Αρκετοί υποστηρίζουν ότι ίσως η χώρα μας θα πρέπει να βρει μια γραμμή επαφής με την Τουρκία. Αναφέρουν πως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, ότι η Τουρκία είναι ισχυρότερη ενώ η χώρα μας αδύναμη. Δε μας λένε όμως γιατί εμείς καταλήξαμε αδύναμοι. Για ποιο λόγο διαλύσαμε την αμυντική μας βιομηχανία αντί να την αναπτύξουμε. Την αιτία που εγκαταλείψαμε την ενίσχυση της αμυντικής μας θωράκιση.
Του Στρατή Μαζίδη
Ακούμε ότι δεν είναι δυνατόν το Καστελόριζο να μπλοκάρει την Τουρκία. Βέβαια αν η Τουρκία είχε το Καστελόριζο κι εμείς ηπειρωτικό χώρο, ίσως ακούγαμε το αντίστροφο. Το ρεζουμέ είναι πως πρέπει να τα βρούμε, να αποφύγουμε τον πόλεμο, ότι αξίζει να δώσουμε κάτι τις, νταβατζιλίκι δηλαδή για να έχουμε την ηρεμία μας.
Δυστυχώς αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν ή δεν ενδιαφέρει τους εθνικούς μας αναισθησιολόγους είναι πως η Τουρκία δεν επιθυμεί 2-3 πράγματα σήμερα και τέλος. Η τακτική που πολλές φορές ακολουθεί κόσμος στην καθημερινότητά του, του να κάνει ένα βήμα πίσω για να λύσει ένα αδιέξοδο, εδώ δεν ισχύει. Τα όσα δώσουμε ίσως φτάσουν για να κρατήσουν χορτάτο το θηρίο για κάποιο διάστημα. Αργότερα όμως θα ξαναπεινάσει. Θα ζητήσει πάλι κάτι. Θα ξανακάνουμε πίσω; Μπορεί. Αλλά κάποια στιγμή δε θα μπορούμε να κάνουμε άλλο πίσω και τότε θα αναγκαστούμε να αντιδράσουμε με ακόμη χειρότερες συνθήκες από τις σημερινές και δίχως καθόλου χρόνου να μπορέσουμε να προβούμε σε διορθωτικές κινήσεις μπας και αλλάξουμε την κατάσταση.
Η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική δύναμη. Η δε αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ξεκίνησε πριν καν υπογραφεί όταν η Ελλάδα αποδέχθηκε να εγκαταλείψει την Ανατολική Θράκη, οπότε έδωσε το πρώτο πάτημα στην Αγκυρα με την εγκαινίαση μιας συμπεριφοράς ηττοπάθειας που συνεχίστηκε με συνέπεια στο πέρασμα των χρόνων. Η πρόταση του σφαγέα για Νόμπελ Ειρήνης ήταν το δεύτερο σημάδι. Ακολούθησε η ανοχή στο varlık vergisi που οδήγησε στα Σεπτεμβριανά κιη ανοχή σε αυτά στο 1964 κ.ο.κ. Το ένα έφερε το άλλο.