Ζούμε τη ζωή με το αίσθημα της προσωρινότητας

contemporaryart / Pixabay

Το σκιάχτρο της πολιτικής ανικανότητας, ενίοτε και βλακείας, κρύβεται από τους εκφραστές της, γιατί είναι ένα αμετάκλητο σκιάχτρο. Η φυσιογνωμία της σημερινής Ελλάδας είναι ένα ρευστό σχήμα που ολοένα αλλάζει μορφή. Ολα είναι ασταθή, αβέβαια και απειλητικά μαζί, γιατί κρύβουν το απρόοπτο ως αποτέλεσμα ασύνετων πολιτικών. Ο Ελληνας ζει μέσα σ' ένα ηλεκτρικό πλέγμα όπου αρκεί μια αδέξια επαφή για να αναδώσει τον σπινθήρα της ανάφλεξης.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Κι αυτό αφορά, φυσικά, και τα εθνικά μας θέματα. Ο Ελληνας ζει τη σημερινή ζωή με το αίσθημα της προσωρινότητας και όσο η προσωρινότητα του εξασφαλίζει την αναμονή, ζει την αναμονή του εγκαταλείποντας στην ασύδοτη πορεία των γεγονότων τον έλεγχο της μοίρας του, προσωπικής και εθνικής. Δεν νιώθει, ωστόσο, πως ο έλεγχος της ιστορίας του έχει ξεφύγει και δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια για να τον ανακτήσει. Γιατί το "παραμύθι" από τους πολιτικούς της συμφοράς "πέφτει σύννεφο".

Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις την ιματισμένη πολιτική υποκρισία να διαστρεφει την αλήθεια των πραγμάτων. Και βλέπεις έναν εσμό θρασύδειλων θεραπαινίδων της εξουσίας, δημοσιογράφων και δημοσιολόγων, παρατρεχάμενων των κομματικών διαδρόμων, πολιτικών της κενότητας, να γεννοβολούν το ψέμα και να επιμένουν στην πολιτική μυθοπλασία, με τη λέξη "αφήγημα" να κυριαρχεί εσχάτως στα τηλεοπτικά πάνελ της δημοσιογραφικής αθλιότητας.

Και οι θεσμοί ευτελίζονται, ακόμα και με τη διαδικασία της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. Φτηνά πολιτικά παιχνίδια και επικοινωνιακές πρακτικές για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη. Και στα εθνικά μας θέματα καλλιεργείται η πλάνη, αυτή η πλάνη που μας οδήγησε πολλές φορές σε εθνικές περιπέτειες. Μια Ελλάδα στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων, με την έρπουσα πολιτική θρασύτητα να υποστηρίζει την πολιτική ανικανότητα, και να παρουσιάζει ως "επιτεύγματα" παταγώδεις αποτυχίες σε διπλωματικό κι όχι μόνο επίπεδο.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η "απουσία" της Ελλάδας από τη σημερινή Διάσκεψη του Βερολίνου για το θέμα της Λιβύης. Και πέραν των διαφόρων προσχηματικών πολιτικών δικαιολογιών και των προσαρμογών, πέραν των πομφολυγωδών δηλώσεων και κενών σοβαρότητας απειλών, η "περιφρόμηση" και η καχεξία της χώρας δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση.

Με πολιτικούς των συμβιβασμών και της οσφυοκαμψίας, αλλά των παχυλών λόγων αναμφίβολα, δεν ασκείται εξωτερική πολιτική. Μέσα στην κοίτη της πολιτικής ανικανότητας αναπτύσσεται η εξαθλίωση της Ελλάδας. Και δεν φτάνει ο εθνικός εγωισμός ή η εθνική παραίσθηση για να απαλλαγούμε από την αγωνία της προσωρινότητας.

Μακάρι να μην είχαμε χάσει την ιστορική μας μνημη. Μακάρι να μην είχε ξεφτίσει η ορθοφροσύνη μας. Μακάρι να ήταν χρήσιμη η πείρα ως οδηγός, αν τα συσστατικά της στοιχεία δεν είχαν υποστεί ριζική μεταβολή. Ετσι, κάτω από την καταθλιπτική πίεση των γεγονότων, με ρευστή τη δημοκρατική συνείδηση μ' όλες τις θολότητές της, ζούμε την προσωρινότητα του σήμερα με την αγωνία του αύριο.