Ώ Γλυκύ μου Έαρ … Οι περιορισμοί προκαλούν ανήκεστο βλάβη διαχρονικά και διαχρονικά στην Άνοιξη της Πασχαλιάς, του Έρωτα, της Εσωτερικής Ανατροπής , των Εξωτερικών Επαναστάσεων και Αναστάσεων , της μοναδικότητας της Ζωής…
Γιώργος Σαχίνης
Υπήρχε ένα τραγούδι που το έπνιξε η λογοκρισία της Χούντας το «Χαμένη Πασχαλιά», από τα πρώτα του Δημήτρη Μητροπάνου (σαν σήμερα το 2016 έφυγε) σε στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου : «Καημός ιδρώτας κι αίμα/ Αχ τι ανάποδη ζωή/ Πλάκωσε πάλι η συννεφιά/ Πήγε στα χαμένα/ Κι ετούτη η Πασχαλιά».
Αυτή η βουβή σιωπή, είναι ανοχή ή προσμονή, είναι αδράνεια του φόβου, πένθος ή σοκ για τα μελλούμενα; Η λογική , μέχρι υπερβολής, αγωνία για την ζωή, εργαλειοποιείται στο όνομα της πανδημίας από όλα τα συστήματα εξουσίας και με ιδεολογικό φορτίο , μετατρέποντας τον υπαρκτό κίνδυνο από τον νέο κορωνοιό, σε πασπαρτού για «πάσα νόσο» με συγκεκριμένο λεξιλόγιο και πρακτικές: Ατομική ευθύνη, οικογενειακή, εθελοντισμός( ο ακτιβισμός της πλήξης σαλονιών) , αναστολή εργασίας, επιτήρηση, επιβολή μέτρων, έλεγχος και ψηφιακός –ηλεκτρονικός, drones να έχουν στο μικροσκόπιο την έρευνα και των πιο «κρυφών κυττάρων» μας, δια βίου μάθηση λες και ο βίος δεν είναι η απόλυτη μάθηση, ελεημοσύνη λες και αναπολούμε κάτι από την εποχή των Βικτοριανών ή του Ουγκώ, φιλανθρωπία με χορηγούς … Επιμόρφωση εξ αποστάσεως σε συνθήκες πανδημίας μέσω ΚΕΚ (!) πριμ και μπόνους μεσαζόντων και παραοικονομίας, για να φρεσκάρουν την μόρφωση έστω και με τερατουργήματα λέξεων όπως τα κατεβάζουν με αυτόματο translate, των ήδη παραμορφωμένων με την διαρκή επιμόρφωση και δια βίου μάθηση πτυχιούχων , μεταπτυχιακών και ντοκτορά, της απελπισίας, από κοινούς «μπακάληδες» της κονόμας !!!Απαραιτήτως να απουσιάζουν έννοιες όπως: Συλλογικότητα , Κοινόν , μετέρχεσθαι , σχετίζεσθαι, Κράτος πρόνοιας , δημόσιος χώρος. Φυσικά η αναγκαία «επένδυση» πατώντας σε υπαρκτούς κινδύνους , στις μέρες μας από μια νόσο με χαρακτήρα πανδημίας, της επαναλαμβανόμενης καταμέτρησης κρουσμάτων, θνητότητας. Δηλαδή , οι νεκροί σε στατιστική των spreads καμπύλης που ανεβοκατεβαίνει μέχρι να επιπεδωθεί και να «ανασάνουν» οι αγορές, αν και ο «αδερφός» μου Yiannis Ramoutsakis , υπέδειξε ότι στα χρηματιστήρια που όλα πέφτουν από τον «μαύρο κύκνο» της πανδημίας , υπάρχουν και αυτοί … που όσο αυξάνουν τα κρούσματα και οι νεκροί, κερδίζουν δισεκατομμύρια ως ειδικοί συναλλαγών «παραπλανητικού ρίσκου» (όρος αποκαλυπτικός) ποντάροντας στην νοοτροπία της αγέλης στην οικονομία.
Πολύ θα το ήθελα στον επίλογο να έχω λόγια παρηγορητικά και προσμονής Ανάστασης , έστω κι αν αυτή ομοιάζει ως μία ουτοπία ή ανοιχτή υπόσχεση στο διηνεκές.
Δείχνει όμως για την ώρα να έχει δίκιο ο ποιητής :
«Την μια μονότονη ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι...» (Κ. Π. Καβάφης) .
Κι ύστερα έρχεται η φράση του ερμηνευτή της εισαγωγής να λειτουργήσει ως ευεργετική αλογόμυγα:
«Τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή».
Αυτοί θα είμαστε λοιπόν ή όπως έλεγε και ο Χιλιανός διανοούμενος – συγγραφέας που χθες μας αποχαιρέτησε ο Λουίς Σεπουλβέδα , που η μοίρα δεν ήθελε να πέφτει νεκρός από χέρι ή από όπλο ανθρώπου καταπιεστή , αλλά από τον νέο κορωνοιό : «Αγωνίζομαι για να μην ξεχάσω ότι είμαι ελεύθερος»;
Έρχεται και η Κυριακή του Πάσχα, η Άνοιξη πάντα υπόσχονταν στην Ανθρωπότητα μεγάλες αλλαγές αλλά το πρόσημο ήταν δική μας ευθύνη, συνήθως τα αποτελέσματα σε Ιστορία Κλίμακας ήταν του Φθινοπώρου …
Υ.Γ. : Με του Θεόφιλου, φυσικά, τις λαϊκές, λαμπριάτικες ζωγραφιές.