Κυπριακού υποστηρίζεται δυστυχώς, από τις ηγεσίες των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της Κύπρου, του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ και του αντιπολιτευόμενου ΑΚΕΛ. Οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών, υπό την επιρροή του πάντα δραστήριου στη Λευκωσία Βρετανικού παράγοντα, έχουν κυριολεκτικά εξαντλήσει κάθε περιθώριο ενδοτικής πολιτικής, φτάνοντας μέχρι του σημείου να επιρρίπτουν ευθύνες στον σημερινό Πρόεδρο, παρά τις ενδοτικές περγαμηνεςπου έχει ο ίδιος από την υποστήριξη στο παρελθόν του Σχεδίου Ανάν.
Με δεδομένη την αρπακτική και άκρως προκλητική και αδιάλλακτη πολιτική Ερντογαν, η κατάσταση στην Κύπρο έχει φτάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο, με την αδιανόητη ενδοτική πολιτική των ηγεσιών των δυο κομμάτων. Προφανώς, και η Αθήνα έχει μεγάλες ευθύνες. Από την πολιτική, πρώτα, "Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται" του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ολέθρια πολιτική στη συνεχεία του δίδυμου Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου. Οι δυο τελευταίοι πίεσαν ασφυκτικά τον τότε Πρόεδρο Παπαδόπουλο ν' αποδεχθεί το Σχέδιο Ανάν ως πακέτο με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρουσιάζοντας την αποδοχή του Σχεδίου ως δήθεν προϋπόθεση για την ένταξη. Η Κυβέρνηση Σημίτη ανέστειλε επίσης το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου.
Οι επόμενες Κυβερνήσεις ακολούθησαν, δυστυχώς, παρόμοιες πολιτικές αποστασιοποιήσεως από το Κυπριακό. Ακόμη και όταν έγινε ολοφάνερο πόσο μακριά φτάνουν οι Τούρκικες βλέψεις και διεκδικήσεις και πόσο σημαντική είναι η Κύπρος για την Ελλάδα, από στρατηγική και γεωπολιτική άποψη, και για την παρουσία και την άμυνα της στην Ανατολική Μεσόγειο. Πόσο απαραίτητο είναι επίσης το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για την κοινή άμυνα, που με τόση επιπολαιότητα και αφροσύνη εγκατελειφθη σιωπηρά. Είναι αδιανόητο, όταν η Άγκυρα, με πρόσχημα την Τουρκοκυπριακή μειοψηφία του 18 τοις εκατόν, επιχειρεί σήμερα να θέσει υπό τον γεωπολιτικό της έλεγχο ολόκληρη την Κύπρο, η Ελλάδα, με το δικαίωμα που της δίνει το 80 τοις εκατόν του Ελληνικού πληθυσμού του νησιού, να μη παρεμβαίνει ενεργά και να αποστασιοποιείται, όταν έχει ακόμη και συμβατικές υποχρεώσεις ως εγγυήτρια δύναμη.
