Μέσα σε αυτές τις δύσκολες ώρες όπου ο καθένας βγαίνει και λέει ό,τι θέλει ή εξαφανίζεται για να μην πάρει θέση, όπως πχ ο Τσίπρας που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν πρωθυπουργός, θυμήθηκα τον Κώστα Καραμανλή.
Του Στρατή Μαζίδη
Ιερό τοτέμ της Νέας Δημοκρατίας, ήρωας επειδή είπε την...αλήθεια τόσο αργά ώστε να έχει διασφαλίσει την πρόωρη φυγή του έχοντας συνεισφέρει κι αυτός τα μέγιστα στον οριστικό εκτροχιασμό της χώρας, κάποτε καταλληλότερος πρωθυπουργός, είναι εξαφανισμένος.
Μα καλά, αυτός δεν είναι κουμπάρος με τον Ταγίπ Ερντογάν; Δεν πάντρεψε την κόρη πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια; Για ποιο λόγο δεν του τηλεφωνεί να του πει "τι κάνεις μπρε κομπάρε;".
Διότι πολύ απλά όλα αυτά ήταν ανοησίες. Αυτές οι πολιτικές της ζεμπεκιάς του Γιώργου Παπανδρέου και της κουμπαριάς του Κώστα Καραμανλή έρχονται σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία να απομυθοποιηθούν και να πάρουν τη θέση τους εκεί που πραγματικά τους αξίζει: στα σκουπίδια της ιστορίας και τα μαθήματα προς αποφυγή.
Η εικόνα πάντως διατηρεί την αξία της. Ο ένας ακόμη κυριαρχεί στη χώρα του αλλά και πρωταγωνιστεί στη διεθνή σκηνή, ο έτερος παρά τις δύο καθαρές εκλογικές νίκες του, πέρασε και δεν ακούμπησε αρκούμενος να μιλά μέσω κύκλων σε ένα περιορισμένο κοινό που τον λατρεύει ως μεσσία μολονότι δεν απέτρεψε την καταστροφή.