Του Στρατή Μαζίδη
Ρίχνουμε πρόστιμα για τις μάσκες και τις συγκεντρώσεις, αλλά όταν έχουν πολιτικό χαρακτήρα, κάνουμε ότι κοιμόμαστε. Είμαστε σκληροί στα χωριά, στα γηροκομεία, στις λαϊκές και τις κωμοπόλεις, αλλά εκεί που δε μας παίρνει, εξαφανιζόμαστε.
Την ίδια ώρα όμως συλλαμβάνουμε παιδιά και τα βάζουμε να περάσουν 96 ώρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, την ώρα που σκληροί εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι. Το παιδί κατά μία εκδοχή βρέθηκε σε λάθος σημείο τη λάθος ώρα. Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι μετείχε στα επεισόδια, όπως λέει η ΕΛΑΣ, είναι δική μας αποτυχία να πιάνει ένα παιδί μια μολότοφ. Αποτύχαμε ως γονείς και ως κράτος. Αν του δίναμε το σχολείο που έπρεπε, θα ήταν στην πορεία; Όχι, διότι δε θα γινόταν καν πορεία.
Τρίζουμε
τα δόντια στους Τούρκους πριν βγουν από το λιμάνι, αλλά αφού το κάνουν
τους παρακολουθούμε διακριτικά μετακινώντας τα όρια της ανοχής μας σε
νέες συντεταγμένες κάθε φορά μη τυχόν και τα προσεγγίσουν, ενώ εμείς κάνουμε ότι κοιμόμαστε σύμφωνα με την προτροπή της ΕΛΑΣ που συλλαμβάνει παιδιά, αν τυχόν μπει κάποιος κλέφτης σπίτι μας.
Δε βάζεις ένα παιδί 14 ετών στα κρατητήρια για τέσσερις ημέρες. Το χάνεις έτσι το παιδί. Όπως θα χάσεις και την πατρίδα σου και την καρέκλα σου, όταν βάζεις κόκκινες γραμμές που τις σβήνεις διαρκώς για να τις μετατοπίσεις, ώστε να περάσει ο Τούρκος, για να κάνεις ότι κοιμάσαι.
Πόσο ακόμη θα κοιμόμαστε; Μεσημέριασε! Χάνουμε τον τόπο μας, χανόμαστε κι οι ίδιοι...