Ευτυχώς, η κατάσταση σήμερα στον περίγυρο της Κύπρου δεν είναι η ίδια με εκείνη του 1974. Η Κύπρος έχει σήμερα ισχυρούς περιφερειακούς συμμάχους, που παρέχουν τις προϋποθέσεις για μια άλλη πολιτική. Ο Τούρκικος ηγεμονισμός στην Ανατολική Μεσόγειο έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις σε πολλές χώρες, που συμπαρατάσσονται άτυπα κατά των Τούρκικων φιλοδοξιών και του Τούρκικου επεκτατισμού. Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και μεγάλες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, έχουν τους δικούς τους λογούς να αντιτίθενται ενεργά στον Τούρκικο ηγεμονισμό στην Ανατολική Μεσόγειο και να δηλώνουν αλληλεγγύη με την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Κύπρος όμως δεν μπορεί να αμελεί την άμυνά της, να μη διαθέτει γι' αυτήν, παρανόμως, ούτε τους πόρους του Ταμείου Αμυντικής Θωρακίσεως. Δεν μπορεί περισσότερο να ακολουθεί μια αλλοπρόσαλλη και αντιφατική πολιτική, κάνοντας από τη μια Περιφερεικες Συμμαχίες και ακολουθώντας από την άλλη μια παράλογη ενδοτική πολιτική, που αν, παρ 'ελπίδα, επετυγχανε, θα οδηγούσε σε κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ενθυμούνται οι πρωταγωνιστές της πολιτικής αυτής ποιος υπέγραψε με το Ισραήλ και την Αίγυπτο τις συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ; Προφανώς, η Κυπριακή Δημοκρατία. Αναλογίζονται τι θα συνέβαινε, π. χ., με την Κυπριακή ΑΟΖ, εάν, παρ' ελπίδα, καταλυόταν η Κυπριακή Δημοκρατία και εγκαθιδρυόταν στη θέση της είτε μια διζωνική ομοσπονδία είτε μια συνομοσπονδία ισοτίμου και ισοκυρίαρχου συνεταιρισμού; Καμιά απόφαση δε θα μπορούσε να παρθεί, χωρίς την έγκριση της Αγκυρας. Ολόκληρη η Κύπρος θα μετατρεπόταν σε δορυφορικό κράτος της Αγκύρας. Αυτή θα ανελάμβανε να επαναχαραξει, μεταξύ άλλων, και την Κυπριακή ΑΟΖ, με βάση τις γνώστες θέσεις της.
Ένα δείγμα της ανιστόρητης και επικίνδυνης αυτής πολιτικής, που αντιμάχεται τις στρατηγικές συμμαχίες της Κύπρου και της Ελλάδος, είναι η ανακοίνωση του ΑΚΕΛ για την πρόσφατη Κύπρο - Ισραηλινή άσκηση "Ονήσιλος - Γεδεών", που περιελάμβανε και πτήσεις Ισραηλινών αεροσκαφών στους ουρανούς της Κύπρου. Ενοχλήθηκε το ΑΚΕΛ, εκτός από τον κατοχικό Αττίλα. "Η παρουσία πολεμικών αερσκαφων στους ουρανούς της Κύπρου", έλεγε το ανακοινωθέν του κόμματος, "δεν υπηρετεί ούτε θέσεις άρχων ούτε τα συμφέροντα του λαού μας". Η αποχή όμως του ΑΚΕΛ από τη ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την απαγόρευση των "Γκρίζων Λύκων" στην Ευρώπη υπηρετεί, προφανώς, πολιτική άρχων;
Η απαράδεκτη αυτή πολιτική της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, όπως και της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, αποτελεί όνειδος για μια χωρά που είναι ημικατεχόμενη και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο πλήρους αλώσεως. Το πρόσχημα της προσεγγίσεως με τους Τουρκοκυπρίους ως ικανό δήθεν παράγοντα για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, είναι μια επικίνδυνη και ανεδαφική αυταπάτη, μια φενάκη, τα όρια της οποίας έγιναν ολοφάνερα μετά την ωμή παρέμβαση Ερντογάν στις Τουρκοκυπριακές εκλογές και την επιβολή του Ερσίν Τατάρ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Η Κύπρος πρέπει ν' αλλάξει τάχιστα προσανατολισμό και να μη ακολουθεί πολιτική, που, στην πραγματικότητα, είναι συμπληρωματική της Τουρκικής στρατηγικής. Η διαφαινόμενη διολίσθηση προς συνομοσπονδιακού τύπου δήθεν "λύση" είναι έσχατος κίνδυνος για ολόκληρη την Κύπρο. Η Κύπρος σήμερα δεν είναι μονή. Έχει ισχυρούς συμμάχους και ερείσματα, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα πρωταγωνιστήσει και η ίδια προς την κατεύθυνση αυτή ως αναπόσπαστο μέρος ενός ισχυρού συνασπισμού δυνάμεων, που μπορεί να ανασχέσει την επιθετικότητα της Αγκυρας και να δώσει νέες προοπτικές και ελπίδες. Ο Κυπριακός λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει τον επικρεμάμενο κίνδυνο και να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος, πάνω από τις ενδοτικές ηγεσίες των δυο κομμάτων, για μια νέα αγωνιστική προοπτική.