Ο Λυκίδης ήταν ένας από τους 500 βουλευτές της εξόριστης Αθηναϊκής Βουλής, που είχε καταφύγει στη Σαλαμίνα, εξαιτίας της εισβολής των Περσών. Όταν ο Μαρδόνιος το 480 π.Χ, έπειτα από το κάψιμο της πόλης και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, απέστειλε στους Αθηναίους προτάσεις υποταγής στον Ξέρξη με αντάλλαγμα μεγάλα προνόμια για την πόλη, από όλους τους βουλευτές μόνο ο Λυκίδης τις είδε σαν καλή ευκαιρία και πρότεινε την αποδοχή τους.
Τότε, όλοι οι βουλευτές εκείνης της νιόφωτης δημοκρατίας που λεγόταν Αθηναϊκή και η οποία υπήρξε πάντοτε το μοναδικό και γνήσιο πρότυπο του δημοκρατικού πολιτεύματος παγκοσμίως, εξαγριωμένοι με τη συμβιβαστική ασέβεια της ανάγκης, του φόβου, ή του συμφέροντος, που εξέφραζε ο Λυκίδης, ενάντια σε όλες τις αξίες της πόλης και των ηθών του λαού της, τον οδήγησαν έξω από την βουλή και τον θανάτωσαν δια λιθοβολισμού. Συνοπτικά. Έκτακτες συνθήκες, επικίνδυνες, έχουν χρεία από άμεσες λύσεις. Και να σκεφτεί κανείς, ότι οι Αθηναίοι ήταν πολύ πιο φιλελεύθεροι και ανεκτικοί ως κοινωνία, από όσο ήταν οι Σπαρτιάτες.
Μάλιστα, όταν οι Αθηναίες έμαθαν τα καθέκαστα και για να μην κατηγορηθούν οι άνδρες ότι σκότωσαν γυναίκα, πήγαν οι ίδιες οργισμένες στο σπίτι του Λυκίδη, όπου λιθοβόλησαν εκείνες τη γυναίκα και τα παιδιά του. Έτσι ξεκληρίστηκε ο Λυκίδης και μαζί του ξεριζώθηκε κάθε σκέψη συνδιαλλαγής και προδοσίας.
Με αυτό το ένθερμο πατριωτικό πνεύμα η νεαρή δημοκρατία μπόρεσε να νικήσει το «Εγώ» με το «Εμείς», και με το μαχητικό φρόνημα του ελεύθερου ήθους να τσακίσει την αλαζονεία της σκοτεινής δεσποτείας. Η ιστορία διδάσκει πως ο πατριωτισμός και η δημοκρατία πάνε αντάμα....